Toch even dit nog...

Een mini-trip naar Salamanca mag in mijn huidig leefpatroon dan al tot een quasi routineus gebeuren verworden zijn, toch kan ik U enige visuele herinneringen aan onze meest recente passage aldaar niet onthouden: hier gaan we...

Voor wie er mocht aan twijfelen: we zijn echt wel in de zaal geweest voor die eerste wedstrijd van Salamanca. Moeder en zus vóór aanvang van de match op de tribune en vader, als zo dikwijls, achter de camera. Toen was geluk nog heel gewoon!

Een klein uur later, tijdens de rust, voelden wij echter al nattigheid terwijl ook de coaching-staff de bui zag hangen: er werd druk overleg gepleegd en heen en weer gegesticuleerd, maar een oplossing kwam niet uit de bus...
Treurnis om de nederlaag en ontgoocheling bij de uitschakeling was ons deel, maar zoals in de vorige bijdrage reeds aangegeven: "Daar mocht geen lieve-moederen meer aan helpen!!"
Gedaan. Fini. Over and out! Schluss!

Pluspunt aan deze sportief-jammerlijke gang van zaken, hoewel "jammerlijke gang van sportieve zaken" hier evengoed zoniet beter zou geweest zijn, was dat wij zeeën van tijd hadden om nu samen met onze dochters door te brengen zonder bij regelmaat geconfronteerd te worden met verplichte rustpauzes, pasta-maaltijden, heen en weer hossen naar de sporthal...
Neen, het werd een lekker lui weekend waarin ieder zijn ding mocht en kon doen. Om de inwendige mens te versterken of minstens op peil te houden hebben wij ons vrijdag bij aankomst op een zeer on-Spaans moment naar Meson Las Conchas begeven voor een slok rode wijn en enkele van hun zeer gewaardeerde tapas. En zie wat dan het gevolg was...

Yoland' en Herman kunnen hun ogen waarschijnlijk niet geloven, maar zo zaten wij daar deze keer. En weer was het lekker!!
Nu ik toch aan het culinaire gedeelte ben begonnen kan ik evengoed meteen verder doen...
Zaterdag waren wij (niet voor het eerst) op een zeer goed adres voor tapas aan de bar of (mits enig wachten en in gezelschap van een Avenida-speelster) aan een tafeltje in de eetzaal: Meson Cervantes. Eén hoog in de zuid-oost hoek van de Plaza Mayor.
Heel speciale locatie en schitterende Spaanse keuken. Ook de rommel aan de voet van de bar is authentiek Spaans, net als de zich haastende señoritas onder de gaanderij.

En om 's avonds eens uitgebreid én rustig te tafelen is Casa Paca een absolute aanrader! Uitermate vriendelijke bediening, heel lekker eten en topwijnen aan een zeer verantwoorde prijs.
(hier ga ik wel erg de Mart Smeets-tour op...)

Geheel los van het gastronomische, wil ik U allen, en één in het biezonder, op de hoogte brengen van het feit dat ook in Salamanca de Lichamelijke Opvoeding heel na aan het Engels filologisch hart is gelegen en de toegangsdeuren beider faculteiten in realiteit niet verder dan een hinkstapsprong van elkaar verwijderd zijn.

Meer dan de vorige keren viel mij nu op dat ook in Salamanca de graffitti-rage hoogtij viert. Echt historische gebouwen blijven gelukkig ietwat gespaard of worden zéér snel gereinigd, maar in de winkelstraten van de oude kern is materiaal voor een foto-collage rond dit onderwerp zeer snel gevonden... én gecompileerd!!

Afsluiten doe ik met een vroege zondagochtendimpressie van een verlaten Plaza Mayor: peis en vree...


Marco Polo