Voorlopig niks om wakker van te liggen, integendeel...
Het al te lang verwaarloosde gezondheidsloopje heeft er zaterdag alsnog voor gezorgd dat mijn stramme ledematen reeds in de vooravond om rust schreeuwden. Er waren geen opgelegde nummers noch afspraken, geen matchke links of rechts, geen restaurantbezoek of anderszins buitenhuiselijk gebeuren en dus kon ik probleemloos ingaan op mijn eigen verzoek om op tijd te ruste te gaan. Hierbij moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat er een zowel achterliggende als dwingende reden voor was vermits de zondagse wekker reeds vroeg in de ochtend alarm zou slaan.
Polo & Pola waren uitgenodigd voor een matinaal herdenkings- concert in het kader van de twintigste verjaardag van de "Fluwelen Revolutie op 17 november 1989" in Tsjechoslowakije. Een bevriende ereconsul had voor een speciale concertcombinatie gezorgd: Eugen Prochác, cello en Rajmund Kákoni, accordeon gaven het beste van zichzelf in een muziekprogramma van alle tijden. Twee topmusici in een zowel originele als gewaagde combinatie van klanken en ritmes. Toen iedereen, de muzikanten incluis, dacht dat na een virtuoze uitvoering van Piazzolla's Grand Tango het concert erop zat verscheen daar voorwaar in het openbaar onze persoonlijke vriend op het spreekgestoelte. Voor een kort dank- en slotwoord dachten wij. Zoals steeds waren er bloemen voor de uitvoerders en dan ... stuurde Nolle met een gedreven gebaar Eugen en Rajmund terug het podium op om zelf aan een stevig en gedreven historisch exposée te beginnen.
Oorlog en vrede, strijd voor vrijheid, geweld... zijn evenzovele facetten van de geschiedenis die onze vriend nauw aan het hart liggen. Hij liet dat dan ook duidelijk blijken, terwijl zijn toehoorders óp het podium stilaan last kregen van het rechtstaan en vooral Rajmund van het gewicht zijner trekzak. De man plooide stilaan dubbel, strekte weer even zijn benen, trok zijn grijze wenkbrauwen heel betekenisvol op toen Arnold aan de tafels van één tot "zes miljoen keer" begon, boog weer traag door de knieën en voorwaarts, en haalde oplucht adem toen een stevig applaus erop wees dat de receptie kon beginnen. Aan drank en heerlijke hapjes geen gebrek, en dus tastten alle gasten gretig toe.
De muzikanten waren de ultieme kastijding snel vergeten, en vooral Rajmund bekwam zienderogen. Glunderend trokken zij iets later de oude Gentse binnenstad in...
's Namiddags vertoefden we in Eksaarde, en zagen - de ene al meer dan de andere - de cyclocross in Gieten op het grote scherm. Om beurten, en soms zelfs alledrie tegelijk, knapten wij een uiltje... Nolle was al vertrokken in de derde ronde, Eli skipte ronde vijf tot en met zeven en voor mij zullen de rondes vier, zeven, negen en tien voor eeuwig en altijd in diepe geheimzinnig- heid baden. Zelf heb ik hem niet over de meet zien komen, maar Pola en mijn vrienden verzekerden mij dat Sven Nys gewonnen had en dat hij aldus zijn vijftigste overwinning in de Superprestige heeft behaald. Het blijft dus maar doorgaan met die 50!!
Komt daar nu nooit een einde aan??
Misschien volgend jaar, dan gaat het allemaal om 51...
Marco Polo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten