Het wordt een slechte gewoonte, maar ook deze keer scheidt ons een hele week van de vorige blogpublicatie. En net als vorige keer, toen een meerdaagse schooluitstap de reden was voor het lange uitblijven van nieuw leesvoer, is ook nu een buitenlandse trip de oorzaak van alle vertraging. "Ons Klein", on Zanke, speelde het voorbije weekend in Ekaterinburg met haar maatjes van Salamanca om de titel van Europees kampioen en dat was een goed excuus om zelf ook eens naar Rusland te reizen.
Het begon op een vroege woensdagochtend toen collega Noël R. La Pola & mezelve naar de Brusselse luchthaven reed. Waarvoor dank. Vandaar ging het via een tussenstop én transit in Praag, reeds eerder uitgeprobeerd - evenwel zonder gunstig resultaat - door diezelfde collega, naar Moscou.
Daar sloten we aan bij de die-hards van de Mare Azul, het onvergelijkbare supporterslegioen van Halcon Avenida.
Omdat het in de planning zat hebben we het Rode Plein, de metrostations en nog wat bezienswaardigheden van de Tsarenstad bezocht en bekeken, maar eigenlijk zaten we met onze gedachten al in de uitlopers van het Oeralgebergte waar daags nadien de Final 4 van start zou gaan.
Over de reis vertel ik U later misschien nog meer, maar alles en iedereen moest nu wijken voor de twee wedstrijden die Anke & Co naar het bovenste platform van het Europese basketbal moesten brengen. Ze spelen al enkele jaren met de besten mee, maar de kers op de taart, een titel of een beker, een kampioen- schap dat ontbrak nog. "Dan gaan we maar meteen voor de mooiste prijs die een basketspelende vrouw in Europa zich kan voorstellen" moeten zij gedacht hebben: de eerste plaats in de FIBA Euroleague. Vrijdagavond stond een confrontatie met hun Spaanse aartsrivaal Valencia op het programma.
Deze match in de halve finale werd zonder enige betwisting en oververdiend gewonnen: 49-61. Geen monsterscore, maar de eerste stap was gezet en meteen stonden ze voor een tweede Final Four-finale in twee jaar.
De rustdag konden de meisjes goed gebruiken, maar voor de fans duurde het ruim lang alvorens we hen weer mochten aanmoedigen bij hun acties op het veld. Ma & Pa hebben wel van de vrije namiddag geprofiteerd om dochterlief een bezoekje te brengen in het speelstershotel. En dan kwam eindelijk die hemelse zondag: Spartak Moscou moest eraan geloven en kreeg in de loop van de tweede helft zelfs een 20 punten-kloof aangesmeerd. In een hels einde, waarbij de Russinnen tot op 5 punten terug kwamen, bleef Anke ijzig kalm, scoorde nog een 6/6 vanop de vrije worplijn en ronde af met een allesbeslissende steal. Resultaat: 59-68 en Europees Kampioen!!!
12 april 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
En in sommige Vlaamse kranten amper een vermelding waard, terwijl ze in het basketbal twee speelsters hebben die de evenknie zijn van Clijsters en Henin in het tennis. Een ware schande!
Dikke proficiat!
Bij deze een dikke proficiat van de 2 basketgekken bij de familie Oosters
Had het eerst gelezen in de Frut: een klein artikel met foto afgelopen maandag en een groter artikel, ook weer met foto afgelopen dinsdag. Beiden in de frutkatern... euhm, sportkatern van de Frut.
Oh ja, het belangrijkste nog... een dikke en welgemeende proficiat!
Tot binnenkort,
De noenkel
Heb al via FB wat woorden op het scherm gezet. Maar ik vind dat ze allemaal tekort schieten. Enkel nog "PROFICIAT IN DE ONEINDIGE MACHT" kan uit mijn hersencellen weg. PROFICIAT I.D.O.M. voor Anke en voor allen die samen met haar zo ver gegaan zijn. We zullen er nog lang over nakaarten.
En de Vlaamse media: pff!!!! (Maar dat zijn we gewoon... Al twintig jaar.)
T.C.
Een reactie posten