Big Air met Maltezer...

Na een eerste passage bij de Big Air-schans op vrijdagavond, is Uw rapporterende blogscribent zaterdagmiddag opnieuw richting de Scheldekaaien gereden. Graag had ik mij een echte kaaiman gevoeld, maar na de lezing van Koen Meulenaere's eerste column onder die naam in De Tijd was het scherpste er wel vanaf. In deze bijdrage van heer Meulenaere vond ik niet de echte puntigheid terug uit zijn Kwaad Bloed van weleer, noch het door de opgevoerde kwantiteit sterk verdunde maar toch nog steeds rake sarcasme uit de laatste jaren met Bladspiegel. Zo sterk zijn statement bij het stante pede verlaten van de Knack-redactie, zo flauw vind ik zijn entrée in De Tijd. De vorm blijft goed en zeer herkenbaar, maar dat hij het voor de inhoud al direct over de landgrenzen gaat zoeken vind ik zwak. Heeft Kaaiman al meteen een vingerwijzing gekregen van de grote bazen om niet te roeren in het vaderlandse potje? Er is toch materiaal genoeg en reden te over om de Ford-, NMBS-, begrotings-, en zovele andere carroussels, om nog maar te zwijgen over de post-electorale formatieproblematieken van "A", onder de loupe te nemen en de daarin figurerende acteurs een veeg uit de Meulenaere-pan te geven. Hopelijk komen den Baard, de Potager, de Loftsocialist en de Marketeer binnenkort ook om de Kaaiman-hoek kijken. Die kapstokken passen veel beter om het landelijk verankerd sarcasme van Meulenaere aan op te hangen en ten Tijdelijke tonele te voeren...
Maar goed, ik begaf mij via de boorden van onze meesterlijke stadsrivier naar de plek die ik gisteren alleen maar in de donkerte en met veel kunstlicht had kunnen aanschouwen. Vandaag kreeg ik er een heel andere kijk op...

En ik niet alleen. 't Allenkant hadden snowboardfanaten zich geposteerd om, gewapend met hun favoriete portrettentrekker, de jumpende collega's op de pixelgevoelige sensor te registreren. De nieuwste en hoogste springschans uit het Big Air-circuit naast enkele pre-historische havenkranen uit de jaren stillekes, straatgras tussen de kaaikasseien, een hoek van de "26" waar ATV zijn thuisbasis heeft en de rivier die overstoord en traag naar zee toe schuift...

Ze sprongen dat het een lieve lust was. Seppe Smits genoot van het thuisvoordeel, en de door hemzelf mee ontworpen schans, en werd de verdiende winnaar van deze eerste manche in het wereldbekercircuit. Voor Uw dienaar gaat het allemaal wat snel en een juiste kwaliteitsbeoordeling van de uitgevoerde sprongen moet U van mij dus niet verwachten. Ik ben al blij dat ik een paar, toch min of meer gelukte of zijn het eerder net niet mislukte, actiefoto's aan U kan voorleggen. De vijftig tinten grijs krijgt U er gratis bovenop...

Een ingeving van het moment leidde me daarna nog naar het dakterras van het nabijgelegen MAS. Van daarop had ik een mooi overzicht, hetwelk ik U uiteraard niet wil onthouden. Met wat slechte, respectievelijk goede wil lijkt het zelfs een heel klein beetje op een vrij bewerkte versie van de Lange Wapper-brug, die er wellicht nooit gaat komen. Indien toch, gaan we wel winterbanden met daaroverheen een stevig stel sneeuwkettingen nodig hebben...

Om mijn uitstapje af te ronden ben ik nog even binnen geweest in de MAONA. Maltezer-coffee... een prima opwarmer. Mmmm, lekkerrrrr !!!

Marco Polo