Van Dublin naar Amsterdam...

Voilà, heer Polo is terug thuis en kan opnieuw aan de blogslag. Bij nader inzien blijkt het al volle tien dagen geleden te zijn dat er hier nog iets gepost werd, te rapen en dus ook te lezen viel. Lang genoeg om mij vooreerst, in onvervalste 'falende voetbaltrainersstijl', uitgebereid te excuseren bij mijn fans en het bestuur van Blogspot.com. Aan deze kant van het klavier begint doorheen een massa niet-gepubliceerde ideeën en verslagen stilaan een schrijversconstipatie te dreigen. Daar moet snel verandering in komen. Toch is heer Polo ook maar een mens, mocht U daaraan twijfelen, en mijn dagen tellen tot nader order net als de Uwe slechts 24 uren. Vooruit met de Brugse geit: ik stop het geleuter en doe U kond van wat er mij sinds 26 oktober zoal heeft beziggehouden. Om te beginnen heb ik mijn vriend Serge gevolgd op zijn queeste naar een vijfde marathonmedaille.

Dit keer ging het richting Dublin. Hij was er helemaal klaar voor en poseerde dan ook ontspannen voor de 'funny wall of fame' toen hij in de inschrijvingshal zijn nummer ging ophalen. Daags nadien was hij nog steeds in grote doen en haspelde onder het goedkeurend oog van zijn supporters de 26,2 miles af in minder dan 4 uur en 30 minuten. Hij kwam, hij zag, hij overwon (zichzelf)... en genoot van zijn prestatie.

Aangezien we niet elke week in Ierland vertoeven en we samen met nog vier anderen een zeskoppige reisgroep vormden (Serge & Bea, Roger & Rita, Pola & Polo) was besloten om er een volwassen city-trip van te maken. Dublin was ons door velen aangeraden en we hebben er geen spijt van gekregen: na de marathon restten ons nog twee leerrijke dagen in de Ierse hoofdstad en daar hebben we meer dan het beste van gemaakt. Uiteraard werd de plaatselijke godendrank meermaals genuttigd en aan vergelijkende beoordelingstests onderworpen.

 Maar ook het aloud vrouwelijk schoon ontsnapte niet aan onze aandacht. Hoewel de bus op de achtergrond niet de onze, maar van een concurrerende firma is klonk de 'Hop on, Hop off'-slogan unisono, was alomtegenwoordig en spoorde ons menigmaal aan om toch maar een volgende bezienswaardigheid aan te doen. Wij 'volgden' dus in onvervalste Canvascrack-stijl... der'op en der'af!!

Molly Malone staat er al vele jaren haar 'Cockles and Mussels' te slijten en de ontelbare handopleggingen hebben duidelijk hun sporen achtergelaten. Uw handtastelijke dienaar moest jammer genoeg de vinger aan de ontspanknop van zijn kodakske houden en vond geen van zijn kompanen bereid tot enige gespeelde vrijpostigheid met deze bronzen lady. Wel gingen we vlak in de buurt een kopje koffie drinken om te bekomen van de emoties. Tijdens onze passage aldaar hield een andere dame, Sandy, een eind verderop lelijk huis in New York en omstreken. Was het een magisch realistische wenk van Hubert Lampo, of was het gewoon dom toeval: vlak naast mijn tafeltje passeerde deze gerafelde versie van de 'Stars & Stripes'. Versleten en gescheurd, maar wel nog in staat een frisse jonge bilpartij te verhullen en aan al te begerige blikken te onttrekken. Hoewel: de aandacht was meer dan gewekt...

Een hint voor de Obama-campaigners? Leuke verpakking, maar zorg ervoor dat de vlag de lading dekt en dat ook de inhoud de moeite loont. Zo zou ik nog even kunnen doorgaan, want de dame in kwestie moest wel heel lang wachten om af te rekenen. Geen nood, mijn koffie was nog heet en ik had alle tijd. Ook het Dublin-verhaal zou ik nog veel verder kunnen uitsmeren, maar sta mij toe niet al te zeer in detail te treden. Dit moet voorlopig volstaan. Zij die meer informatie wensen mogen gerust op audiëntie komen. Indien U zich aanmeldt met enkele flesjes Guinness kan ik U onmogelijk de toegang tot mijn huisstee weigeren, en bij een knetterende open haard zal ik mij allicht laten gaan en U verder op de hoogte brengen van wat er zoal gebeurde in Dublin.

Veel tijd was er niet om te bekomen van de trip, want de dag na aankomst vertrokken P & P al terug: langs de snelweg naar het Hoge Noorden ging het dit keer Amsterdamwaarts. Een bezoek aan Bram en Shanthi! Lang.., te lang geleden alweer.  Het werd een 'leuk', afwisselend, goedgevuld maar wel op eigen tempo, speels ontspannen weekend. Heerlijk. Samen thuis eten met Sofie en Hans erbij: een avond vol met goede gesprekken en Zwartse (en da's géén typefout!) humor. Een mens moet het eens meemaken! Zaterdag met z'n vieren naar het Tropenmuseum: we komen hier al voor de vierde/vijfde keer, en telkens is het boeiend, zijn er nieuwe collecties en de aanpak spreekt ons aan. Dit keer zijn de tijdelijken 'In het land van de keizer', een reisreportage uit 1930 over een trektocht door Ethiopië en 'Dankzij de Bruggen', een verzameling uitvergrote landschapsfoto's uit het museumarchief. Heel speciaal...

We zijn wat laat, maar 'Fred' schrijft op onze kaartjes dat we zondag ook nog binnen mogen. Dat doen we dan ook, want er valt zoveel te bekijken. Zaterdag gaan we na het korte museumbezoek iets langer vertoeven in De Biertuin. Zoals de naam het zegt: lekkere bieren allerhande, maar ook een menukaart zonder kapsones. De halve boerderijkip, waarbij heer Polo een Columbus nuttigde, is een aanrader. Als we zondagmiddag een tweede ronde hebben gemaakt blijven we eten in het museumrestaurant: een snelle hap met tropische accenten. Maar het belangrijkste tijdens dit weekend was het samenzijn met onze kids, en ja natuurlijk... een potje Guillotine en een Catanneke horen er ook bij! Ook dit verhaal is nog lang niet afgerond, maar bier of geen bier: over dit weekend wordt verder niet uitgewijd/uitgeweid. What happened in Amsterdam, stays in Amsterdam.

En nu vergat ik nog bijna te melden, maar U wist het allicht al, dat Georges Leekens dan toch het deksel op zijn ruim ontwikkeld reukorgaan heeft gekregen. Eigen schuld (van de Club), dikke bult (geld voor de wolf). Meer woorden gaan we er hier niet aan vuilmaken, behalve dit: het is een schande...

Marco Polo