Lanzarote III

Waar rook is is vuur, en waar witte rook verschijnt is er volgens de eeuwenoude katholiek-kerkelijke geplogenheden een nieuwe paus verkozen. Zo is dat ook in 2013: na een kort conclaaf hebben de karmozijnrode bollebozen in de Sixtijnse Kapel zowat alles en iedereen op het verkeerde been gezet en de media met hun hooggespecialiseerde commentatoren in snelheid gepakt. Een Argentijn is de opvolger van Herr Ratzinger geworden. Een Argentijn? Niet de 'German Boy from Brazil' die velen verwachtten, maar een Italo-Argentino. Was er een Argentijn mee binnengesmokkeld in het conclaaf? Die moest waarschijnlijk voor de beefsteak op de barbeque zorgen. In de lijstjes van kandidaatwinnaars kwam zijn naam nooit voor: niet tijdens de nieuwsberichten, niet in de duidingsprogramma's, ook niet op de goksites en zelfs niet bij de bookmakers. Toch werd Jorge Mario Bergoglio  deze week verkozen, en in een uur tijd van aartsbisschop van Buenos Aires gepimpt en getuned tot Paus Franciscus. Daarna werd hij aangekondigd vanop het balkon, maar ook op deze manier. Ze gaan dan toch mee met hun tijd daar in Vaticaanstad...

Alles en iedereen moest in de wereldpers wijken voor dit nieuwsitem. Het zij zo, ook heer Polo maakt er binnensblogs heel plichtsgetrouw melding van en schuift de beloofde beelden van onze Lanzarote-uitstap naar de tweede alinea. Maar daarom niet getreurd: waar Franciscus zich eerst nog moet bewijzen alvorens hij hier pixelmatig wordt geportretteerd deel ik nu zonder enig voorbehoud en met alle blijdschap de allerpersoonlijkste impressies die ik opdeed tijdens een rondrit op dit eiland. Met een huurauto én in goed gezelschap een dag op weg over een Atlantische lavabult. Eerste stop bij de Casa Taro, het Museo César Manrique in Teguise/Tahiche. Voorheen geheel onterecht een mij totaal onbekend kunstenaar, maar ter plekke ben ik volledig in de ban geraakt van zijn creaties. Dat is de reden waarom we zo'n uitstappen maken, toch...?!

De meisjes moeten voortdurend op mij wachten. Veel aandacht voor de inrichting van wat eens zijn zeer originele woonst was en steeds proberen om die ene allesomvattende foto te maken. Weer niet gelukt, vrees ik. Dat we onderweg een plaatselijke toeristenmarkt aandeden laat ik even voor wat het was. We rijden naar de noordpunt van het eiland om de Mirador del Rio, nog een creatie van Manrique, te bezoeken. Op de volgende foto kan U mee genieten van  het uitzicht op Isla Graciosa. Relax...

Voor de lunch trekken we naar de Jameos del Agua, en ja... dat is een realisatie van Manrique. Wat die man hier allemaal teweeggebracht heeft! Aan de boorden van de oceaan, maar die is op dit kleine eiland nooit echt ver weg natuurlijk. Deze monumentale kreeftachtige geeft de ingang aan van wat, volgens César zelf, eens de knapste nachtclub ter wereld was. Ik kan me voorstellen dat het op deze plekken in het hoogseizoen behoorlijk druk is. Daar hadden wij met het winderig-kille voorjaarsweer absoluut geen last van.

Op de terugweg rijden we langs Guatiza en stappen af bij een cactustuin. Mooie collectie, 1500 soorten en dat leidt soms tot bizarre bedenkingen in mijn al even gekke kronkels: zouden deze twee niet 'Samson en Gert' kunnen zijn?

Waarom ook niet, als U weet dat deze tuin...het laatste project van César Manrique is. Niet te geloven, wat een kunstenaar! Heel dit eiland ademt Manrique. Hierbij nog enkele van zijn constructies die de ronde punten van het plaatselijk wegennet sieren. Een Marco, en zeker een Polo, zou voor minder rondjes blijven draaien...

Marco Polo