Lanzarote II

Vandaag bekijk ik de voorbije trip door de ogen van de marathonfanaat die zolang in mij geleefd heeft. Tijdens mijn pre-prostatoir en van cardiale stoornissen vrijgesteld tijdperk op deze aardkloot, zeg maar mijn 'Poloiaanse Prehistorie', is er een tijd geweest waarin ik jaarlijks behoorlijk wat loopkilometers op de teller had. Duurtraining en bijhorende marathons waren mijn 'lange leven', hoewel de harten-doctoor mij vorig jaar toch een behoorlijk bijgestuurd beeld van die zogenaamde 'run for your life'-hype heeft opgehangen. Maar goed: wat geweest is is geweest en wat komen moet dat komt. Niet achterom kijken, edoch voorwaarts turen. Maar omdat het sterker is dan de hele Heer Polo zelf, toch nog even over die marathons: ooit droomde ik van verder, sneller en zwaarder en moest dus, nog steeds in mijn dromen, uitkomen bij de triatlon. U weet wel, dat gekkenwerk waarbij de deelnemende malloot eerst al zwemmend een tijd te water gaat, daarna een belachelijk lange fietsrit aflegt om, liefst nog dezelfde dag, het geheel af te ronden met een loopmarathon. Vrienden en vriendinnen van pleger dezes weten dat het voor mij bij dromen is gebleven: het lopen was oké, en daar ben ik nog steeds best tevreden mee, voor het betere fietswerk voldeden wel mijn beenspieren maar bleek mijn poezelige achterwerk dan weer van een veel te softe samenstelling om urenlang zadelleed te verdragen en finaal bleek mijn lijf over een waanzinnig hoog kouschijtlaarsgehalte te beschikken, zodat zwemmen in open water geen optie was. Exit triatlondromen. Uitdaging niet gehaald. Nederlaag, en eigen beperkingen erkennen. Terug naar af. Nu kom ik zoveel jaren later, op een tijdstip dat er niks meer te rapen noch te bewijzen valt, in de locatie van de zwaartse triatlon ter wereld terecht: de Ironman van Lanzarote. Tijdens een uitwaaiweek op dit Canarisch eiland word ik dagelijks met de neus op mijn onvervulde triatlondromen gedrukt. Het begint met een wandeling langs Playa Grande, waar de start van de race plaats vindt en de dapperen in alle vroegte te water gaan.

Met dit weer wordt er echter niet gezwommen, en de kouschijter in mij kan daar alleen maar tevreden mee zijn. We houden het bij een verkenning op het droge: stukje tegenwind, en terug met de wind in de rug. Een paar dagen later trekken we erop uit met een huurwagen. Aangezien het eiland niet zo groot is heb je op een dag al veel gezien, waarover later meer, maar voor het fietsgedeelte van de Ironman wil dat zeggen dat ze zo ongeveer elke meter asfalt die Lanzarote rijk is minstens één keer moeten aandoen om de volle 180 kilometer te halen. Waar je ook rijdt kom je fietstoeristen tegen, en hier telt niet alleen de regel van de wind die in het voor- en, ik doe een gok, minstens evenveel in het nadeel blaast.

 

Zeker even pittig tikken hierbij de hoogtemeters aan, om dan nog maar te zwijgen van de impact die de eindeloos lange rechte stukken maken op de morele weerbaarheid van de stalen dames & heren in spé. Om de wedstrijdvolgorde te respecteren, én minstens even belangrijk: een eind aan dit verhaal te breien, keer ik nu terug naar onze eerste avondwandeling over de boardwalk van Puerto del Carmen. In verschillende lussen lopen ze hier heen en weer tot ze er 42 kilometer op hebben zitten. Wij halen de korte omloop, tot het keerpunt bij de aanvliegroute voor de Aeropuerto de Lanzarote.

Ook hier was het eerst 'wind op' en genoten we op de terugweg van een toen nog aangename tailwind. Op de dijk zelf werd al aardig wat gelopen: parcoursverkenning veronderstel ik, in de hoop op 18 mei 2013 het noorden niet kwijt te raken. Elke dag weer dacht ik terug aan de eertijds gemiste kans en de ontlopen uitdaging om toch minstens één keer die gekte mee te maken. Never been this close...
En neen, er was vandaag geen tijd noch aandacht voor de internationale vrouwendag bij mij.

Marco Polo