The Last Run and Reasons to be late...

Hadden we voor Pasen als naar gewoonte een Goede Week, dan hebben we er voor deze Polo-blog nu een 'Stille' aan toegevoegd. Het wilde maar niet lukken om een open blogmoment te vinden. Uw schrijvende dienaar was meer dan bezig tijdens de voorbije zeven dagen, en bovendien leek de dwingende noodzaak 'zum Bloggen' weer eens zoek. Een hoge mate van relativering onthield mij van het meningen spuien op deze digitale communicatieruimte. Dus heeft Herr Polo zijne kak maar ingehouden. Nu is er echter wel even tijd...

Het begon allemaal met een dagje kinderoppas in Holsbeek. Toffe woensdag met prachtig weer, veel genieten in de buitenlucht, maar wel heel de dag bezig. Dus 's avonds uitgeteld en geen pap, noch puf meer om nog iets op de blog te posten. Daags nadien relatief vroeg uit de veren, want we gingen op stap met de Pito-oudjes... euh, -plussers.

Les voilà: met een select gezelschap trokken we erop uit om een dagje rond te struinen door het Nachtegalenpark in Wilrijk. Leuke bende, prima gids, gezapig tempo, gezellig etentje en mooie dingen gezien in het Middelheim openluchtmuseum. Elke keer is het weer anders. Ook nu heb ik mijn stinkende best gedaan om mijn Middelheim-fotocollectie aan te vullen, en dat ten koste van heel wat inhaalmanoeuvres om de groep telkens weer bij te benen. Bij deze dank ik Ome Wies, nonkel Fons et les autres voor de fijne en wederom meer dan gevulde dag.

En vrijdag volgde dan weer het grote afscheid: la Pola ging met zus Rosemie en hun beider mama 'Bonnie' een weekend naar Krakau. De laatste kans om Anke nog een basketbalbezoek te brengen aldaar. Het Poolse verhaal is afgelopen en had eigenlijk een schoner einde verdiend, zeker voor 'ons klein'. Voor meer uitleg en een standpunt ter zake wil ik de geïntresseerden graag uitnodigen voor een verhelderende babbel ten huize Polo. Nu syt wellecome...
De vierdaagse afwezigheid van 'ons madam' betekende niet dat Marco Polo op non-actief stond. Op het eind van een bezige vrijdag volgde alweer een Antwerpse confrontatie met mijn Duvelse maat Geert. De Teugels werden gevierd, en we hebben het er goed van genomen. De rest van het weekend kreeg ik het gezelschap van 'onzen alve Nollander', en dat betekende basketbal-live met KaBo-Namen in de finale play-offs bij de dames in eerste en Gembo-Houthalen in de halve finale play-offs heren in tweede klasse. Twee zeer genietbare partijen: intensiteit, emoties, voldoende spankracht en telkens onze favorieten aan de winst.

Tussen de basketbedrijven door werd er op zondagvoormiddag tijd gemaakt om het marathongebeuren te volgen. Van Londen probeer ik jaarlijks minstens de start mee te pikken op BBC1: great memories, good feelings en bij The Trap, de themamuziek van de London Marathon, gaan al mijn lichaamshaartjes nog steeds een voor een rechtop staan van emotie. Even genieten, en dan de fiets op om de Antwerpse marathoniens aan te moedigen bij hun doortocht op Hobokense grond. Ook dit jaar waren er weer enkele ex-collega's van de partij, maar die heb ik stuk voor stuk gemist. Wel waren er enkele crack's die zaterdag al een 'loodzware' 100 km bij het Drielandenpunt hadden afgewerkt en de uitdaging aangingen om er zondag de Antwerp Marathon én de bijhorende 10 Miles nog bovenop te doen. Het is niet iedereen gelukt, maar die 158 km in een weekend mag er alleszins zijn als challenge...

Kort daarachter volgde Dimi, onze buurjongen van weleer, met aan zijn zijde vrouwtje Noemi als trouwe begeleidster. Hij is ondertussen al toe aan zijn vierde 42 km-tocht en bracht ook die tot een goed einde. PR, Dimi...?? Ik dacht het wel hé, in beide betekenissen dan nog.

En dan was er iets verder die eenzame loper met zijn bedrukt t-shirt: The Last Run. Daar moest iets achter schuilen. Een verhaal? En dus naderde Polo voorzichtig op de fiets. Eerst een fotootje, en dan de babbel. 

Of het nog goed ging?

En of ik iets mocht vragen?

De bedoeling van dat t-shirt dus.
Of hij zijn laatste marathon liep?

Neen, het was zijn eerste. Als hommage aan de overleden familieleden, die wel hun laatste loop al achter de rug hadden. Ook om de pijn te voelen en te verbijten. En om te voelen wat 'er tegen vechten' betekent, en proberen vol te houden. Straf verhaal. Respect, Bram...

Ziedaar dus al mijn redenen om iets later te zijn met de nieuwe bijdrage. Excuses aanvaard? Dan ga ik mij nu installeren en naar aflevering drie van 'Ten Oorlog' kijken. Al van gehoord? Mooi programma vind ik. Herkenbare format, maar goed gebracht. Hopelijk niet teveel 'leuke' momenten, want dat hoeft niet echt in deze reeks. Laat het maar écht wezen. Tot de volgende...

Marco Polo