Murderball of rolstoelrugby...

Om aan te sluiten bij de vorige publicatie alhier stel ik in zuiver Meertensiaanse termen vast dat deze blog de taggetigduizend 'clicks' nadert. Had ik nooit gedacht noch verwacht. Maar nu we toch bijna zover zijn én het er hier over hebben, kan ik niet anders dan alle lezers, -innen en -essen, van deze blog hartelijke danken voor hun aanhoudende belangstelling. Het is een vorm van respons die dagdagelijks voeding geeft aan de leuter-, schrijf- en publiceerdrang van Marco Polo in deze Mededelingen-site. Stel U voor, en dat kunt U als volger van dit onnozelhedenkabinet als geen ander, stel U voor dat we binnen afzienbare tijd de 88.888 leesregistraties halen. Zal ik heer Meertens dan vragen om die score persoonlijk te komen voorlezen? Het zou zowaar kunnen doorgaan voor een 'Taggetig' Grand Cru ...

Maar zoals zo dikwijls na een eerste alinea vol dwaze praat, en dus naar een ondertussen tot goede gewoonte geëvolueerde regelmaat, schakel ik over naar de orde van de dag. Dat wil dikwijls zoveel zeggen als een in de vorige bijdrage gedane belofte nakomen, en dat is ook nu weer het geval. Ik heb tijdens de afgelopen week een voor mij geheel nieuwe sport ontdekt en meteen weten te waarderen. 
 

Rolstoelrugby: een balspel voor mannen/vrouwen met een beperking, die - zoals de naam het zegt - zich in een rolstoel verplaatsen. Oorspronkelijk kreeg het de naam Murderball mee, een term die - zij het niet geheel vrij van enige prozaïsche overdrijving - de lading behoorlijk leek te dekken. Later ook de titel van een beklijvende documentaire. Geen sport voor watjes. Stevige duels, stoere rolstoelen die bijna als wapen mogen gebruikt worden. Behoorlijk wat gezonde agressie. Testosteron en adrenaline op rolstoelwielen. Maar tegelijk een enorm respect voor tegenstanders, refs en reglementen. Duidelijke regels, die op een klare manier gehandhaafd worden en zoals gezegd: nagevolgd en gerespecteerd worden. Een sport die zich niet te goed voelt om op zoek te gaan naar het beste in de regelgevingen bij andere sporten en die aan te passen naar en te integreren in het rolstoelrugby. Gewoon schitterend!

De voorbije week dus te bewonderen tijdens het EC Wheelchair Rugby 2013 in Polo's eigenste Hoboken. Een opendeur gebeuren, pure promotie, geen inkomgelden, wel vrijwillige bijdragen, laagdrempelig topsport beleven. Meerdere keren sprong Uw dienaar op zijn stalen ros om de achthonderdachtentaggetig meters die mijn stulpje scheiden van de ExtraTime-sporthal, hier achter de hoek, te overbruggen en nog maar eens een matchke van de Belgische ploeg of een ander topteam mee te pikken. Nooit bedrogen uitgekomen, altijd sportbeleving van de bovenste plank en dan nog dikwijls superspannend mét hoge scores. Geweldig! Een sport die mij echt heeft bekoord. Een pluim voor de Belgische ploeg die een zeer verdienstelijke vijfde plaats behaalde en zich kwalificeerde voor het WK 2014 in Denemarken, respect voor de Zweden die op en over hun tegenstanders gingen en verdiend kampioen werden. Maar mijn mond hangt nog steeds open van verbazing bij het aanschouwen van zoveel sportmotorisch vernuft en snelheid van uitvoering. Hoewel er in elke ploeg wel een paar echte knallers rondreden sloegen de 'killer crossovers' van de Finse Leevi Ylönen  mij telkens met verstomming. 

 

Ik weet niet of er zo'n trofee wordt uitgereikt, maar omwille van de pure techniciteit en hoog niveau van uitvoering is hij voor mij de MVP van het tornooi. Merci Leevi, en alle andere moord-ballers, ik heb enorm genoten van jullie prestaties. 
Oh ja, en waarom Murderball een naamsverandering moest ondergaan? Het killer-imago stootte de sponsors af, en die heb je natuurlijk wel nodig om grote organisaties op touw te zetten en aan promotie te doen. Vandaar wheelchair rugby, et pour les flamands: rolstoelrugby.

Marco Polo