Komen sommige dingen dan toch in drievoud ?

Is het de vage indruk van een melig aanvoelen, een twijfelachtig vermoeden, het resultaat van stug giswerk, of is het de werkelijkheid zelve? Kwamen vroeger, en dan vooral bij aanvang van deze publicatielijn, de Mededelingen met meer regelmaat en een hogere frequentie uit het pc-klavier dan wel de laptop te voorschijn en vielen er meer en sneller bijdragen te rapen op deze webstek? Wie gaat het zeggen? Ik niet, Walter...
Wat ik aan deze kant van het communicatieplatform wel vaststel, is dat heer Polo meer en meer gebruik moet maken van al dan niet verzonnen redenen en uitvluchten om het lange uitblijven van een nieuwe bijdrage goed te praten of te rechtvaardigen. Warm weer, te nat weer, géén weer? Teveel om handen of net niets om handen zodat er dan ook alleen maar niks te melden valt? Drukke bezigheden, uitstappen die elkaar te snel opvolgen, akkefietjes hier en beslommeringen daar? De rikketik...? Alles is de revue al eens gepasseerd, dus val ik noodgedwongen in herhaling: teken van ouderdom, schrijfmoeheid of toch gewoon de realiteit onder ogen zien. Het moest wel, ik kon er niet omheen. Voor ik U in kennis stel van mijn zoveelste excuus geef ik een overzicht van wat mijn dagen de afgelopen week zoal gekleurd heeft.

Een allesverhelderend beeld hieronder, dat dit keer veel meer dan duizend woorden waard is - let's say a 4000...- toont U een bezoekster/bezoekerin en enkele familieleden die de Hobokense stulp van Uw dienaar met een passage vereerden. Mireilla is de voor U vreemde eend in de Polderbijt, en de anderen hoort U eigenlijk te kennen. Paar keer samen aan tafel, vertellen over de basketervaringen in Spanje -want daar lag Anke's buitenlands bezoekkalf gebonden -  en bij uitbreiding en na terugkeer uit La Douce F. de kampeerverhalen van Bram en Shanthi. Zeker de moeite waard om in het geheugen op te slaan, en wat is er dan beter dan een  eenentwintigeeuwse  huisgemaakte pixelmatig vastgelegde daguerrotypie ?

Leuke zonnige dagen. Want over het weer viel de voorbije dagen niet echt te klagen, ook niet in Belgikistan. Vandaar dat er reikhalzend werd uitgekeken naar een volgende afspraak. Teneinde de vacantionele uitloopfase voor enkele ex-Pitocollega's wat draaglijker te maken hadden we bij een vorige gelegenheid beslist en besloten om ons en elkaar nog eens te treffen voor het apenkot weer op stelten zou komen te staan. Trefpunt: het Antwerps FotoMuseum. Voor een babbeltje en een drankje, een bezoek aan de tentoonstellingsruimten, het uitwisselen van a- dan wel depreciaties over het getoonde aldaar, een hapje op een nabijgelegen terras en een breed uitgesponnen stadswandeling op zoek naar een aanvaardbaar dessert. Uiteindelijk weer op pad om de fiets en de auto's terug te vinden, en na een heel gezellige dag volmaakt ontspannen afscheid nemen.

What do you think? Klaar voor de volgende?!

Niet echt klaar, en zonder afspraak, maar zo'n vier uren later stond ik alweer aan het mij ondertussen welbekende loket van de spoedgevallendienst in GZA St Augustinus! Wat nu weer? Weer van dattum! Het kwam behoorlijk onverwacht: om half elf zaten we in de Berlin nog onze hartslagen te tellen en te vergelijken, en bleek de mijne het met 62 meer dan goed te doen. M'n gedacht! Zoiets zegt blijkbaar niets over wat er binnen de kortste keren komen kan... 

En dus mocht ik voor een derde keer deze zomer vanuit de Spoed de lift in en boven naar het HB-kwartier, de hartbewaking. Dat ze mij nog elke keer een polsbandje omdoen? Iedereen kent mij daar ondertussen, sommigen zelfs met de voornaam.

 

Mijn verblijf aldaar heeft nu niet lang geduurd. Na een paar uren sprong de rikketikketikkietak weer in de maat en mocht heer Polo beschikken. Thuis heb ik mij, tegen beter weten in (?), toch maar weer ontdaan van mijn streepjescode en heb ik ook de dagdagelijkse draad weer opgepikt. Ik ga mij er deze keer niet al te euforisch over uitlaten, maar mits inachtname van enkele up's en down's kan de wederopstart toch als geslaagd beschouwd worden. We zien wel waar en wanneer het schip een volgende keer strandt. Gelukkig liggen er nog enkele boeken te wachten, zodat ik mijn dagen voorlopig in alle leesrust kan doorbrengen. Of mijn tussentijden invullen met het televisioneel opvolgen van de verrichtingen onzer Belgische hockey-dames en -heren tijdens het EK 2013 in Boom. Straffe toeren: allebei in de halve finales, en de mannen gaan zelfs nog een stapke verder. Vandaag en morgen zien we hoever ze het uiteindelijk schoppen. Volgende week moet U niet al te veel verwachten op deze blog: de kleinkinderen gaan dan met alle tijd en aandacht lopen. Het hoe, waar, wanneer en waarom vertel ik U later, in een volgende Mededeling van ...

Marco Polo