Dat kan tellen !

In de aanloop naar '25 mei' had ik mij voorgenomen het hier niet meer over politiek te hebben. Voorbeschouwingen en peilingen dienen alleen maar om nieuwsankers in het zonnetje te zetten, op redacties allerhande tijdelijke jobs te creëren en debatten te organiseren. Toch moeten er mij een paar dingen van het hart: als ik de feitelijke verkiezingsresultaten link aan de daaropvolgende reacties van de kandidaten in kwestie dan blijkt dat die politiekers op een wel zeer aparte manier tellen en daar nog gekkere conclusies aan vastknopen. Stemmen verliezen in aantal, zakken in percentage, uw electorale tegenstanders afstand zien nemen of minstens bewaren... en toch in alle bewoordingen blijven volhouden dat je de winnaar bent. Leg mij dat maar eens uit. Zij die in confrontaties en debatavonden vooraf hun discours overladen met vergelijkingen uit de sportwereld en hoog van de toren blazen over winnen en verliezen,  solo-slim gaan of voor de ploeg rijden, vedetten en ploegspelers... die blijken na de feiten plots iets minder sportief en wringen zich in allerlei bochten om hun nederlaag te ontkennen.  Onze nationale politieke traditie steunt hen daar natuurlijk bij omdat opportunistische coalities en plots terug tot leven gewekte federale 'familie'banden uiteindelijk de doorslag kunnen geven. Er hangt natuurlijk veel geld en een leuk postjesbestaan aan vast en dus moet er om geknokt worden. Dat houdt in dat in de laatste rechte lijn wel eens een deur wordt dichtgesmeten of een kwak wordt uitgedeeld, een aanvaller op weg naar open doel professioneel wordt afgestopt, er zelfs aan de noodrem wordt getrokken en onsportief getackeld, maar zoals in politiek het eindresultaat op z'n kop gezet kan worden dat zie ik in de sport nog niet zo gauw gebeuren. 1-0 bij het eindsignaal wil zeggen dat die ene ploeg gewonnen heeft, 93-93 betekent dat we verlengingen krijgen tot er een winnaar is, desnoods maakt een fotofinish uit wie eerst over de meet komt en de bloemen in ontvangst mag nemen. Zo gaat dat in de sport, en dat ze hun allegorieën dan ook maar eens uit de kast halen als het om verliezen gaat. Ik help alvast even: groot zijn in de nederlaag, zich een sportief verliezer tonen, zijn betere in de strijd erkennen, een nederlaag kunnen aanvaarden... En dan natuurlijk de gemaakte stukken oprapen, de scherven bijeenvegen en de brokken lijmen. En dan op naar de volgende confrontatie. Zo gaat dat in de sport.
Bij verkiezingen is het soms delicater om het resultaat te bepalen: in Brussel was er wel heel veel tijd nodig vooraleer definitief beslist kon worden over de laatste (dure) zetelzitplaats, in Ham twijfelt de burgemeester over tel- en andere kwaliteiten van de opgeroepenen, zijn collega in Waregem heeft het moeilijk met de kopstemmen en helemaal hilarisch ging het er in Gent aan toe waar een aantal kiesbrieven na sluiting van de kiesburelen in een vuilbak werden teruggevonden. Moeilijk te tellen in dat geval. Ze gaan daar in de Artevelde-stad nog altijd uit van de oerdegelijke papieren versie die in het stemhokje moet ingevuld worden met een rood potlood waaraan niet mag gelikt worden.

"Potlood niet bevochtigen"

Jazeker: we schrijven 2014, een ontwikkelde provinciehoofdstad in West-Europa, maar zonder de zo geroemde en in ver van ons bed-regio's steeds aanwezige UNO-waarnemers. Dat kan tellen, niet..?

In Parijs wint Flipkens van Kovinic en toont Wickmayer zich de betere van Wozniacki op de tennisterreinen van Roland Garros. Zij gaan door naar de tweede ronde. Dàt kan tellen !!!

Marco Polo