03 augustus 2014

Money for nothing...

Dat U even moest wachten om de eerste augustus 2014-blog in Uw virtuele postbus te ontvangen heeft maar één oorzaak: William Stoner! Een beklijvend boek dat om voor de hand liggende literaire redenen aan een iets langzamer tempo werd weggelezen dan de al even meeslepende biografie van Willem Kieft, maar waarin evengoed binnen de kortste keren de laatste bladzijde werd omgedraaid. Het duurde welgeteld twee dagen langer. Nog nooit zo'n van binnenuit beschreven levensverhaal in de derde persoon enkelvoud gelezen. Tot en met een sterk gepersonaliseerde interpretatie van het levenseinde. Ook deze moet ik zeker nog een keer herlezen.  Als dat een gewoonte wordt, dan moet ik het minstens tot 2051 trachten uit te zingen en komen er twee nieuwe grote kasten in huis: to read en to re-read!

Maar goed, ik kan er weer aan beginnen. Herinnert U zich nog 'De man van 6 miljoen'? Ja? Dan bent U allicht geboren in de jaren '60 van de vorige eeuw, of eerder zelfs. Deze Amerikaanse televisieserie liep in de tweede helft van de jaren '70 en vertelt het verhaal van een bijna dodelijk verongelukte astronaut die op science fictionachtige wijze wordt heropgekallefaterd. Kostenplaatje: 6 miljoen dollar.

Een voor die tijd astronomisch bedrag waar wij, simpele vlaamsche dutskes, ons al helemaal niks konden bij voorstellen en dus zelfs niet van konden dromen. Dat was veertig jaar geleden, edoch de tijden veranderen en alles evolueert. Zo ook de prijs van al dan niet bionische lichaamsonderdelen. Neem nu een stel onderste ledematen waarvan in de beste geval één van de twee voorzien is van een voet die min of meer en vooral periodisch sterk variabel over de bekwaamheid beschikt om tegen een bal te trappen. Die gaan tegenwoordig voor de zotste prijzen over de toonbank. En gedeeltelijk eronder, want er is meestal nogal wat zwart olie- en petroleumgeld mee gemoeid. Al dan niet uit Rusland, Qatar of andere Emiraten. Hang daar bij voorkeur nog een monumentaal en zwaar overpowerd atletenlijf aan vast, passeer langs het juiste (of net extra foute!) managersbureau en voor een kind van 21 vangt U tegenwoordig zonder verpinken een slordige 35 miljoen euro. Oftewel 47 miljoen dollar, waarmee U in de lopende solden al gauw een tiental bionische mannen aan de grijpgrage haak kunt slaan.

Maar 'dus' en 'inderdaad': Romelu Lukaku. Toffe pee, straffe gast, atletisch lijf, maar volgens mij geen voetballer. Stop die berg spieren in een basketbalacademie en je kan hem met wat geluk en het nodige geduld enkele jaren later verkopen als niet-scorende powerforward. Steek er Uw tennislatijn in en hij serveert na afzienbare tijd de opslagsnelheidsmeters van Wimbledon en alle andere  Grand Slam-tornooien aan diggelen, of minstens naar een error-status. In rugby en American Football stormramt hij naar verwachting de tegenstand op een kreupelenhoopje en als hij op de Royal Antwerp Golfclub bij de afslag voor de 12de hole het golfballetje raakt bestaat de kans dat hij, indien de zeewind niet al te fel in het nadeel blaast, meteen op de 12 van de Royal Zoute Golfclub in Knokke-Heist kan gaan putten.  Maar een al dan niet fijnbesnaard voetballer die het spel kan lezen en de situatie aanvoelt? Ho maar...
Die 35 miljoen is de waanzin ver voorbij. Net als al de andere gigantische bedragen die tegenwoordig in de voetballistieke mensenhandel als toptransfers worden naar voor geschoven blaast dit de voetbalzeepbel mee op naar de oppervlaktespanningslimiet. Misschien toch even proberen wat ene Ward L. op zijn Facebook-tijdlijn verwoordt als 'short gaan in de Premier League'. Snelle winst pakken en dan nog sneller weer weg! De 100 miljoen-grens lijkt stilaan in zicht te komen, hoewel dat misschien een psycho-economische barrière is waar zelfs de zotste clubvoorzitters voorlopig nog moeite mee hebben.

Tijdens het afgelopen weekend bliezen we dan weer verzamelen in des schrijvers polderstulpje met 'De Bende van Jef'.  Broer Roger, Swa Sinatra, Iron Rudiman, Marathon Sergio en Heer Polo brachten samen met hun respectievelijke eega's een meer dan geslaagde dag door met aperitieven, aanschuiven aan tafel, wandelen door de Polder, terrasje doen, weer wandelen en nog meer eten, urenlang verhalen vertellen en anekdotes ophalen en meermaals denken, vermoeden, voelen dat Jef er nog eens bij was. Hij blijft voor ons een bindende factor en een inspirerend voorbeeld. Bij deze wil ik die 100 miljoen-grens dan toch maar doorbreken: als er één dat schamele bedrag waard is, dan wel 'onze' Jef!

De bende was net als steeds in grote doen, hoewel deze wazige foto dat niet direct laat vermoeden. Gelukkig werd het kiekje nog redelijk vroeg op de dag genomen en is iPad2-kwaliteit voor heel wat verbetering vatbaar.  De volgende afspraken zijn al gemaakt. Wie houdt ons tegen? Dit is met geen geld te betalen...

Marco Polo

Geen opmerkingen: