Ik heb mezelf een adempauze toegestaan om na de vierdelige trilogie over Jordanië weer wat te wennen aan de bizarre frivoliteiten in ons eigenste Belgikistan. Daar begint het de laatste tijd weer erg op te lijken. We waren net terug toen het bericht kwam dat er alsnog een nieuwe regering was gevormd die de zaken nu maar eens snel moest aanpakken. Iedereen wist ongeveer waar het op stond, dat er gigantische tekorten zijn, zowel op de regionale als op de federale jaarrekeningen, en dat daaraan terwille van de Europese samenhorigheid op dwingende wijze een mouw dient gepast. Omdat de belastingdruk hier te lande al astronomische proporties heeft aangenomen lijkt het dus eerder aangewezen om hier en daar naar wat bezuinigingsmaatregelen te streven dan de citroen nog verder op fiscale wijze uit te persen. Het is natuurlijk geen eenvoudige zaak en de belangen zijn groot, de tenen lang, de drang om te behouden wat we hebben enorm sterk. Als reizen mij al iets geleerd heeft, dan wel dat wij hier nog steeds met ons gat in de al dan niet gezouten boter zijn gevallen. Natuurlijk zijn er ook hier wanverhoudingen, maar er zijn ook zo enorm veel leien daken waarvan we op de meest uiteenlopende wijze ge- dan wel misbruik kunnen maken om de omstandigheden naar onze hand te zetten en de zaken in ons eigen voordeel zo vlot mogelijk te laten verlopen. Dat er volgens sommigen gaten in de hangmat komen, ons zorgsysteem wordt uitgehold en al zeker niet wordt uitgebreid betekent zowel dat de tering naar de nering dient gezet te worden, maar even goed dat er nog steeds hangmatten zijn. Uiteraard ligt het moeilijk dat ook bij ons de superrijken en de economische grootmachten die dans ontspringen. Als daaraan iets moet veranderd worden, dan kan dat enkel op wereldvlak en gaat zoiets uiteraard niet zonder slag of stoot. Dat op die manier de grootverdieners op de knieën zullen gaan lijkt mij weinig waarschijnlijk. En als zij al moeten inbinden, dan gaan Jan met de Pet, en ook zij die al lang geen pet meer hebben, wellicht nog meer moeten inleveren en kwijtspelen. Een signaal geven is één, je ontevredenheid uiten middels een protestmarsj is twee, daar de boel uit de hand laten/doen lopen is drie, en de manier waarop dat vorige week in Brussel gebeurde hoort niet meer in deze numerieke opsomming. Natuurlijk een zeer heikel onderwerp dat zich niet in één-twee-drie laat ontleden en al evenmin naar een tot aller tevredenheid leidende oplossing laat voeren. Bovendien is Uw bloggende medemens niet van het soort dat daartoe de vaardigheden bezit en wens ik mij te onthouden van al te ver gaande polemieken. Ik zal het bij sommigen al wel verkorven hebben, maar verder wil ik mijn vingers er toch niet aan verbranden. Vervuld ben ik van plaatsvervangende schaamte voor wie daar het vuur aan de lont stak, de boel liet escaleren, de zaken ging goedpraten en daarna nog wat ging dreigen. Van deze wansmakelijk macabere gelegenheid wil ik evenwel gebruik maken om U te laten kennismaken met het werk van een jonge fotograaf...
In De Standaard kan U sinds korte tijd de foto's zien van Sebastian Steveniers. Inderdaad, de zoon van de keizer, maar meer nog een opkomend fotografisch talent. Knap gedaan Seb!
En dan stond er voor de tweede keer op rij een uitstap naar onze noorderburen op het programma. Na het weekendje Amsterdam van vorige week bij Bram en Shanthi zetten we nu koers naar het uiterste westen van Zeeland. Simon en Marianne hebben nog steeds hun buitenverblijf in Oostkapelle, en daar brachten we voor de zoveelste keer een gezamenlijk weekend door. Binnenkort kennen we elkaar 35 jaar. U gelooft het niet? Wij ook nauwelijks, en zeker dat die tijd zo snel voorbij gegaan is komt mij als onwezenlijk over. Zalig, nog steeds dezelfde vriendelijke mensen. Hartverwarmend om hen telkens weer te zien. Geen flauwekul, gewoon een tof weekend achter de rug. Simon zorgt voor de vrouwen, ik voor de foto's...
Het was er behoorlijk fris, maar we hebben dan toch kennis gemaakt met de boulevard van Vlissingen. En we zijn uiteindelijk (op een of andere manier) helemaal tot bij het standbeeld van Michiel Adriaenszoon De Ruyter geraakt en hebben de oversteekplaats gezien waar Simon voor het eerst zijn oog liet vallen op 'la Marianne'. Leuk hoor, zo'n oprechte getuigenis van een toch niet zó onschuldige jeugdherinnering. Er werd heel wat bijgebabbeld tijdens die tweedaagse. Op zondag maakten we tijd voor een herfstwandeling door het waterwingebied achter de duinen. Niks spectaculairs deze keer, en dus geen burlende herten. Maar wel paddestoelen, en daar is toch ook niks fout mee..!
Fantastisch weekend. Geweldige mensen. Mooi weer. Genoten!!
Marco Polo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten