Net als vele andere ben ik begin deze week met verstomming geslagen bij het nieuws dat Kjell Vanmessem plots overleden was tijdens een basketbalwedstrijd.
Het basketwereldje is een "kleine" familie, als een jonge kerel binnen deze groep sterft grijpt dat een mens aan en het feit van wederzijds bevriend te zijn met Rudi-CJ-man legt een band naar meer betrokkenheid.
Het wordt een kluwen van gevoelens: onbegrip, medevoelen en een poging tot plaatsen van wat hier gebeurt binnen de kontekst van vriendschap en kennissenkring.
Mijn medeleven gaat naar Ronny, Nicole & Evi, ouders en vriendin van Kjell.
Maar ook aan hen die ik bij m'n beste vrienden reken, en die nu achterblijven en moeten leven met een lege plek,ook aan hen denk ik tijdens het woordengevecht dat zich ontspint bij het uitwerken van deze blog: Rudi, Frie & Wesley.
Nog nooit is een blog zo moeizaam tot stand gekomen.
Het telefoontje met de CJ-man was dan weer wel wat het zijn moet: met Rudiman gaan we tot het einde ... Elke dag is er één, en daar kunnen we niet genoeg de nadruk op leggen. Genieten, maar ervoor zorgen dat de anderen het ook de moeite waard vinden, en dat we er steeds vol tegenaan gaan. Dat is ook het motto geweest van Kjell, en daardoor blijft hij voor altijd één van de onzen ...
Hier kon ik niet omheen.
Er was deze week nog een basketbalafscheid, maar dan niet dramatisch.
Jan Boutmans is 65 geworden, en dat is voor een "prof" het moment waarop men hem eervol ontslag aanbiedt: te nemen, en niet te laten!
Eigenlijk is hij niet aan stoppen toe, en waarschijnlijkt stopt hij ook niet, maar voor de KUL is 65 genoeg, en dan volgt het "emeritaat".
't Was een pracht van een afscheid: "academische" zitting, receptie met bijna* alle oude bekenden (profs, coaches, collegae oud-studenten...) een etentje (los van het feestgebeuren, hé Bieke) en dan toch maar die basketbalwedstrijd erbovenop !!!
Ik heb aan Jan veel te danken: hij heeft mij voor het eerst met andere ogen naar het basketspelleke leren kijken (iets wat JDK later nog eens zou overdoen, en op een onvergelijkbare manier zou uitdiepen), hij heeft mij ook de weg laten vinden naar basketkampen (en wat daar het gevolg van is geweest zal misschien ooit nog eens het onderwerp zijn van een blog-apart) en ... Jan, de levensgenieter heeft ons zoveel goeie voorbeelden gegeven van goed invullen van het dagelijks basketballeven, dat er bijna* geen dag voorbij gaat zonder dat er iets van zijn lessen, al dan niet bewust, in praktijk wordt gebracht...
Kjell en Jan, ze zullen mij er steeds aan herinneren dat leven en beleven één moeten zijn, en dat ik er elke dag 100% voor zal gaan: familie, school, marathonneke of toch weer basketbal ...
* zoals Jan het zo mooi zei in zijn "afscheidsrede":
Bijna rijdt mee in elke wedstrijd,
maar heeft nog nooit een koers gewonnen ...
Marco Polo
1 opmerking:
Mijn medeleven aan de familie en vrienden van Kjell.
Een reactie posten