Whatever works...

't Is 1 februari, ze zijn er vandaag aan begonnen en dus zit de eerste bestraling erop: nog 32 te gaan. Ik wil tijdens het verdere verloop van deze reeks wel zoveel mogelijk per fiets naar de kliniek gaan, want de parking is nu niet meteen de meest uitgebreide afdeling van hun complex. Het doet mij denken aan te krappe Spaanse parkeergarages, maar dan met nog minder beschikbare plaatsen. Ik moet al snel een kwartier vroeger vertrekken om mijn auto tijdig kwijt te raken. Morgen niet vergeten, als ik na de lessen van Stabroek moet komen...
Voor de rest hoort U van mij geen klachten: eens afgedaald in de bestralingskelder word je als vanzelf opgenomen in een gemeenschap van gelijkgezinden die allemaal op hun manier met hetzelfde begaan zijn. De enen geven de behandeling en de anderen ondergaan ze, zij kloppen er een ganse dagtaak en wij springen elke werkdag even binnen en buiten, zij zetten regelmatig een vers streepje op ons vel en wij doorstrepen elke dag de voorbije afspraak, zij zijn heel vriendelijk en attent en wij weten dat te appreciëren. De andere patiënten moet ik nog leren kennen, maar dat zal pas vanaf morgen echt gaan werken als ik aan mijn vaste "17.00 uur"-afspraken ga beginnen. Dan kan ik tijdens het wachten wat informatie inwinnen bij de routiniers die er al meer dan 10 beurten hebben opzitten. Of zij dikwijls moeten bijgekleurd worden? Of zij wél resultaat hadden met het dieet voor de lijn van de dikke darm en de regelmaat in het defecatieproces?
En of er toch hier en daar ongemakken kunnen optreden?
Een verwittigd man is er twee waard en een goed geïnformeerde kikker weet aan welke (nood)landingen hij zich mag verwachten na al te gekke sprongen. Ik ga daar mijn oren goed openhouden!!
Laat ze maar doen: ik vertrouw op de wetenschappers en hun expertise en hoop dat de behandelingen het verwachte resultaat zullen opleveren. Die prostaatkanker kan een koppig kereltje zijn, maar we zijn er alleszins snel bij. Of het nu de operatieve verwijdering van de aangetaste noot met gebruik van de Da Vinci-machine was of de Saturnus-bestralingen met bijhorende eetgewoontewijziging ten behoeve van een constant rectumvolume, we gaan er iedere keer voor: maakt niet uit waar ze mee aankomen, als het maar werkt en de goede zaak dient!
Whatever works...
(naar analogie met de gelijknamige Woody Allen-film waarin de excentrieke New Yorker Boris besluit zijn chique leven in de Upper East Side in te ruilen voor een meer zonderling bestaan in een achterstandswijk, maar da's dan weer een heel ander verhaal en dus nu niet het mijne...)

Marco Polo