Op (be)zoek in de Westhoek...

Sinds enkele jaren krijg ik op school de vraag om tijdens het derde trimester de leerlingen van het vijfde jaar te begeleiden op hun reis naar de Westhoek en de souvenirs aan WO I.
Aangezien ik, qua leeftijd alleszins, het dichtst bij de Groote Oorlog sta verwacht men van mij blijkbaar de beste herinneringen.
Als ik mijn hersenen danig pijnig lukt het nog net. En ook van de reisdag zelf kan ik U, zij het met behulp van enkele foto's, nog een vrij helder beeld voorschotelen.

Na een busrit van ruim twee uren begint de informatieve zoektocht bij de Yzertoren. Achter de restanten van de oude gedynamiteerde toren prijkt de nieuwe in al zijn glorie.

Het valt U misschien op dat de lucht van hetzelfde blauw is als die op de foto's van Canterbury. Klopt: we hebben vorige vrijdag een pakket "blue sky" meegebracht en op slinkse wijze naar het vasteland gesmokkeld. We wisten wel dat die al snel van pas zou komen.
In de toren zelf gingen leerlingen én leerkrachten ijverig aan de slag om de uitgedeelde vragenlijsten zo correct mogelijk in te vullen. Het was "voor punten", en dus zette iedereen het sinds jaar en dag gekende "beste beentje" voor.

Actualiteit en geschiedenis liggen soms dicht bij elkaar, en zoals de oude Romeinen al wisten: "Nihil nove sub sole." De timing was wellicht puur toeval maar wel 100% exact en accuraat.
Als onderdeel van de "rode draad" doorheen het Yzertoren- museum lazen we op de twaalfde verdieping volgende tekst...

Ook wij hebben geen vertrouwen meer in onze oversten. In een land boordevol crisis, zowel op geestelijk als op wereldlijk vlak, blijkt deze slogan biezonder actueel.

In Ieper heb ik mij deze keer beperkt tot een lasagne, een blonde Leffe én een foto van onze autobussen. Inderdaad: het zijn dezelfde die ons een paar dagen geleden naar Canterbury voerden én met dezelfde chauffeurs. Ik heb al een afspraak gemaakt voor volgende week...

Na een korte middagpauze verliep onze queeste verder langs de Duitse begraafplaats in Langemark...

... via het (niet zo denderende) museum van Sanctuary Wood bij Hill 61, om daarna de tocht af te sluiten op Tine Cot, de grootste Britse militaire begraafplaats op het Europese vasteland.

Laat het mij hierbij houden.
Hoewel we ons op de terugweg moesten schikken naar de gekende verkeersperikelen tijdens een doordeweekse avondspits werd het geplande uur van aankomst nauwelijks overschreden. Gelukkig maar, zo bleef er nog tijd voor een Duvel op een zonnig terras...
't Is tenslotte voor iedereen oorlog, hé !?

Marco Polo