De gekwelde man...

't Is gelukt: na gisteren ben ik nu echt op weg naar de zestig. Veel verschil voel ik niet, even weinig als al die vorige keren dus en we hebben het net als zo dikwijls op vakantie "heel rustig" gehouden. Geen festiviteiten, die spaar ik voor volgende zomer: in 2011 gaan we er een lap op geven, net als in 2001. Trouwens alle sms-ers, bloggers, bellers, facebookers en e-mailers die mij deze keer met gelukwensen hebben bedacht zijn dan welkom op de 60-party.
Men zegge het voort!
Dat er een beetje sleet komt op het gemartelde lijf wist ik al langer en had ik bij eerdere gelegenheden reeds vastgesteld en aan U medegedeeld. Vandaag heb ik echter kunnen ondervinden, en dan nog wel aan den lijve, dat mijn derde wandeling in de buurt van Abejar minstens even vlot, zoniet beter verliep dan de tweede en de eerste in deze zelfde omgeving. Prachtige bossen, heuvelachtig parcours, brandende zon met toch een licht briesje ter afkoeling: wat wil een wandelaar nog meer. Eigenlijk wil hij het af en toe weer op een drafje doen, maar daar speelt de langzame postprostataire totaalrevalidatie mij toch nog teveel parten. "Tevreden zijn met wat er kan" is het motto, en dan met kleine beetjes vooruit. 'k Ben al heel content dat de kampeervakantie vlot verloopt. La Pola blijft wel hinder ondervinden van haar meniscusoperatie en doet het bij regelmaat wat rustiger, maar over het algemeen zijn we tevreden met de "gang" van zaken. Verder zijn we heel blij met het doosje oordopjes dat zich in onze bagage bevindt: op Spaanse campings, en dan zeker tijdens de weekends zijn die hun gewicht in goud waard. Propje link, propje rechts, en weg van de wereld...

En ja, dan ben ik bij de verontrustende aanhef van deze bijdrage: De gekwelde man is de titel van het laatste Henning Mankell-boek in de Wallander-reeks. Zeer goed, prima leesvoer en met oordopjes in leest het als een sneltrein. Ik moet nu afsluiten, want de trein wacht niet: ik ga verder lezen...

Marco Polo