Een dag van 23, en een van 24 uren...

Hoewel deze dag slechts 23 uren telt en ik in een vlaag van overmoed vannacht nog een extra uur March Madness heb bekeken, besteed ik toch een kort moment aan de creatie van weer een nieuwe bijdrage die deze sinds bijna zes jaar aan de gang zijnde blogonderneming in leven moet houden. Hoe haalt een mens het in zijn hoofd een zinsconstructie als deze hiervoor uit de mouw te schudden, laat staan aan de andere kant van het virtuele net deze passage al lezend tot zich te nemen? Een beetje kierewiet aan beide zijden...? Het moet iets in die aard zijn.
Maar goed, ik ging het over dit weekend hebben.
Zaterdag waren de tuinaanleggers voor de derde dag op rij present. Om het verhaal kort te houden, maar U desalniettemin van de nodige informatie te voorzien grijp ik nog maar eens naar het procédé van de vier prenten in één beeld. Dat moet dan zoveel zeggen als 4.000 woorden, of nog meer...

De appelbeet van Steve heeft hopelijk niet dezelfde gevolgen als die van Adam in de hof van Eden. Met één erfzonde ligt er al meer dan genoeg druk op onze eertijds zo atletische schouders.
De kans is klein dat het die kant opgaat: in onze tuin is er geen sprake van een slang. Anderzijds mag de potentiële Eva-rol van la Pola niet onderschat worden.

Een geheel ander verhaal was onze aanwezigheid op een volleybalwedstrijd in Tisselt. De dames van MSiks Blaasveld, de club van mijn maat Louis VB, namen het zaterdagavond op tegen die van Vlamertinge, de ploeg van mijn goede vriend Eli P.
Op uitnodiging van Louis en tot grote verrassing van Eli waren wij bevoorrecht toeschouwer van deze match.

Hoewel het resultaat van de heenwedstrijd (2-3 voor MSiks) een spannende confrontatie liet vermoeden was het geboden weerwerk van Vlamertinge, in een weliswaar genietbare partij, onvoldoende om de Blaasveldse meiden van een vrij gemakkelijke 3-0 te houden. MSiks gaat naar de ereklasse ! En ik naar m'n bed, want morgen is er weer een echte 24 urendag...

Marco Polo