Op de valreep...

De feestjes zijn achter de rug en met het oog op een nakend vertrek en daarbijhorend preparatief inpakken was deze ouwe krijger aan rusten toe. Ik had erop gerekend dat ik mij in alle kalmte zou kunnen kwijten van en wijden aan de traditionele maar niet minder gemeende of oprechte dankrituelen die volgen op feesten en huldigingen en dewelke men heden ten dage ook op aanvaardbare wijze via het wereldwijde web kan realiseren. Ik ging dus mailtjes sturen aan vrienden en vriendinnen via mijn Outlook-account, terwijl ik de collega's van het PITO, waaronder een heleboel even goede kameraden van beider kunne, via het geëigende Smartschool-kanaal wilde bereiken. Tussendoor zou ik nog wel even tijd hebben om de laatste hand te leggen aan het snoeien van de haag om aldus de thuisbasis op ordentelijke wijze te kunnen verlaten, de steven Braziliëwaarts te wenden en de grote plas over te steken. Dat alles, op het richten van de steven na, is volbracht. Edoch... gisteren (ging ik niet naar de cinema, maar...) kreeg ik onverwacht bezoek van een Grootbrittaniaans medemens die zijn diensten aanbood om het dak van mijn stulpje te reinigen. Snelle babbel, even snelle beslissing en vandaag om 10 am stonden Richard, John & John opnieuw aan de voordeur en deze keer met alle machines en toebehoren om the roof te cleanen.

Ze werken zo snel als Polen maar zijn beter te verstaan. De klus is geklaard en iedereen is tevreden: zij hadden een job én hebben er centen voor ontvangen, ík heb het niet zelf moeten doen en La Pola heeft weer haar goesting gekregen: een proper en ogenschijnlijk gloednieuw dak op ons 32-jarig huisje.

Bezoekers moet ik er derhalve op wijzen dat zij in de nabije toekomst best hun aandacht richten naar een grijs huis met een lichtgrijze dakbedekking. Men zegge het voort...

Marco Polo