Het heeft even geduurd om mijn doen en laten, denken en afwegen, beoordelen en anticiperen en ook het uiteindelijke verwoorden en neerschrijven van al mijn impressies weer los te laten in de wendingen van de westeuropese mallemolen.Eind vorige week zat ik nog op m'n luie krent naar de bruine borsten en billen te gapen aan het strand van Copacabana en goot ik de ene na de andere caipirinha door m'n keelgat. De overgang was vrij abrupt en verliep in hoog tempo: donderdag om 4 pm verlieten we het strand om bij posto 5 de Avenida Atlântica over te steken, onszelve te verfrissen en om te kleden in het hotel, gepakt en gezakt diezelfde Avenida in de andere richting te kruisen en rond
5 pm de RealBus naar de internationale luchthaven te nemen. Die verplaatsing neemt tijdens de Rionese avondspits behoorlijk wat tijd in beslag, zelfs meer dan we gedacht hadden en pas rond 7.30 pm zijn we op onze bestemming. We hebben nog al de tijd, checken in, passeren de controles en wachten... want veel meer is er niet te doen op die 'aeropuerto international'. Iets over elf gaat de grote vogel dan de lucht in, richting Lissabon. Deze keer geen verrassingen en slechts een naar Portugese normen vrij normale vertraging van drie kwartier scheidt ons aldaar van de verbindingsvlucht naar Brussel. Op Zaventem staat buurman Raymond ons op te wachten, en een uurtje later en fris gedoucht schuiven met hem én Denise aan tafel voor ons eerste 'warm eten' op Belgische bodem. Merci buurman & -vrouw, het smaakte prima en was een leuk verlengstuk aan 5 weken niets 'moeten' doen...
Wat die Belgische bodem betreft: volgens de eerste berekeningen van de financiële analysten gaan we in de nabije toekomst allemaal zo'n goeie 5000 euro moeten ophoesten om de Dexia-affaire te verwerken. Misschien toch de moment om nog eens naar die emigratie-website te surfen en Brazilië aan te klikken. Hoe was het ook weer Lucas? In uw tropisch paradijs kan alles, of toch bijna...
Ik zal alvast mijn allerbeste werk maken van de fotoselectie en zorgen voor een deftige presentatie. Dat houdt de herinneringen op peil en zal in de nabije toekomst zo af en toe nog wel eens een verhaaltje opleveren. Laat mij beginnen met deze...
Mijn voorlopig laatste zonsopgang in Rio: om 5.35 am sta ik mij in Hotel Debret aan het vensterraam van kamer 803 ademloos te vergapen aan een boeket kleurenpracht over de baai van Copacabana. Dit ga ik weer even moeten missen...Marco Polo
4 opmerkingen:
'k Was waarschijnlijk te laat gaan slapen . Had zonsopgang met zonsondergang verward ... dat komt van al die kleurenpracht !
No worries, Pjottr...
Tja, ik ken dat gevoel. Vijf weken eropuit en zalig nietsdoen – of toch niet zo heel veel – doet wat met een mens. Terugkeren is altijd met een beetje tegenzin, maar ik houd me steeds weer opnieuw vast aan de gedachte dat er beslist volgende keer zal komen.
Fugit irreparabile tempus!
De noenkel
Een reactie posten