Istanboel souvenirs...

Ons verblijf in Istanboel zit erop. Gisteren zijn we teruggekeerd in een toen nog zonnig en prettig verwarmd Belgikistan. Aangename temperatuur, en dus kon heer Polo na het uitpakken van zijn valieske dan toch eindelijk de in Turkije ongebruikte shorts aantrekken en zijn eerste Duveltje nuttigen: in de zon en op het terras. Dat was iets helemaal anders dan de ijskoude wind op het bovendek tijdens de boottocht op de Bosporus of de stortbuien die ons tijdens de voorbije week meerdere keren binnen hielden. Maar daarom niet getreurd: we waren er voor de Final Eight, de eindronde van de Women's Euroleague, de hoogmis van het Europese damesbasketbal en niet voor het mooie weer. Dankzij de online meteo-diensten wisten we dat de klimatologische omstandigheden in de Hobokense Polder vorige week beter zouden zijn dan aan de zuidoostelijke rand van ons continent en aldus gewaarschuwd lieten we die zomerse opflakkering zonder al teveel morren achter ons.

De Final Eight dus: 'ons klein' had voor tornooi-tickets gezorgd op de VIP-tribunes en dus konden wij ons hartje ophalen aan het totale aanbod van 16 wedstrijden. Daarvan hebben we er toch 10 bijgewoond, de meeste in gezelschap van onze Spaanse vrienden uit Salamanca.

Voor een totaal overzicht van het tornooi, de resultaten en de statistieken verwijs ik naar de Fiba-site. Hoewel Anke's ploeg deze keer niet toekwam aan winnen werden ze enkel door de latere kampioen echt weggespeeld. 'Ons klein' zelf kan en mag terugblikken op vier goede prestaties tussen de Europese top: 50 punten, 13 rebounds en 9 assists zijn cijfers waar je mee mag uitpakken. Hopelijk levert het haar wat op en kan ze op hetzelfde elan nog even doorgaan in de Poolse play-offs.

Hoewel het, zoals eerder al gezegd, geen super weer was heeft dat er ons niet van kunnen weerhouden om toch bij regelmaat op verkenning te gaan in Istanboel-city. Daarbij maakten we meestal gebruik van het openbaar vervoer: bus, tram en trein doen het daar prima en voor een zeer aanvaardbare prijs. Het token- en jeton-systeem werkt goed. De discipline en de eerlijkheid bij de gebruikers ervan staat in schril contrast met het zwart-rijden en bijhorend agressief reactie-patroon in geval van betrapping, dewelke wij in onze Belgische 'groot'steden zo stilaan als normaal moeten gaan beschouwen. We hebben het zelf niet gezien, maar blijkbaar wordt er bij misbruik behoorlijk 'direct' opgetreden en aangezien de controles vóór het instappen gebeuren verloopt het reizen zelf, ondanks de drukte, op een zeer ontspannen manier. Van drukte gesproken: bij het begin van de Galatabrug die de oude en de nieuwe stad met elkaar verbindt, is er een toilet dat goede zaken doet. Hoe is deze massale toeloop op een doordeweekse dag anders te verklaren: even ontspannen 'drukken' voor we met z'n allen naar huis toe gaan ?!

 Een paar kilometer verderop, onder de Bosporusbrug tussen Europa en Azië, is er geen sprake meer van drukte: wij zitten in een kleine rondvaartboot en de hectische verkeerstoestanden spelen zich af hoog boven onze hoofden... 

Wat de bevolkingsmaat van Istanboel betreft hebben we nog iets bijgeleerd van een taxi-chauffeur. Tijdens een late rit na een etentje met Anke wist hij ons te vertellen dat we bovenop de 20 miljoen waar we al van wisten nog eens 5 miljoen extra moeten tellen: dat zijn de forensen, de buitenlandse zakenlui én de toeristen die dagdagelijks de totale bezettingsgraad van deze stad (zouden) opvoeren tot 25 miljoen. En toch viel het allemaal best mee: naast de drukke pleinen en bazaars zijn er ook rustige plekken te vinden... 

 

 Als je tenminste het juiste moment kan uitkiezen: zondagochtend, de reinigingsfontein op de binnenplaats van de Laleli-moskee. Op vijf minuten wandelen van 'ons' Darkhill Hotel.
Merci Pola, goede keuze! Alles samen hebben we er weeral een leuke uitstap opzitten: fijne momenten, mooie herinneringen en bovenop een voorraad cadeautjes die we nog moeten verdelen...

Marco Polo