België's Hoop in Bange Sportdagen...

Van 100 (via 50, 33.33, 25, 20 en 16.66) naar 14.28... en hopla, terug naar 28,57%. Oftewel vanaf dag één met één Olympische medaille naar dag zeven met nog steeds één Olympische medaille en dan plots een Belgische schutter die raak treft. De BOIC- verwachtingen waren wellicht en ten zoveelste male te hoog gespannen, en de invulling laat voorlopig te wensen over. Nogal wat goeie wil, maar de echte vuist, de lef en het flegma ontbreken maar al te vaak. Daarenboven blijkt ook dat het vierjaarlijks vijf ringen-geluk in ruime mate afdwingbaar is en meestal de 'winners' als extraatje in de schoot valt. Of is het misschien al even waar dat we, gezien een lamentabel en kortzichtig nationaal sportbeleid de resultaten krijgen die we verdienen en dat daar zelfs geen lieve moederende  journalisten-jeremiade iets aan kan veranderen. Vandaag was er echter ene Lionel Cox, die bovenstaande Poloiaanse jammerklacht kwam weerleggen.

 

Mijn kennis van en de daarbijhorende ervaring in het karabijnschieten reiken niet verder dan enkele handvollen afgeknalde kalkpijpjes in de schietbarakken van de plaatselijke kermis op het Heuvelplein in Essen. Daar hing ik dan zover mogelijk voorover op de getapisseerde kraamtoog om van zo dicht mogelijk de wit-plaasteren pijpjes af te knallen. Hoe het er in de sportieve competities aan toegaat was mij een raadsel. Dat zal ook zo blijven, behalve voor wat de discipline
50m 60 schot liggend betreft: thanks to Lionel Cox!!
Geweldige prestatie.
We zijn bijna in de helft van de Spelen, en echt veel Belgische lol viel er nog niet te beleven. Dan maar als neutrale toeschouwer de betere prestaties opzoeken en mij trachten in te leven in de minder bekende sporten. Net als voor zovele landgenoten bestaat de meest typerende omschrijving van een Olympiade voor mij uit de periode van vier kalenderjaren tussen de gecomprimeerde kijkmomenten waarin ik veel zwemmen, maar ook diverse vormen van paardrijden, zeilen en windsurfen, roeien, schoonspringen, judo en noem maar op zit te bekijken op steeds groter worden de televisieschermen.
Gelukkig is er vanaf nu ook atletiek, dus zijn de échte Spelen begonnen. En kijk: de tribunes zitten van de weeromstuit stampvol. Interesse zat! Misschien zit er hier of daar nog een verdoken Cox- en/of Van Snick-ervaring tussen en kapen we toch nog een onverwachte plak eremetaal mee. We zien wel: nog negen etmalen te gaan.

In deze overvolle dagen vergeet ik al te gemakkelijk de hoogtepunten en zelfs de spektakel-momenten. Wat ik niet ga vergeten is onze recentelijke passage in Zoutelande. Tijdens een bezoek aan Simon & Marianne in het naburige Oostkapelle was er tijd voor een uitstapje naar het dorp vol jeugdherinneringen en met het meest zuidelijk gerichte strand van Walcheren. Ook nu was, net als in de vroege jaren '70, het mooie weer van de partij en liepen er behoudens de boerenpaarden voor het ringsteken nog steeds heel wat leuke Hollandse meiden over de dijk.

Ik kan de door deze mededeling eventueel verontruste lezers, -essen en -innen geruststellen dat ik mij aldaar bevond onder het waakzame oog van Simon V., en met staande stelligheid verklaren dat er deze keer van enige losbandige reacties of het relationeel evenwicht verstorende initiatieven absoluut geen sprake is geweest...

 Met dank aan Simon en zijn gade, de boerenknollen op de dijk en de dappere Belgen in Londen: augustus is van start gegaan, en laat ons hopen dat het een warme oogstmaand wordt.
Op hoop van...

Marco Polo