Elf zonnebankjes...

We hebben er deze keer lang op moeten wachten. Van eind vorig jaar al, of was het al van een eind 'in' vorig jaar? Na regen, druilregen, een dik grijs wolkendek, nog donkerder dagen, weer een periode van buien en natte vlagen met oostwaarts ijlende stapelwolken... kwam er gisterochtend, niet uit het oosten maar uit noordelijke richting, een brede horde schapenwolken aangedreven met daar tussendoor voorwaar een uitzicht op de verloren gewaande blauwe lucht. De winterzon liet na een uurtje opwarming alle wolken verdwijnen, en dus ging Uw dienaar voor het eerst sinds lang weer op stap in een zonovergoten Polder. Kletsnatte bodemtoestanden, maar met enige creativiteit en het nodige - gelukkig niet letterlijk - 'vallen en opstaan', dus eerder 'try and error'... vonden Polo & Pola de minst drassige passages doorheen het paarden- en runderengebied. Aan de paardedrollenstapels te zien gaat het nog steeds prima met de familie Kowalski. U hebt de groeten! Veel was er nog niet te beleven, maar op de bovenste balk van een toegangshek vond ik wel deze verschrompelde paddestoelvariant.

Onervaren natuurwandelaar die ik nog steeds ben, kan ik mij in de verste verte niks voorstellen bij hoe ik deze soort zou moeten benoemen. Laat staan dat ik deze spoordragers zou kunnen indelen bij een of andere boven- of ondersoort. "Over naar familie!" of "Ik neem een hulplijn." Of zal ik een 'joker' inzetten? Dan ga ik maar voor een zelfverzonnen 'hoe & waarom?': deze paddestoelen groeien op dood hout en liefst in de zon, vandaar hun rood gebronsde uitzicht én hun naam... die hebben ze niet gestolen: zonnebankjes!! Voor elfen die iets aan hun 'teint' willen doen, en daarna gaan uitrusten op hun eigen van oudsher bekende elfenbankjes.

Marco Polo