Niet de koude noch de sneeuw, geen writer's block en al helemaal geen tijdsgebrek, geen mankement aan inspiratie en ook geen zwakke organisatie: niets van dit alles haalt mij uit mijn schrijvende regelmaat, en toch, toch pruttelt wederom de blogmachine...
Vandaag is
'nonkel Luc' overleden. Mijn schoonbroer is de zoveelste 'vijftiger' uit mijn naaste omgeving die het aardse strijdtoneel veel te vroeg moest verlaten. Enkele maanden geleden kreeg ik te horen dat hij voor de tweede keer in even zoveel jaren in de medicinale vuurlinie kwam te staan. Blijkbaar maakt de geneeskunde vorderingen, maar niet voor alles en iedereen evenveel. Het werd een heel ongelijke strijd die al snel beslecht werd. Luc kreeg niet veel tijd meer, en ook steeds minder mogelijkheden om ons nog te zeggen waar het allemaal op stond. Loslaten werd een zeer bepalend gegeven. En toch: bedankt Rosemie en Luc, omdat jullie ons de mogelijkheid hebben gegeven voor dat laatste bezoek. Het was een hard en pijnlijk, maar ook heel warm en zeer respectvol moment. Bedankt allebei.
Na het loslaten gaat het zoeken komen en het wezenloos verteren van het alleen zijn. De boosheid en de tristesse. Het niet meer weten hoe of waarom, het niet aanvaarden van de leegte, maar ook de pogingen om de draad weer op te nemen. Daarbij wens ik Rosemie, Britt en Jill alle sterkte toe. En koester vooral de herinneringen...
Marco Polo
1 opmerking:
Veel meer dan "Sterkte" wensen kunnen wij niet doen , maar we doen het van harte !
Een reactie posten