Kunst aan zee...

Eindelijk, na lang aarzelen van mijn kant en dito wachten Uwentwegens, eindelijk heb ik mij nog eens aan de eenentwintigeeuwse monnikentafel gezet, het ganzeklavier afgestofd, de pc-pen gescherpt en mij overgegeven aan de opwelling mijner zieleroerselen die na bijna twee weken blogstilte dringend aan een ontluchtingsmoment toe waren. Wat is er eigenlijk aan de hand? Wat staat er op het spel? Uit welke mouw zal de aap komen? Of zal het een wit, een blauw, dan wel een geel konijn zijn dat in de loop van deze publicatie zijn opwachting maakt? Ik zal er niet rouwig om zijn als mij links of rechts een hand wordt toegestoken bij het plaatsen van deze mededeling, want echt vlot loopt het niet na deze periode van uithuizigheid. Een week was er gezegd, en die hebben Pola & Polo doorgebracht aan zee: grondgebied Oostduinkerke, in het gezelschap van de drie kleinkinderen. Schitterende tijd gehad: flinke kinds waar je op een ontspannen manier mee kunt omgaan en die er ook voor zorgen dat iedereen geniet van zo'n week "samen weg zijn". Hemelse momenten en dus de zoveelste gelegenheid om deze blog ruimschoots van beeldmateriaal te voorzien. Sta mij echter toe het aanbod over enkele opeenvolgende afleveringen te spreiden: het geeft mij de gelegenheid om het semi-professioneel raaskallen weer mondTjesmaat op te bouwen, terwijl het U de onaangename gevolgen van een plotse overdosis Poloiaanse Mededelingen bespaart. Ik begeef mij nog even naar Grooveshark.com, alwaar ik naar Dire Straits navigeer, doorscroll naar On Every Street en kies voor "Album afspelen". Er zijn veel slechtere achtergrondsounds te verzinnen om een blogske te plegen. En dan nu, zoals gezegd: er terug tegenaan, en zoals beloofd: het konijn!!

Dit prachtexemplaar waakt over een parkeerrotonde op het einde van de Zandzeggelaan, in de luwte van de Oostduinkerkse duinengordel en vlak bij een héél rustig stuk 'plage'. Het stamt uit een van de voorbije driejaarlijkse Beaufort-kunstmanifestaties aan onze Belgische kustlijn, en is dus niet zomaar 'een konijn'! Juist: het is er een met een stamboek, hoewel...! Als ik er het Beaufort-boek op na sla, hetwelk zeer de moeite loont om eens aan te klikken, vind ik er geen gekleurde konijnen. Strange...
Maar laat dit slechts één facet zijn van wat er aan kunstzinnigheid te rapen valt langs de Noordzeekust. Zo stond ik een dag later, tijdens een uitwaaiwandeling langs de waterlijn, oog in oog met deze freule.

Een werk van Wim Galicia: Zeemeer Zeemin. Het kadert in een kleinschaliger project dat de gemeenten Koksijde en Oostduinkerke op artistieke wijze aan elkaar linkt: Getij-Dingen. Tegen de vijftien strandpalen op hun gemeenschappelijke waterlijn - die bij vloed kopje onder gaan en bij eb vrijwel helemaal boven water komen - werden evenveel kunstwerken bevestigd, die daarna aan het destructieve geweld van de Mare Frisicum worden overgeleverd en zolang zij eraan kunnen weerstaan te bewonderen blijven tijdens een pittige wandeling over het laagwaterstrand aldaar. Volgens mij is deze van de heer Galicia de laatste van de editie 2012. Sterk werk. Proficiat!
En dan staat er aan de andere kant, in Nieuwpoort, een fiere madam naar de zee en en het bijhorend staketsel te turen: Godin van de wind, van Antoon Luyckx. Minstens een wandelingske waard...

Of wat te zeggen van de zelfgemaakte 'kunst' van Joke? Een pracht van een bloemstuk, eigenhandig gefabriceerd op het strand, dat we met eenparigheid van stemmen té mooi vonden om nu al te verkopen. Zelfs niet voor honderd handvollen schelpjes...

 

 Als afsluiter zijn we de laatste dag van ons verblijf aan zee, hoe kan het ook anders, even het binnenland ingereden. Al was het maar om de terugweg naar de Hobokense Polder in te zetten. Zit daar een donkere deerne op haar knieën in het gras. Contactlens verloren...? Verstoppertje spelen...? In blote aanbidding...? Drie keer fout. Het betreft hier een topwerk van eigen bodem: La Caille/De Kwartel van George Grard die een plaats kreeg in een weiland voor Abdijhoeve Ten Bogaerde.
       

Op enkele duive-, meeuwe- of zijn het toch kwartelscheten na een proper werk. Hetzelfde kan gezegd worden van de Vrouw die naar de zon kijkt - op het centrale grasveld van dezelfde locatie - van ook weer dezelfde kunstenaar.

 

 Met het huidige zonnige weer hoop ik van mijn lezeressen/ -innen eerstdaags gelijkaardige prenten te mogen ontvangen. Laat U maar eens goed gaan meisjes. In naam van de kunst, aan zee en/of elders...

Marco Polo