Vogels voeren aan de CoSta Nostra...

Van weekend naar weekend, maar anders dan vroeger nu zónder werken er tussendoor. Gewoon herstellen, recupereren, batterijen opladen en een beetje klussen en hobby'en: zo zien mijn midweeks er tegenwoordig uit. Meer moet dat toch niet zijn. Na onze Brugse Metten van vorige week werd het voorbije weekend vrijdagochtend alsnog ingezet met het uitwerken van de thuisopdrachten die ik gekregen had in de cursus fotografie bij CoSta.

'Cursus' slaat daar op openstaan om vorderingen te maken bij dingen die je graag doet en er plezier aan beleven. Relaxed mode. No stress. En toch, en toch: als je zelf wil en je de geboden vrijheid en ruimte goed gebruikt dan kan er heel wat. Matthijs, de lesgever/begeleider slaagt er wonderwel in om creativiteit los te maken en gedrevenheid aan te zwengelen. Zijn aanpak werkt, zeker bij ondergetekende. Ik heb er momenteel twee avonden opzitten en het smaakt naar veel meer. Ik kan met moeite wachten om mijn 'huiswerk' te maken en doe er met plezier een tweede en derde versie bovenop. Jazeker, Uw dienaar geniet ervan en leert veel bij. Op alle vlakken. Binnenkort pleeg ik alhier wellicht af en toe een lichtdrukmaal om U een indruk te geven van waar we zoal mee bezig zijn. Voor mijn hooggeëerd publiek, de welgekende lezers, -innen en -essen een gelegenheid om te zien of Uw bloggende onderdaan vorderingen maakt óf dat hij alsnog een paar tandjes moet bijsteken op fotografisch en ander prentmatig niveau.
Verder ben ik, omdat de boog niet altijd en indien af en toe wél dan toch niet te erg gespannen kan staan, vrijdagavond 'naar de cinéma' gegaan. Correctie: gereden. Met het openbaar vervoer. Bus 13. Naar de UGC Antwerpen. Blue Jasmine: een Woody Allen-product waarin hij zich weer lekker laat gaan in karaktertekeningen en de beslommeringen des levens, de ene al wat alledaagser dan de andere, op zo'n treffende manier ten tonele voert.

Met dank aan Bea M. voor de gouden tip, en aan Cate Blanchett voor de magistrale vertolking. Toch gek dat we niet méér naar de bioscoop gaan. Te druk? Geen tijd? Geen idee.
En zo liep de zomer teneinde en werd het zaterdag, 21 september, begon de herfst en werd Leonard Cohen 79 jaar. "Happy birthday Mister Cohen, and thank you so much for the music and the lyrics!" Er ligt al langer een biografie over jou te wachten op de stapel 'nog te lezen' boeken, en net deze week ben ik eraan begonnen. Ferme 'knoeft' die op een zwierige manier geschreven is, zonder veel poeha maar voorzien van een vlotte verhaallijn die de lezer/Cohen-fan stevig in de ban houdt en waarover later meer.

Als ik mij neerzet om een hoofd- of ander stuk in het boek te lezen zorg ik ervoor dat jouw muziek op de achtergrond door het huis klinkt. En dan voel ik mij terug twintig, herbeleef momenten van toen de vinyl 33'ers op mijn kot draaiden, of toen ik veertig was en de geremasterde cd'tjes in huis kwamen, of nog later wanneer ik als een knorrige vijftiger tijdens lange autoritten jouw muziekcassetjes 'grijs' draaide.

Is er een mooiere aanloop te verzinnen dan deze onvoldragen muzische overwegingen om aan te kondigen dat het overgrote deel van deze eerste herfstdag gewijd was aan een héérlijke reünie: sportkot '73 blies verzamelen. Van oost en west waren ze weer gekomen, uit Brabant en Antwerpen, terwijl die uit dé Limburg net als bij vorige gelegenheden de kroon spanden en de beste en ruimste vertegenwoordiging konden voorleggen. De strafste qua procentuele aanwezigheid waren echter de dames van de Schapenstraat, rue des Moutons, ik doe een gok: nummer 119,  die toen al  een niet te evenaren reputatie met zich meezeulden en ook nu weer meerdere hoofdvogels hebben afgeschoten. Daarover geef ik binnen vijf jaar en na de volgende grote reünie 'misschien' meer details. Samen met een veertigtal 'laatste Mohicanen' stonden we even stil bij het feit dat onze knoken 40 jaar ouder zijn geworden, onze spieren en gewrichten 40 jaar strammer en dat er op onze harten na diezelfde 40 jaren hier en daar wat sleet begint te komen. De vaststellingen zijn gedaan maar even zo goed de conclusies getrokken: we kijken tevreden terug op wat tijdens en na die memorabele periode onder de vleugels van onze Alma Mater zoal gebeurd is en hebben gedronken op wat nog komen gaat. De volgende veertig!? Bedankt iedereen, heer Polo heeft er écht van genoten. En voor Viv', Vera en Erik: volgende keer doen we deel twee van het M-Museum, geven we de vogeltjes eten en drinken we er ene op het terras...

Marco Polo