Van alle putten vis...

Niets is wat het lijkt, en al helemaal niet wat het in werkelijkheid is. In het hoofd van heer Polo, net als in dat van menig medemens en dus mogelijks ook in het Uwe, nemen interpretaties van situaties en overwegingen omtrent ontwikkelingen bij regelmaat de bovenhand op de loutere constatatie van de realiteit en verdrijven aldus de feitelijke registratie der gebeurtenissen naar het cerebrale achterplan. Zo zag ik bij het opstarten van deze publicatie op mijn blogger-dashboard dat het hier om de 1207de bijdrage zou gaan. 1207: zit U met een vraag of een probleem dat dringend dan wel dwingend om een antwoord  schreeuwt dan kunt U telefonisch terecht bij de inlichtingen, bij 1207. Meteen het signaal voor mij dat wat hier aan de man/vrouw wordt gebracht minstens het vermelden waard dient te zijn en liefst ook nog een zekere mate van probleemoplossend vermogen in zich moet dragen. Soit, het was zomaar een ingeving die mij overviel en een aanvoelen dat mij richting priemgetallen deed kijken. 1207... het zou wel eens kunnen, niet? Niet dus: op uiterst gemakzuchtige wijze heeft heer Polo zich tot de Google-truuk verlaagd en aldus 'ontdekt' dat dit mooie getal toch deelbaar is door anderen dan zichzelf en één. Kijk eens aan: deelbaar door 17 en 71, en dat zijn wel twee, zelfs onderling gespiegelde priemgetallen. En dus is 17 maal 71 gelijk aan 1207. Kan het nog mooier: eigenlijk geen priemgetal, maar in zijn onderdelen wel helemaal. Heerlijk triviaal geleuter om te beginnen en een nazomerse septemberochtend met webcommunicatie in te vullen. Getrouw aan mijn huidige bloginhoudelijke interesses en de daaraan gelinkte én vertrouwde verslaggeversstijl zal het andermaal een precipitaat(!) zijn van mijn dagelijkse besognes. Ook nu was de week wederom goedgevuld. Het begon met de 'lazy Sunday'-recuperatiedag na een adembenemende alumni '40' reünie in Leuven. Daarna volgden het bezoek van Simon & Marianne '33', de derde etappe in de coSta-fotografie-saga, een mannendag  met W&W Swevers in Holsbeek en een avond 'en petit comité' met de college '69-externen en partners. Sta mij toe het nog maar eens 'à la daguerrienne', op de wijze van Daguerre, te doen: een fotootje zus, een prentje zo, een afdruk van hier en een projectie aldaar en met een absoluut minimum aan verbale informatie...

 Noblesse oblige: ik begin met onze Nederlandse vrienden uit Sliedrecht, Marianne en Simon. Al 33 jaren amicaal en met een gevoel van nooit weggeweest. Met dank aan die plank op de Côte d'Argent...

We trokken naar Leuven en gidsten hen langs een willekeurige serie bezienswaardigheden. Reeds na enkele meters over de botte kasseien van het Groot Begijnhof stuitte ik op een memorabele plek uit mijn prille studentenjaren: achter deze, nu blauwe toen eerder grauwe, deur heeft Jan Decleir een deel van zijn werk gedaan in De Loteling en Marieke van Leeuwen besprongen en bereden. Een filmische scheve schaats die vooral hem heel wat bekendheid heeft verschaft en in het filmverhaal veel jeuk in de broek en ontstoken ogen.

Ter compensatie dan maar een beeld van de kruisweg in de Sint-Jan-de-Doperkerk, daar vlak tegenover. Veertien keer Jan Poot. Mooi.

 

Op de Oude Markt loop ik Joshua tegen het sportieve lijf: een oudleerling die ons zag voorbij lopen, mij herkende en zich niet verscholen hield tussen al zijn opstartende collega's maar heel spontaan een babbel kwam doen. Leuke ervaring. Het ga je goed, Josh' en alle succes in de verdere studies geneeskunde. Mijn rechterheup mag jij binnen een paar jaar wel eens onder handen nemen.  Beloofd.

En dan dat mooie stadhuis: fenomenaal!
Misschien is dit wel het moment om over te schakelen naar de coSta. Niet de Blanca, noch de Dorada of die Del Sol maar die aan het Sint Andriesplein in Antwerpen. Daar werd de derde inderdaad een goede keer: eerste poging tot straatreportage met daarbovenop enkele knappe tips en tricks vanwege de lesgever.

 In beeld: Matthijs, onze docent, met Nicky en Marie in actie. Hij had ons net de inzoomtruuk verklapt, en wij als de wiedeweerga aan de slag. Een techniek die te gepasten tijde zijn effect niet zal missen.
Maar dan is het nu de hoogste tijd voor mijn W&W-dag. In mijn herinnering is een pedagogische studiedag  voor leerkrachten meestal een opgave die de ene keer al minder onaangenaam verloopt dan de andere. Nu was het mijn beurt om ook eens de andere kant van de medaille de zien en beter nog: te beleven. Zalig, zo'n mannendag! Witse verrast mij met een piratentekening. Jan Hoet zal er zijn bezigheid mee hebben om dit kunstwerk te plaatsen en te interpreteren. Ga je gang, Jan. Ik luister.

 Maar ook naar buiten, waar de vogeltjes fluiten en waar het lijkt of Christo langs de beukendreef is gepasseerd. Wat een sfeer, wat een zicht...

En wat een gekke kiekens. Super!!!

Vandaag ben ik dus exact een week verder dan toen ik 1206 postte. Het was de voorbije zeven dagen, zoals men hier en daar te lande pleegt te zeggen: "Van alle putten vis...."
Dat de vangst goed was hebt U samen met mij en middels de bovenstaand gepubliceerde prenten voor en door Uzelf kunnen vaststellen. De possibiliteit existeert dat het er bij een volgende gelegenheid wat beperkter en dus bescheidener aan toe zal gaan. Maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen...

Marco Polo