'Hoet' U voor de beeldekens...

Weeral de hoogste tijd om mijn meest recente bedenkingen aan de blogpagina toe te vertrouwen. Voor ik het weet zal het ooit wel eens een keer te laat zijn. Vraag dat maar aan Paco de Lucía en Jan Hoet, om er maar twee te noemen die perfect in het actuele plaatje passen. De eerste lei gisteren zijn bijltje neer in het rulle zand van Playa del Carmen en hield op slag het flamenco voor bekeken. Laatste keer tikkertje gespeeld met de kids op het strand van Cancún, waarna zijn tikker niet meer tikte. 66, zesenzestig, fantastische muziek (met dank aan Arne, die mij ooit op het goede spoor hielp in de buurt van Avignon!), bevlogen muzikant. Luister maar eens naar Rio Ancho. Algeciras zal straks misschien niet op de geplande route liggen wanneer Polo & Pola door Andalusië trekken, maar ook buiten jouw geboorteplaats zullen we genieten van het onnavolgbare gitaarspel dat je ons hebt nagelaten...
 

Geen 24 uren later kwam het nieuws dat onze eigenste kunstpaus Jan Hoet was overleden. 77, zevenenzeventig. Jan keek niet op een inspanning en spaarde zijn ouwe lijf allerminst. Nu de fysieke ongemakken zich sneller en met korter tussenpozen aandienden en ook niet meer zonder gevolgen bleven had hij zich uiteindelijk toch voorgenomen om het wat rustiger aan te doen. Dat rustiger werd meteen een paar weken kliniek, in kritieke toestand en dan hops... zoals hij het zelf zou gezegd kunnen hebben: alles is eindig, de klok is maar een symbool, maar als die stopt met tikken kan heel af en toe datgene waar die klok voor staat ook wel eens eindigen. Gedaan met organiseren en de curator uithangen. Wie gaat er nu nog onomwonden durven zeggen dat Marc Eyskens een kloteschilderij gemaakt heeft?

Als de regelmaat gerespecteerd wordt dan is het vandaag aan een bekend personage van 88, achtentaggetig (dixit Kris Meertens) om zijn of haar pijp aan de beruchte Maarten te overhandigen. Ik houd een oogje op de nieuwssites van onze kwaliteitsmedia.

Dit maar om te zeggen dat een mens, als hij daar al behoefte aan mocht hebben, nooit te lang mag wachten om zijn onnozelheden te spuien. Er zijn zo van die dagen dat je niet weet waar eerst aan te beginnen. Eerst is er een hele dag niks, en dan plots blijkt er geheel onaangekondigd en onverwacht een overvolle bijkomende agenda te zijn als het op georchestreerd nietsen aankomt. Zo overviel mij maandag ll. een overdosis 'mijn interesse opwekkende' avondtelevisie...

Hebt U ook gekeken, of was U verstandiger? Ik dacht mij deze keer eens te laten meedrijven op enkele buikgevoelens. Met het Mes op Tafel is voor mij al jarenlang een zeer genietbaar kwis- en gokprogramma, dus waarom niet? Aansluitend bleek er een op zijn minst boeiend interview te lopen in Eén op Eén met Hans Vandeweghe. Op Canvas was er Belga Sport dat in een lichte overlapping met het vorige item de Val van Lucien Van Impe in de Tour '77 uit de historische doeken deed. Nog niet gedaan: er was nog een biografisch familieportret van Elio Di Rupo met tegelijk de eerste aflevering van een reeks over Johan, de bekendste nummer 14 uit het Nederlandse voetbal op 'den Ollander'. En als toetje nog een stuk Waes vs Wauters: deze keer iets meer down to earth en dus wel te pruimen (vond ik). Een hele avond lang bewegende beeldekens, met overuren voor de Telenet-digibox als gevolg. Overdaad schaadt! En toch heb ik het overleefd. Ik ben dan ook nog geen achtentaggetig...

Marco Polo