The Day after D-Day...

Wat een plezier om naar te kijken, wat een genot om aan te zien. Twee voetbalploegen die willen spelen en daartoe ook de toelating dan wel de opdracht krijgen van hun coach. Geen statisch potje passen plegen, geen afwachtende egelstellingstrategie, geen irritante vertragingsmanoeuvers, geen smerige fouten en op het sporadisch gemekker van één rijzige krullebol na zo goed als geen gebleit. Dat was dan ook de enige reden voor de scheidsrechter om eens echt kordaat op te treden. Met een paar rake Maghrebijnse volzinnen wist de heer Fellaini waar het op stond. Einde gepruttel.
En dus weet U het en heb ik het verklapt: het gaat wel degelijk om de match die de Rode Duivels gisteren speelden tegen/met de voetballers van het USA-team. Het leek wel of Herr Klinsmann en zijn maatje Wilmots elkaar de avond voordien gevonden hadden in een breed overleg en besloten de kijkers, ook op het thuisfront, nu eens waar voor hun geld te geven. Twee aanvallend ingestelde ploegen die durfden uitgaan van hun eigen kwaliteiten, want versta mij wel: die zijn er 'en abondance', daar is ook Heer Polo voor de volle 100% van overtuigd, maakten er een even boeiend als genietbaar spektakel van. Niet enkel de alom aangehaalde spanning als hoofdingrediënt van het voetbal op zich, maar een aaneenrijgen van kwalitatief hoogstaande spelsituaties wat ervoor zorgde dat het geheel uitdraaide op een thriller van wereldniveau. En dat, beste lezers/-essen en -innen, dat werd ons geserveerd door ons nationale voetbalteam. Diezelfde Rode Duivels die er in de groepsfase met oersaai voetbal in waren geslaagd het maximum van de punten te halen. Vooral 'tegen tegen tegen' tegenstanders die niet bereid waren om te voetballen, maar waarbij het geleverde weerwerk al even troosteloos en WK-onwaardig was. Als de toeschouwer een mooie pot schaken wil zien dan vindt hij echt wel de weg naar dat andere wereldkampioenschap waar namem als Fischer, Karpov, Kortsjnoj en Kasparov op de tabellen staan. Daarom was het geen dag te vroeg dat coach Wilmots besliste om 'zijn' jongens - en niet die van Sir Georges Leekens - groen licht te geven om aan de wereld te tonen wat zij nu echt in hun mars hebben. Daarom ook kwam de ontmoeting met de USA op een uitgelezen moment. Zowel hij als Klinsmann hebben hun nek uitgestoken onder omstandigheden waar niks meer te winnen maar alles te verliezen was. En zoiets straalt af op een spelersgroep: fantastisch! Merci Duivels, merci Wilmots, merci USA en merci Jürgen Klinsmann! Merci scheids en assistenten omdat ook jullie lieten spelen en niet zelf de show wilden stelen. Na zo'n match hou ik weer van voetbal, 't heeft héél lang geduurd voor ik er nog eens voluit van kon genieten.

En ook merci 'hierboven' blijkbaar: Witsel had het meteen door bij het eindsignaal, toen hij tussen de 'gevallen' tegenstanders de armen ten hemel hief. Af en toe was er een 'deus ex machina' nodig om de bal niet in de Belgische netten te laten verdwijnen: een goddelijke ingreep van Courtois of een van boven uit gestuurde verstoring van een Amerikaanse doelpoging.  Misschien dankt Axel hier wel de programmeurs van Fifa World Cup Brasil voor een of ander zalig spelletje dat zij aan hun games-arsenaal hebben toegevoegd. Da's niet aan mij besteed, maar evengoed: "Merci!"

Marco Polo