Big boys don't cry...

Ben vanochtend voor mijn gepensioneerde doen relatief vroeg opgestaan. Zal er eens een lap op gaan geven. Op wie of wat is nog maar de vraag, maar dat wijst het verloop van de middelweekse dag zelf wel uit. Vol ongeloof kijk ik in aanloop naar mijn ochtendritueel door het slaapkamer raam. Grijs, nevel en mistflarden over de windstille vijver: halve draai links, en wederom onder het donsdekbed. Dat probeerde ik tenminste, maar het slapen lukte niet meer. Dan maar op, en een rustige dag tegemoet. Het wordt er dus wéér een waarin niks moet, en zelfs dat niet. Met grijze lucht is er helemaal geen druk om direct van dat goeie moment gebruik te maken om al die ditjes en datjes gaan op te rommelen, aan kant te zetten, bij de horens te vatten en op de rails te zetten. Neen hoor, gewoon even terugblikken in gezelschap van m'n eigen hyper-symmetrische 'ik' op wat er zopas de revue passeerde. Weet U wel, ik ging toch een zeer gevuld weekend tegemoet. Dat is het ook geworden, zo gevuld zelfs dat een aantal facetten hier niet aan bod gaan komen. Een allegaartje van losse flarden die met haken en ogen het 'jongensweekend' omspanden en inhoud gaven. Ik moet mijn best doen om nog een plekje te vinden tussen alles wat er door anderen al in deze driedaagse was ingepland. Voor heer van Veen zet ik natuurlijk een stap 'opzij' en geef hem alle ruimte om op 14 maart '70' te worden. HBD Herman!!! Van harte.

U kan het zo gek niet bedenken of 'ze' (alias de commercie?) maken er een dag van. Zo blijkt diezelfde 14 maart, op Amerikaanse wijze als 3.14 genoteerd, nu als internationale Pi-dag op de kalenders te figureren.  π als verhoudingsmaat tussen middenlijn en cirkelomtrek, da's toch puur mathematische romantiek. En wat wil het toeval: op weg naar de '14-'18 tentoonstelling in Brussel stonden we in de file naast en voor en achter, al naargelang het moment, een wel zeer merkwaardig vehikel. Te laat om een deftige foto te maken, maar het gegeven bleef wel plakken. Met wederom dank aan het vaak verguisde Google heb ik deze gevonden, met aanklikbare 'uitleg' desbetreffend...

Daags nadien herdenken alle Latijns geschoolde klassiekers, waaronder Uw krasselende dienaar, de moord op Julius Caesar. Sinds die bewuste 15de maart 44 PC staan de Iden van maart in ons collectief geheugen gegrift en zijn er naast wiskundig gefreakten uiteraard ook zwaar verslaafden die uiting willen geven aan hun Juliaanse hartstocht. Hier alvast een voorsmaakje van hoe wij  Woarehem Koerse 2015 zien... 

En dan ben ik nu eindelijk toe aan enkele kanttekeningen bij wat wij ouwe knollen ons jaarlijkse 'jongensweekend' zijn gaan noemen. Met dank aan de madammen! Achter het feit dat de bijhorende prentjes in klein formaat zijn weergegeven hoeft U niks te zoeken. Niet minder in het oog springend en al helemaal niet minderwaardig noch onderliggend aan andere trivialiteiten die deze van werkweek naar werkweek overbrugging lardeerden. Gewoon...

Graslei 12, Gent. Een goede keuze om ons weekendverhaal te starten. Dacht ik. Fleurig regenscherm. Niet vandoen. Leuk huisnummer-detail dacht ik dan maar. Zocht meer achtergrondinformatie. Dan denk je, ik tik Graslei '12' in en googel me een eind weg in de bibliotheken van het virtuele werelderfgoed. Zeggen ze op Wikipedia, met foto erbij, dat deze gevel '13' is, terwijl als het toch geen '12' zou zijn ik met veel goeie wil ook een vage '14' meen te kunnen ontdekken.
Teveel gedacht zeker. Maar goed, voor mij een aimabele indruk van een onderhoudend Arteveldiaans stadsflanement met mijn vriend Eli.
Wat daarbij zeker niet mag ontbreken zijn de alombekende 'neuzen'. De cuberdons. Heerlijk suikervergif, maar wel lekker. Voor wie het lust. Heer Polo lust dat, en al helemaal in de 'zwarte' versie. Cuberdongskes met anijssmaak. Morgen op de weegschaal... (!!!)
Verder staat er die dag de eerder vernoemde tocht naar Brussel op het programma, zweten we ons in drievoud te pletter in de huissauna, eten en drinken we met mate(n) en filosoferen we een eind weg bij muziek en teksten van toen. Oude koeien worden met graagte uit de zeven sloten gehaald waardoor wij vroeger met tussentijden plachten te lopen, dan wel hopeloos te verdwalen...
Na een met engelachtige onschuld overgoten nachtrust volgde al meteen de laatste dag van onze retraite. Uitstap naar de site van Grand Hornu en aansluitend een korte prospectie voor een nog later te plannen bezoek aan culturele hoofdstad Mons. Man, man... wat een mooie dingen. Ik beloof U in een aparte bijdrage een ruimere kijk op en beelden van FUTUR ARCHAÏQUE, een op de mijnsite ingerichte expo met hedendaagse kunst. Wait and see...

Marco Polo