Het werd de hoogste tijd...

Ze is er. De lente is in 't land. Het werd de hoogste tijd. Vandaar dat heer Polo zich vandaag niet al te lang aan het klavier wil kluisteren. De mededelingen zullen kort zijn, om diverse redenen. Er staat nog een zeer gevuld weekendprogramma te wachten. Mij rest dus nog heel even de tijd om een en ander in het blogatorisch doorgeefluik te plaatsen.
De echte start van het aanhoudende mooie weer situeerde zich al in het vorige weekend. Het moment voor een frisse wandeling. En dat mocht voor ons ook wel eens iets anders zijn: een ontdekkingstocht over het Schoonselhof. Deze keer zonder gids, maar evengoed langs de militaire perken. Daar liggen zij die tijdens WO I en -II voor het vaderland gestorven, al dan niet in de strijd gesneuveld, zijn.

Ook zij die ver van huis tijdens de Grooten Oorlog van vermoeidheid zijn ingedommeld en weggeschoven, versmoord in de modder van de loopgraven. Omdat de grote onderhoudswerken op de Britse perken zeer grondig worden aangepakt liggen John en James en al die andere William's voor een tweede keer in lange moddersloten naast elkaar. De gedenkstenen staan opnieuw kaarsrecht en perfect uitgelijnd. Nu de afwerking nog en dan weer goed voor de volgende honderd jaar?

Polo Junior wilde het met eigen ogen zien, al die zerken met éénzelfde datum erop: 16 december 1944. We konden het niet meteen een plaats geven. Daarna thuis gegoogeld: begindatum van de slag om de Ardennen. Maar waarom liggen die gesneuvelden op een perk in Wilrijk? Eén klik verder volgt het antwoord: 16 december 1944 staat bekend als de zwartste dag tijdens de 'vliegende bommen'-campagne van de nazi's. De V2 die toen op de Antwerpse Cinema Rex viel maakte honderden slachtoffers. De militairen onder hen werden hier samen in één perk verzameld en begraven...

Van de oude wachthuisjes die de immens grote begraafplaats 'sieren' staan er nog heel wat, in redelijk tot zwaar vervallen toestand. Veel nut hebben ze niet meer, maar af en toe een speciale foto kan nog net. Een mogelijke locatie voor een stukje Beckett? Wie wacht hier op wie...?

Op het leesfront is er sprake van een voorzichtige ommekeer. Mogelijks zeer tijdelijk, maar toch: sinds deze week heb ik de weg gevonden naar de alhier voorhanden zijnde NG-tijdschriften. Ook wetenschap kan mij boeien, en blijkbaar is het daar nu even de tijd voor. Een kijk op mijn leestafeltje leert natuurlijk dat niet alléén de kikker in de aandacht staat. Ook Herman van Veen blijft prominent aanwezig. Hij wordt morgen zeventig. Van harte gefeliciteerd heer Herman, ik wens je nog heel veel gezonde jaren.

En ja, ik kan het niet laten: MondTjesmaat moet ook de Donkere Kamer van Damokles eraan geloven. WF Hermans, het werd de hoogste tijd...

Marco Polo