Van knooppunt naar knooppunt ...

We hadden gisteravond nog even gebeld om zeker te zijn van de afspraak. Geen nood echter...
Zó had Hij het zich voorgenomen, en zó zou Hij het ook doen.
Kort na zonsopgang, omstreeks half acht, zou Aloysius Primus Zijn pauselijke vélocipède bestijgen en de lange rit naar Hoboken aanvatten. Om er zeker van te zijn dat deze onderneming binnen de grenzen van het menselijk, maar ook meteorologisch mogelijke zou vallen had mijn episcopale vriend zelfs de Buienradar geraadpleegd. Dat zag er (gisteren!!!) allemaal prima uit: tegen tien uur zou de langverwachte ontmoeting plaats vinden aan de voordeur van huize Polo, Zijne Onfeilbaarheid zou even de tijd nemen om mijn nederige stulpje te betreden, maar wenste omtrend het middaguur alweer van wal te steken teneinde de buien voor te zijn en een goede twee uur later droog en ongeschonden zijn terugkomst te vieren op het hofstedelijk domein in de Holleweg.
Zó had hij het zich voorgenomen..., en toen bleek dat het ook helemaal anders kan uitpakken. De cyclosportieve kwaliteiten van onze Primus kennende stond ik reeds ruim vóór 10 uur op de uitkijk. Ondertussen was mij echter al duidelijk geworden dat de voorspellingen van de Buienradar niet met een korrel, niet met een schep, maar met een scheepslading zout moeten genomen worden. Ook Frank Deboosere zat er deze keer schuimroods naast, om het met één van zijn favoriete lapsi te zeggen.
De hele voormiddag regende het van pijpestelen tot ouwe wijven en vieze verzen: het was me een potje.
Zou de Hoogheilige ondanks dit kl*teweer Jupiter en de andere atmosferische goden getrotseerd hebben??
Een telefoontje naar Aloysia, al even Prima, haalde elke twijfel weg: Hij was vertrokken op het afgesproken uur.
Toch meenden wij ons vragen te moeten stellen bij de huidige stand van Zijn beslissingsvermogen: zou Hij tijdig inzien dat het een kletsnatte en verzopen expeditie dreigde te worden die Hem zeer op de proef zou stellen? En zou Hij dan besluiten om rechtsomkeer te maken of ....Hem kennende, koppig vol te houden en Zijn onderneming tot een geslaagd einde te brengen?
Dat het antwoord op deze louter rethorische vraag zo voor het grijpen ligt mag U, beste lezers, -innen en -essen niet verbazen:
wij kennen onze Apostolische Pappenheimer!
Hoe het verhaal juist in elkaar zit laat ik Hem liever zelf uit de doeken doen bij een volgende blog-encycliek of gewoon tussen pot en pint, de soep en de patatten, ... U zegt het maar.
Ik beperk mij er hier toe U een beeld van de Grote Afgepeigerde voor te leggen zoals Hij zich bij aankomst aan mij vertoonde ...

Iets later dan voorzien verscheen Hij redelijk "getekend" op de plaats van afspraak, edoch dat hebben wij middels een ruim uitlopende audiëntie goedgemaakt. U mag er zeker van zijn dat we van ons samenzijn genoten hebben. En even zeker van het feit dat Zijne Pauselijkheid eerder schoorvoetend afscheid heeft genomen en de terugrit aangevat naar het verre Noorden, alwaar Hij moe en uitgeteld, mààr gezond en wel, voldaan en gelukkig en blij dat het achter de rug was Zijn Pauselijk vehikel op stal heeft gezet en ....
ZZzzzz !!!

Marco Polo