Vanaf nu kunnen zij die deze blogverhalen volgen zich kenbaar maken en een plaats krijgen in het volgerscompartiment: in de rechter kolom onderaan, tussen de chatbox en de counter.
Ben eens benieuwd wie daar de moeite voor gaat doen...
Ze heten niet allemaal Ilse !!!
Van haar, Vlaamse huismoeder met een Amerikaans gezin en regelmatige lezeres van deze blog, komt trouwens het initiatief. Gisteren zag ik op m'n "dashboard" dat er een volger was aangemeld. Waar mag die dan wel wezen??
Ik kijk, iets moeilijker vanwege een latent aanwezige en stilaan toenemende stijfheid in de nekspieren en artroporosotitis in de buurt van C6 en C7, over m'n rechterschouder en ik zie niets.
Ik kijk, op gelijkaardige manier gehinderd maar aan deze kant wel iets minder manifest, over m'n linkerschouder en ook daar: niets.
Wanneer de volger zich niet fysisch aanwezig meldt dan weet ik dat hij of zij zich in dit geval wel via het internetkanaal en de wereldwijde informatiesnelweg aan mij zal vertonen.
Zo geschiedde het ook: na wat aanpassingen in de "indeling" van mijn blogruimte ben zelfs ik erin geslaagd om een luik te openen waar gelijkgezinden zich kunnen melden met min of meer informatie over zichzelf en/of hun blog(s).
En kijk ... daar beneden rechts dus, onderaan ja, staan als eersten:
Steven, Ilse, Ella and Miles!!
En zoals het in de internetcommunicatie gaat is het nu aan U: aanklikken op de foto, keuze maken welke blog je wil openen en kijken hoe het gaat met de vrienden van je vriend... want ja:
dat zijn nu ook uw vrienden!
We zien wel wat ervan komt en wat de gevolgen zullen zijn...
Geloof het of niet, maar toen ik daarmee bezig was zaten de broers Walschaerts, U weet wel van Essen en Kommilfoo, in de radio 1 studio en brachten een nummer dat ik een paar jaar geleden in de auto had gehoord, en... daarna nooit meer.
Bij een van hun optredens sprak ik ooit met vader Jef, en die liet mij verstaan dat er inderdaad een heel sterk nummer in de schuif lag, er even was uitgeweest, maar op aandringen van... of om de timing geen geweld aan te doen direct weer in de veilige map der vergetelheid was opgeborgen. Noemen ze zoiets niet preventieve, of misschien zelfopgelegde censuur?? Is iets "niet" zeggen (of zingen) dan ook een vorm van vrijheid ... van meningsuiting!?
Geen idee, maar in Belgarij verschieten we van niets meer.
Nu is het er weer en komt in "WOLF" helemaal tot z'n recht:
de volgende...!!.
Nog nooit heb ik in zo'n korte tijd en zonder respijt zo'n ongemeen getormendeerd en beklijvend drijvende tekst gehoord als hier
( of het moet bij Freek de Jonge geweest zijn...)
Marrek O'Polo, mijn multimediaal alter ego, doet op een onderafdeling van deze blog ook zijn duit in het informatieve publiciteitszakje: lezen en beluisteren dus!!!
Volgen ...
Gevolgd worden ...
De volgende ...
Wordt vervolgd !!!
Marco Polo
09 november 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten