Stijn & de wegwerkzaamheden...

Met een stevig glas Montepulciano d'Abruzzo 2007 bij de linkerhand en nog zwaar onder invloed van de laatste "Hoe lang gaat dat hier nog duren?"-aflevering van "Stijn en het Heelal" parkeer ik mij snel even aan het klavier en voor het scherm om een blogske te plegen. Morgen is het misschien te laat...

Natuurlijk had ik het al vernomen via de media en tijdens mijn verplaatsingen bij regelmaat ondervonden aan den lijve, maar de laatste dagen lijkt het wel of de wegwerkzaamheden in kwantiteit op een hoogtepunt afstevenen en dat de variabiliteit in de lokale uitvoeringsmodaliteiten niet meer te stoppen zijn, laat staan dat er sprake is van enige controle. Tijdens de fietsrit vandaag naar PITO was, hoewel ik een vrijwel identiek traject aandeed, bijna niets meer hetzelfde als vorige week. Waar 7 dagen geleden de weg nog goed berijdbaar was, moest ik vandaag halsbrekende toeren uithalen om over een smal boordje inderhaast neergelegde plaveien het einde van het fietspad langs de Scheldekaaien te halen. Op een andere plek was het rechte stuk fietspad middels een reeks afzettingen, uitgravingen en boordsteenstapelementen omgetoverd tot een viervoudige chicane wier passage een hoge graad van stuurmankunst vereiste om er heelhuids en ongeschonden doorheen te komen. Wegversmallingen in Ekeren, graafwerken in Hoevenen en nog eens een klote-passage in Stabroek zelf vervolledigden het negatieve plaatje.
Aan de andere, de positieve, kant was er dan weer de eerste openstelling van het nieuwe Noorderlaan-pronkstuk dat als voorloper van de Lange Wapperbrug het einde van het Albertkanaal en de bijhorende dokken overspant en voorzien is van een prachtig fietspad. Speciaal voor U, waarde lezer(es), begeef ik mij morgen wederom fietsgewijs naar ons geliefd instituut teneinde ter plekke de nieuwe realisatie visualiter op een geheugendrager vast te leggen om U eerstdaags via deze blog te laten delen in de aanschouwing van die laatste nieuwigheid.
Nu ik het toch over PITO heb: mijn inschrijvingsdag is goed verlopen. De stilte voor de storm hield in dat we op zaterdag slechts vier jongeren aan onze instelling wisten te binden: één registratie per aanwezig personeelslid. Zondag was het zoals gewoonlijk tijdens een Open Deurdag de grote overrompeling,
en om de traditie getrouw te blijven werd ook deze keer het inschrijvingsrecord gebroken: 148 !!!
Er zijn al nieuwe emmers besteld.
Zand en cement hebben we nog genoeg...

De stijgende temperaturen en het feit dat de wijde omgeving tijdens de voorbije twee weken ruimschoots van hemelse wateren werd voorzien zorgen er samen voor dat U het gras ziet groeien terwijl U erbij staat en als U goed luistert hoort U dat nog ook.
Dit heeft als bijkomend effect dat onze Polder tot laat in de avond overspoeld wordt door van kreunend tot zoemend ja zelfs krakend agressief variërende grasmaaimachineklanken: een symfonie van noest maaiende en flink in de maat stappende buurmannen en -vrouwen. Ook Uw dienaar heeft de nog bereikbare delen van de lokale grasmat gemillimeterd: door de ruim gerangeerde bouwplankenvoorraad en na de uitpassing en voorlopige afzetting van de tuinhuisfundamenten is de te scheren oppervlakte danig gekrompen en was de klus in geen tijd geklaard.
Net op tijd om een blik te werpen op de westelijke einder en U te melden dat daar alles rustig is...

Marco Polo