Aftellen...

Terwijl het weer weer niet weet welke kant het eigenlijk uitwil en de temperaturen de hoogten op de laagten laten volgen, de wind niet echt een keuze kan maken uit welk gat hij wil blazen en de luchten vandaag varieerden tussen licht bewolkt en potte-grijs, terwijl het klokje thuis tikt en de muizen dansen als het kalf de klepel verwijt maar niet weet hangen, als één plus één geen twee meer is en "TommekeTommekeToch" naar zijn groene trui kan fluiten..., dan voelt heer Marco dat het tijd is om af te tellen!!

Aftellen naar de thuiskomst van jongste spruit Anke, die na een schitterend maar zwaar seizoen morgen weer verwacht wordt in de heimat en hier mag beginnen aan een lange en welverdiende rustpauze... enkel nadat zij een stevig handje zal toegestoken hebben bij de opbouw van het nieuwe tuinhuis.

Aftellen dus ook naar het leveren van datzelfde hofpaviljoen, wat na meerdere mislukte pogingen nu toch zal kunnen plaatsvinden in mijn aanwezigheid op de Iden van mei.
Iden, die maandelijks garant staan voor een publicatie van onze grote Roerganger en lichtend voorbeeld, Aloysius Primus.
Naar goede gewoonte verwachten wij weer een brok hemels proza waarbij de heren Verhulst en Vuijsje enkel met nederig gebogen hoofd de aftocht kunnen blazen en uit eerlijke waardering en oprechte schaamte hun Libris-trofee en Gouden Uil alsmede de bijhorende financiële renumeratie zullen afstaan aan de heer Aloysius, die wij bij deze gelegenheid niet enkel meer als Primus zullen aanspreken maar ook het epitheton Magnus willen toedichten. Al was het maar voor deze ene keer!!

Aftellen ook naar de eerste verjaardag van de periode in mijn nieuwe leven zonder...
Op 15 mei 2008 werd ik ontdaan van een verwaarloosbaar urologisch kleinnood dat bezig was om op lange termijn een hypotheek te leggen op de goede status van mijn algehele gezondheid. Het mes erin, zei Dr Witters, en de prostaat eruit.
Operatie geslaagd en resultaat van "zeer goed" tot "wat duurt het toch lang", al naargelang de invalshoek van de evaluatie.
Bekijk ik de resultaten van de opeenvolgende bloedonderzoeken naar de aanwezigheid van PSA, dan scoor ik "zeer goed" en da's natuurlijk van groot belang: opgeruimd staat inderdaad netjes!!
Heb ik het over de functionaliteit van mijn dagdagelijkse en ook nachtelijke waterhuishouding, dan stel ik vast dat de ultieme vorderingen naar de perfecte dichting zeer moeizaam verlopen. Soms denk ik dan:"Wat duurt het toch lang..."
Voor de rest wil ik U omtrent mijn postprostatoire revalidatie nog deze aangepaste versie van de hier al eerder geciteerde "mop van de jonge stier en de oude stier" voorschotelen.
Het gaat hierbij niet om twee, edoch om drie runderen van het mannelijk geslacht: een jonge, een oude en een héél oude.

Zij staan in de avondzon te grazen op een groene helling.
De jongste, bij wie ook de trommelvliezen nog het best blijken te functioneren, hoort lawaai aan de andere kant van de heuvel.
Hij teent naar boven, en roept al snel dat ook de twee anderen best naar de top komen. Moeizaam begeven de twee heren van stand zich naar hun jonge partner die het daarboven steeds moeilijker lijkt te krijgen om zichzelf in toom te houden.
Boven aangekomen zien zij de reden van zijn opwinding:
in de vallei loopt een kudde van wel 1000 koeien voorbij.
"Komaan" roept de jonge stier wildenthousiast tot zijn companen "we lopen naar beneden en we knippen er een paar!!"
"Ho maar" zegt de oude ervaren en door de wol geverfde stier
"we wandelen naar beneden en we knippen ze allemaal!"
"Doe maar, jongens" zegt de héél oude stier, en hij draait zich om: "Kijk eens wat een mooie zonsondergang..."
Dus tel ik af, maar niet fanatiek, naar bewolkte dagen zonder kleurende einders en blinkend ondergaande zonnen.
Time is on my side...

Marco Polo