De wet van de sterkste...

Geloof het of niet, maar met gisteren heb ik een voze dag achter de rug. Helemaal niet volgens mijn gewoonte, en op een eerder studipe manier heb ik de wet van sterkste moeten ondergaan. Het was zo'n dag waarop blijkbaar niets mag lukken, maar waarbij je ondanks al die tegenslag toch iedere keer de chance hebt om het er nog redelijk goed vanaf te brengen.
Het begon 's morgens "on my way to the Pito".
Op het einde van de Noorderland heb ik mij als fietser bij een onzacht contact met een lichte vrachtwagen moeten gewonnen geven: met de nodige dosis geluk heb ik het er omzeggens ongeschonden en dus vrijwel heelhuids vanaf gebracht.
Mijn tweewieler is er slechter aan toe: wordt het een "perte totale" of blijft het bij het vervangen van een achterwiel, spatbord, schakelsysteem en trapassen?? Een grondige expertise door de fietsenmaker moet voor het eind van de week uitsluitsel geven.
's Namiddags kwam het besef dat het veel erger had kunnen zijn, maar dat was het niet en dus tijd om snel weer aan de slag te gaan. Een bijna vergeten detail bij de afwerking van, jawel(!!) het Fritidshus wachtte op voltooiing. In al mijn aankoop-enthousiasme had ik een maand geleden ook een stel plantenbakken besteld, en die lagen klaar om opgehangen te worden. Bij het voorboren van de boutengaten bleek ten tweede male dat "dinsdag de tweede" voor mij zowat het equivalent mag heten van wat "vrijdag de dertiende" voor anderen is.
Het scheelde geen haar of de 8 mm-houtboor had bij een onverwachte ingangstelling ook een stuk van mijn linkerwijsvinger geperforeerd. Weer dat beetje geluk bij een ongeluk en de afschamper ging in de voor mij goede richting: even schrikken, dat wel, maar een half uur later hingen de fleurissante accessoires op hun plaats en lag de boormachine weer veilig in de kast.
Na al die emoties leek het ons een goed idee om met een BBQ de zonnige dag af te sluiten. Als naar gewoonte stak ik een half uurtje op voorhand het vuur aan, om er daarna de houtskool op uit te strooien... of dat was ik tenminste van plan. Drie keer op rij weigerde de mini-brandstapel vuur te vatten. Evenveel keren heb ik het ritueel rustig hervat, met telkens als naar gewoonte een propje krantenpapier en daarop als naar gewoonte wat droge houtsnippers, om dan als... Pas de vierde keer is het dus gelukt.
Ik wist ondertussen maar al te goed dat het op twee juni voor mij weer zo'n dag was geweest waarop niks wil lukken.
Of toch: de worstjes, de lamskoteletjes en de gemarineerde steak smaakten overheerlijk en het flesje bordeaux deed wonderen...

Marco Polo