A neverending story...

Ieder jaar wordt rond deze tijd de ligusterhaag rondom mijn Hobokense Polderlusthof een eerste keer gekortwiekt.
Wordt met "dt", maar ik knip de haag zonder "t".
Twee jaar geleden was de groene afscheiding uitgegroeid tot een kolossale ovalifoliummuur: privacy als nooit tevoren, maar de zon kwam steeds later op over mijn naturistisch paradijs en verliet ook steeds vroeger de lokale zonneweide. Daar moest toen iets aan gedaan worden. In de blog van 2007 staan de verschillende episoden haarfijn beschreven met daarbij telkens een educatief verantwoorde afbeelding van de vorderingsstaat der werken.
Het was een titanenklus en over het resultaat spreken de mannen van de vuilkar nog steeds: weken aan een stuk haalden zij de maximum toegelaten hoeveelheid snoeihout op bij nummer 6, en daarna... bleven ze wekelijks net iets langer staan op dezelfde plek om te checken of er nog leven was in de blote billen-braderij.
Het zware labeur van toen zorgde er een jaar later wel voor dat de opdracht een pak overzichtelijker en eenvoudiger was geworden. Toch werd het snoeiwerk, hoewel licht en makkelijk uit te voeren, in die postprostatoire periode wijselijk uitbesteed aan goede lieden die het vak in het PITO geleerd hadden.
Zij deden het, en ik zag dat het goed was...
Dit jaar werd de snoeiperiode voorzien in aansluiting op de bouw van het Fritidshus. Net als bij vorige gelegenheden heb ik een veiligheid ingebouwd om de belasting van deze werkzaamheden op mijn eigenste lichaam onder controle te houden.
Als de twee groencontainers vol zijn is het gedaan met snoeien. Dan wacht ik tot andere mannen, maar van dezelfde vuilkar, de bakken komen ledigen op vrijdag om daarna aan een volgend stuk haag te beginnen. Op die manier duurt het wel even, maar zo houd ik het ook het langst vol. U weet wel: de aanhouder...!!
Nu wil het toeval, of geeft U de voorkeur aan het noodlot, dat ik twee dagen voordien de onzachte ontmoeting met de lichte vrachtwagen had ervaren en schouder, heup, lage rug en knie met enige vertraging de klassieke tekenen van posttraumatische verstijving gingen vertonen. Toch moet het kunnen, dacht den deze, en hij vocht zich donderdag door de eerste 18 lopende meters ligustrum, zijnde de achterkant van de tuinafscheiding.
Het lijf reageerde daarop heftig: gaan zitten aan tafel voor het nuttigen van het dagelijks brood geschiedde hortend en stotend en in minstens drie keer. Het opstaan wil ik zelfs niet beschrijven en over de korte avondverplaatsingen tussen bureaustoel, zetel en bed rep ik met geen woord. Mijn sporthart getrouw en met de instelling van de winnaar ging ik er echter vanuit dat ook hier de aanval wel eens de beste verdediging kon zijn.
De bakken zaten vol, maar er was nog ander werk in de tuin.
De lavendelboorden die bij het oude tuinhuisje stonden zou ik heraanplanten naast de nieuwe "blokhut". Op aanraden van F.K., collega tuinbouw en teelten aan het PITO, ging ik een diepe en wijde sleuf graven om de lavendelstruiken daarin ten gronde en heel vochtig te transplanteren. Mijn arme lichaam werd zwaar op de proef gesteld, maar tussen de oren zit het blijkbaar nog allemaal snor. Traag maar gestaag heb ik de graafwerken uitgevoerd.
De keiharde grond, doorspekt met halve bakstenen en ander puin, moest eerst losgewrikt worden om hem dan schep per schep uit de greppel op de hoop te gooien. Het gutsende zweet zorgde er ondertussen voor dat de plantzone direct en continu vochtig werd gehouden. Ik heb er mijn tijd voor genomen en me niet laten opjagen: graven, grond losmaken, bevochtigen, struiken aanvoeren en plaatsen, lijntje spannen om de planten van het tuinhuis weg te houden, achterkant bevochtigen en eerste laag terug bijvullen, lijntje verzetten en aan de voorkant hetzelfde ritueel, voor en achter aandrukken, mestkorrels strooien, bevochtigen, tweede laag achteraan en natuurlijk ook van voren, nog wat water en een beetje korrels, goed aandrukken en dan los zand erover. Finaal nog eens goed besproeien als de hele boel in de schaduw staat en klaar was Polo!!
Als dit niet lukt... moet ik er volgend jaar andere inzetten.
Het graven zal dan alleszins makkelijker gaan!
En geloof het of niet, maar lijf en leden hadden er blijkbaar niet echt onder geleden. Het stappen ging mij veel beter af dan de dag voordien, de schouders protesteerden maar presteerden ook en de lage rug deed het buiten verwachting goed. Ik was zelfs in staat een flesje rood te halen om bij het avondmaal te nuttigen.

Over hoe ik daarna opstond van tafel wil ik het nu niet hebben.
En aangezien de fles leeg was zal ik ook niet uitweiden over de daaropvolgende verplaatsingen tussen bureauzetel, ligstoel, strandbed, hangmat...

Marco Polo