Kijksportweekend...

Soms kan de reden tot een periodische blogstilte uit een onverwachte hoek komen. Zo heb ik het voorbije weekend écht geen tijd gehad om te bloggen wegens al te drukke kijksport bezigheden. Als gevolg van de wereldwijde aandacht voor de ultieme driepunter van Teodosic in de WK-match tegen Spanje, was heer Polo op zoek gegaan naar meer beelden van desbetreffende wedstrijd. Behalve een aantal Youtube-clips,houdende de laatste 25 speelseconden, was er geen verder ooggetuigenverslag beschikbaar. Tenzij... tenzij je een abonnement neemt op FIBA-TV, waar je de live-matchen kan bekijken en ook gedurende de duur van je aansluiting vrij toegang hebt tot het wedstrijdenarchief en alles kunt herbekijken, zo dikwijls als je maar wil. Een aanbod waar Uw dienaar zich niet van kon onthouden en waarop hij dus maar al te graag is ingegaan. Gevolg: op zaterdagmiddag een vlotte homeo-sessie met de bewuste kwartfinale tussen Spanje en Servië (in 75 minuten trapte ik 38 km bij mekaar). Hierin bleek dat de heer Teodosic wel de meest in het oogspringende driepunter had gescoord, maar dat meerdere spelers van beide teams een straffere prestatie hadden neergezet. Het was alleszins een zeer genietbare én spannende wedstrijd. In de vooravond kwam de eerste halve finale tussen de USA en Litouwen aan bod. Minder spannend, maar zeker even genietbaar: USA duidelijk beter en met een schitterende Kevin Durant verdiend naar de finale. Daarna was het opnieuw de beurt aan Servië, deze keer tegen gastland Turkije. Genietend van een heerlijk zachte nazomeravond en een frisse Duvel hebben vader en zoon Polo deze wedstrijd bekeken op hun eigenste terras. Zalig weer, stevige Duvel, potige wedstrijd op hoog niveau en voorzien van een zinderend slot. Waar Milos Teodosic zich eerder tot matchwinnaar kroonde tegen de Spanjolen, leidde hij deze keer gejaagd door overmoed zijn ploeg te snel op het showtime-pad. Overmoed of hoogmoed? Het kwam net als in het spreekwoord voor de val: op een halve seconde voor het einde scoren de Turken 83-82 en gaan naar de finale. Mooi man!!
Als ik U hierbij vertel dat ik op vrijdagavond al getuige was van Kim Clijsters' overwinning in de US-Open semi-final tegen Venus Williams en de zaterdagnacht ben ingegaan met de wedstrijd tussen Djokovic en Federer in datzelfde tornooi, dan kunt U zelf wel ongeveer uittellen hoeveel uren ik voor het televisie- en/of computerscherm heb gezeten. Eigenlijk veel te veel om goed te zijn, maar het is ook dit jaar maar één keer 11 september.
En als er zich dan al gene vlieger in mijn voorgevel boort, dan moet ik daar maar van profiteren. Vind ik...
Dus ging ik zondagavond nog eens zitten voor de finale tussen USA en Turkije. Een match waarin de Amerikanen, zonder echte megasterren maar met fantastisch goede teamspelers die elkaar nog beter maakten, té sterk waren voor het gastland. Vlotte winst voor de USA die voor de vierde keer wereldkampioen worden.
De vorige titel was al van 1994 geleden, en dus was het de hoogste tijd om nog eens op het bovenste trapje van het podium te staan.

Op dit goedgevulde kijksportweekend volgde mijn tweedaagse werkweek, en daarna... is er tijd om een blogske te plegen. Wat bij deze dus is gebeurd. Wie nog meer grave basketbaltoestanden wil zien kan wederom doorklikken naar Marrek O'Polo en genieten van twee zaaaalige bommen van "on Zanke". Zeker kijken!

Marco Polo