Midas' oren in de koers...

Ik had mezelf voorgenomen geen woorden meer te verspillen aan de corrupte wielerwereld. Wellicht mag ik niet veralgemenen, maar hoe moet ik -met de beste wil van de wereld- nog een spoor van eerlijkheid terugvinden in de wielerkoersen?!
Ooit liet ik mij vangen en stond ik vol bewondering voor de prestaties van sprinters, klimmers en marathonrijders.
Stoempers, Flandriens, berggeiten...
Tot telkens weer de ontluisterende boodschap kwam dat die of die zijn titel moest inleveren, de overwinning en bijhorende trofee werd ontnomen, een schorsing van maanden of jaren aan zijn broek gesmeerd kreeg ... En dat alles wegens het gebruik van stimulantia, verboden producten, doping. Knappe koers, lange ontsnapping, spervuur van demarrages, magistrale sprint...
En iedere keer weer die donkere schaduw van de doping.
Wat is nog echt of oprecht in heel dat gebeuren?
De wielerbonzen zelf dachten er goed aan te doen op een of andere manier de aandacht van de dopingproblematiek af te leiden.
In een poging om het koersen weer aantrekkelijk te maken door spontane en open wedstrijdsituaties uit te lokken nam de UCI zich voor om dit jaar, alleszins in de voorjaarsklassiekers, het gebruik van de ondertussen algemeen ingeburgerde "oortjes" te verbieden. Tijdens het voorbije openingsweekend hebben we kunnen vaststellen dat er wel degelijk wat te beleven viel.
De renners moesten zelf gaan reageren op het koersverloop, op hun intuïtie afgaan, of erger nog: nadenken tijdens het fietsen!!
Dat was duidelijk teveel gevraagd. Onze Belgische toppers(?) blonken zowel in Gent als in Kuurne uit door hun afwezigheid in de eindfase en van enige greep op de wedstrijd was nooit sprake. Heel terecht merkte Mart Smeets op tijdens zijn commentaar dat fietsen moet gebeuren door jonge atleten, en niet bepaald mag worden door veertigers en logge vijftigers vanuit de volgwagens.
Maar even terecht is de vaststelling dat veel van die jonge gasten nog veel moeten leren en dat hard rijden alleen absoluut niet voldoende is om een koers te winnen.

Na de tegenvallende resultaten werd besloten om in de buurt van Kuurne een stage te organiseren voor de grote verliezers. Mogelijks kunnen zij bij de volgende wedstrijden profijt halen uit deze aangepaste oor-modellen. In het gezelschap van hun trainingspartners vallen ze niet al te erg op, maar in de koers zal het natuurlijk iets anders zijn. Daar zijn ze dan meteen voorzien van de aloude symbolen van domheid die koning Midas eertijds sierden en die de slechte leerling mag dragen wanneer hij als straf in de hoek moet staan...

Pas begonnen en nog niks gewonnen!

Marco Polo

Fiere papa's...

Deze keer hebben overmoed en misplaatste werkijver mij opgezadeld met ruim uitzwermende, maar vooral in de laagte gelokaliseerde rugpijnen. Hoe lang gaat de kruik te water en wanneer treden de eerste barsten op? Zijn de schouders nog sterk genoeg om zware lasten te dragen of is mijn lage rug-toestand een variante op de historische Achilleshielproblematiek?
Veel woorden kan ik er aan vuilmaken, potten zat en meer dan genoeg hete brij om er omheen te draaien. Uiteindelijk blijft er maar één conclusie: ik heb mezelf nog maar eens overschat en pluk daar nu de pijnlijke vruchten van. Gedwongen rust, dat is de boodschap. Maar ook niet helemaal stilzitten, want dat roest.
Dus bleef de ouwe krijger in beweging, reed naar Beveren, en ging in een goed gevulde zaal een andere veteraan bewonderen.

Theater Zuidpool heeft Jan Decleir geadopteerd om samen met hen Lucifer van Joost van den Vondel op de scéne te zetten.
De kaarten waren al lang gereserveerd, nog voor de Gentse kuch- en hoestperikelen de media haalden. Jan had zich enkele weken geleden in het NTG, Gent tijdens een optreden aldaar even laten gaan. Jammer van de mediaopstoot, want met die wetenschap in gedachte keken broer Guy en ikzelf toch enigzins anders naar dit klassieke meesterwerk. Voor een echte recensie, in Vondeliaanse toonaarden, verwijs ik U naar een bijdrage van Guido Lauwaert in Knack. Van een uithaal naar kuchers en hoesters bleven we gisteravond gespaard, hoewel er ook nu weer voldoende van deze stoorzenders aanwezig waren in de zaal. Zou het aan de goede akoestiek gelegen hebben? Weinig terugklank naar de scène, maar alles vol de zaal in. Zelfs de twee gsm-oproepen en een binnenkomend sms-signaal bij het begin van de voorstelling stoorden de heer Decleir niet. Toch niet doof geworden, Jan?
Zo ja, dan kan dat in Uw geval enkel Oost-Indisch en tegelijk zeer selectief zijn. Blijft enkel het gegeven dat het een zeer sterke voorstelling was die inderdaad zowel van spelers als publiek een opperste concentratie vergt. Groot acteur, die Jan, maar ook zijn dochter die in hetzelfde stuk optreedt. Sofie wordt een grote madam, uit het goede acteerhout gesneden en van de juiste genen voorzien. Hij mag er terecht fier op zijn.

Fier is ook heer Polo. Ondanks de zere rug, de snotneus en nog wat kleine mankementjes geniet ik weer mee van de prachtige resultaten die "ons klein" deze week heeft neergezet met haar basketploegske. Nog maar net waren wij terug van onze laatste Salamanca-trip of daar gingen de chicas van Avenida er weer Europees tegenaan. Dinsdag wonnen zij thuis de eerste kwartfinale tegen Krakow (87-70) en gisteren scoorden zij opnieuw in Polen: 60-72. Twee-nul en geplaatst voor de Final Four.
Da's top!!! Bovendien zette Anke twee keer een heel gave prestatie neer om niet te zeggen dat zij in deze kwartfinales telkens een bepalende rol speelde om de overwinning binnen te halen.

Goede timing, op het juiste moment in form, pieken naar de grote wedstrijden... topsport is toch mooi, he?! Dikke proficiat!!!
Jan en Marco, twee fiere papa's !

Marco Polo

Transparency...

Tijdens dag 254 van de federale regeringsvorming in Belgarije komt er weinig of geen nieuws van het binnenlands politieke front. Men is er in de Wetstraat blijkbaar gerust in: dit wereldrecord pakken ze ons de eerstvolgende 50 jaar niet meer af.
Het enige land dat nog in de buurt kan komen of zelfs het record kan breken zou Belgarije zelf moeten zijn, als we hier tenminste eerst aan een nieuwe gouvernementele ploeg geraken.
Tot zolang blijft dit record probleemloos overeind!

Veel meer beweging komt er uit de royaal mediatieke hoek:
een scheve schaats van Leopold III, voormalig opperhoofd van de von Sachsen-Coburg und Gotha's en in die hoedanigheid ooit hopman van de artificieel samengevoegde volksstammen der Belgae, blijkt een geheime halfzus van onze huidig vorst Albert II opgeleverd te hebben. Een Oostenrijkse schaatskampioene moest de prinsen Boudewijn en Albert de kunst van de overstapjes leren, maar ging blijkbaar ook heel vlot met onze toenmalige monarch uit de bocht en al even snel van bil. Hoe je zoiets 70 jaar stil kan houden is mij een raadsel, hoewel...

Tijdens mijn Spaanse uithuizigheid is er ook in het vaderlandse voetbalwereldje een en ander gebeurd. Als de spelkwaliteit en de resultaten achterwege blijven moet er uit een ander vaatje getapt worden om de sportpagina's vol te krijgen.
Dan maar het betere geleuter van en over Stijn Stijnen, de non-actieve goalie van Club Brugge, die de laatste tijd zoveel moeite heeft om de zon ook in andermans water te zien schijnen. Toen "Dikkie" Dick Advocaat tijdens zijn korte passage als coach bij onze Rode Poessies het halfgodstatuut van Stijnen doorprikte en hem terug met twee voeten op de Brugse grond zette waren de voetbalkolommen in de kranten te klein en te smal om de reacties van de in zijn eer geraakte keeper te omvatten. Sindsdien is het voortdurend kommer en kwel voor de Limburgse Brugge-huurling die dan maar internetsgewijs het intiatief heeft genomen om zijn concurrenten-in-doel te bekladden en de nieuwe directie af te schieten. De beslissing is snel gevallen in het Jan Breydelstadion: weg met Stijn Stijnen!

Als men in Brugge vast wil houden aan allitererende keepersnamen, dan stel ik voor dat mijn collega Hans Hanssen het daar eens gaat proberen. Hij praat een pak sneller en duidelijker dan S.S. en hij kan ook goed keepen!

Tenslotte is er de pas gestarte VTM-reeks waarin Pieter Loridon op zoek zou gaan naar een nieuwe vrouw. Ik keek naar de eerste aflevering omdat ik naast Pieter zelf ook nog enkele van zijn raadgevers van heel nabij heb gekend.
Verder gaat m'n interesse niet en meer hebben ze bij mij ook niet kunnen losweken: het zal bij deze ene keer blijven veronderstel ik. Voor een mooiere en meer verhelderende kijk op de week neem ik mijn toevlucht tot de transparantie die spreekt uit de ontwerpen van Christopher Kane...

Deze klaarheid mag mij ook in politieke, koninklijke, sportieve en mediatieke verhalen geserveerd worden. Weinig verhullend en niets verbloemend: het zou veel zaken wel iets eenvoudiger kunnen maken. Mooi toch!

Marco Polo

City-Trip XIV Salamanca

Dat de tijd snel gaat heb ik hier al meerdere keren, om niet te zeggen tot in den treure, herhaald. De velocitaire vooruitgang van de etmalen is voor een groot deel afhankelijk van onze allerindividueelste appreciatie en al evenzeer van het hoe en waarmee we deze tijdsspanne invullen. Het voorbije weekend kan daar andermaal model voor staan. Met een bonte verzameling gelijkgestemden zetten we koers naar Salamanca om aldaar te genieten van wat de Spaanse horeca te bieden heeft en in één moeite door een basketmatch van "ons klein" te gaan bekijken.
De dappersten onder onze reisgenoten slaagden er in om een (of zelfs twee) stapke(s) in het Salamantese nachtleven te zetten. De allerstrafsten vonden tussendoor nog de tijd om te gaan shoppen én te scoren: ik vind 2 jassen per man/vrouw helemaal niet slecht voor een geïmproviseerde winkelwandeling in den vreemde.
Het was een schitterende belevenis met een vrolijke bende vrienden die mekaar op Spaanse bodem nog veel beter leerden kennen en appreciëren en waarmee we zeker nog eens op stap willen gaan. La Pola verzorgde de rondleidingen, Rudiman en Noël fungeerden op de momenten dat het moest als chauffeur, Anke speelde haar match en won na een meer dan bezienswaardige partij met Salamanca tegen Zaragoza (78-67), Katrijn en Frieda zagen dat het goed was, Egon gaf later die avond (nacht) een demonstratie van verbluffend voetenwerk en dat vond Ilse dan weer super!! Toen we zondagochtend vertrokken hadden we nog net tijd voor die éne belangrijke foto...

Rudiman met al zijn weekendvrouwen

Daar kan Pieter L. alleen maar van dromen...
We hebben er in sneltreinvaart van genoten. Er was geen keuze, want vanmorgen stond iedereen weer paraat voor z'n klas, in het bureel of op kantoor. Zo hoort dat bij een echte city-trip, en dus denken we al aan een volgende opportuniteit: geef ons een paar dagen en weg zijn wij. Da-aag!!!

Marco Polo

Valentijn zorgt voor een dieptepunt...

Het alarmerende karakter van bovenstaande titel slaat enkel op de tanende aanklikfrequentie van deze Marco Polo-blog. Tijdens het Valentijnweekend daalde het bezoekersaantal op spectaculaire manier en wel naar de laagste scores sedert de familie Blogger volautomatische statistieken aanlevert voor hun schrijvende leden. Hoeveel bezoekers, vanuit welk land, via welke browser en met welk besturingssysteem, op welk uur van de dag of de nacht... dat alles kan je tegenwoordig zonder enige moeite aflezen en dus te weten komen op welke manier je allerpersoonlijkste blogoprispingen aan de wereldwijde man & vrouw worden gebracht. De grens van de privacy wordt niet direct bedreigd, maar met enig creatief denken kan ik mij toch ongeveer voorstellen waarmee al diegenen die anders een deel van hun vrije tijd besteden aan het doorgronden van mijn uitgetypte bedenkingen en fantasieën zich tijdens dit amoureus getinte weekend hebben beziggehouden. Misschien waren de aangebrachte onderwerpen niet van dien aard om U, die periodiek als zelfverklaarde tortelduiven door het weekend zijn gefladderd, aan mijn blogpagina's te kluisteren. Bij deze onderneem ik een extra poging en ga U in deze bijdrage belagen met enkele faits divers die hun gelijke niet kennen en dus verdienen om via welke browser of besturingssysteem dan ook hun weg te vinden over de Belgikistaanse grenzen heen.

Sint Valentijn staat bij de kleine van Laken, prins Laurent, na zijn amoureuze escapades met la Wendy nu ook genoteerd als datum van een dagelijkse pekelzonde. Voor de elfendertigste keer is hij zijn rijbewijs kwijt. Op de Vleurgatlaan trapte hij uit pure gewoonte weer eens te hard op het gaspedaal en "flits"... hij stond erop! Veel te rap gereden, aan de kant gezet, parketmagistraat ingelicht en rijbewijs inleveren.

Het geheel is voorlopig in de Brusselse politie-archieven opgeslagen als PV 437.181-2011. Verder behoeft dit feit helemaal geen nieuwswaarde toegedicht te worden aangezien het tot de dagelijke vergissingen van de Monseigneur behoort om zich niet te houden noch enige attentie te schenken aan snelheids-beperkingen. Om de aandacht te trekken op een lichtelijk verwaarloosde blog kan het evenwel altijd helpen...

Ander non-event is het wereldrecord van gouvernementele formatiehulpeloosheid dat morgen in Belgikistan zal gevestigd worden: 249 dagen overbruggen met een demissionair kabinet dat alhier graag benoemd wordt als regering van lopende zaken. Geheel onwetend over een eventuele keuze van welk hout nog pijlen vallen te fabriceren heeft onze monarch de carnavaleske opdracht van heer Reynders nog verlengd tot 1 maart.

Uit bijgaande prent mag blijken dat de pre-formateur, explorateur, informateur of hoe U deze charlatan nog mag benoemen, het zelf ook allesbehalve weet. Zoals mijn schattige kleindochter het vandaag zo mooi omschreef:" Kijk bompa, deze meneer zit ook met z'n handen in zijn haar, en hij heeft er nog meer dan jij...". Merci, lieve Joke!

Om het niveau van deze dwaze bijdrage op te krikken en te verheffen tot een lezenswaardig product begeef ik mij op het pad van de cinematografische beoordelings- journalistiek. In het bijzijn van een hele rij collega's, al dan niet met partner, heb ik gisteravond genoten van weeral een prachtige Belgische film. RUNDSKOP scoort geweldig goed bij het brede publiek én bij de filmrescencenten. Moet ik daar dan nog iets aan toevoegen?
Ik kan alleen maar bevestigen dat ook ik het een prachtfilm vind met een fantastische Mattias Schoenaerts in de hoofdrol, welker aanschouwing ik eenieder ten stelligste kan aanbevelen. Wie er toch meer over wil weten moet hier maar even doorklikken.

Hiermee hoop ik het dieptepunt achter mij te hebben gelaten en kijk ik uit naar de komende leesbezoeken en daarbijhorende registraties van mijn trouwe lezers/-essen. Waarvoor dank!

Marco Polo

Nog (ongeveer) honderd dagen...

Deze week ben ik er nog eens vol voor gegaan: bijna fulltime op school, en dat voor een half-time betrekking. Kan zoiets voor de belastingcontroleur? Naast de gewone lesuren op maandag en dinsdag was ik er deze keer nog eens bij om Johannes Chrysostomus te vieren met m'n leerlingen van 6 IW. Dat werd een volle donderdag: ontbijt op school, challenge met de klas die limericks moest schrijven bij opgelegde startzinnen en na de middag een paar uurtjes bowlen in Healthcity, Ekeren.
Al bij al een leuke dag met een heel genietbare groep studenten.
De manier waarop ze me inpalmden om hiervoor als begeleider te fungeren en een uitdaging met hen aan te gaan getuigt van spitse humor en klasse: " 't Zijn tenslotte ook jouw laatste 100 dagen, hé meneer De Mondt!!" Dat kon ik ze dus niet weigeren, en met veel plezier en achteraf nog grotere voldoening ben ik ingegaan op hun vraag. Een limerickske is aan mij ook wel besteed en ik draag volgend probeersel van eigen hand op aan een zeer gewaardeerd collega op PITO:

Een fysica-leraar uit Duffel
Lust liever bananen dan truffel
Hij drinkt zelf geen bier
Maar maakt wel plezier
En gaat door het dak bij een knuffel

En om de werkweek compleet te maken: het verslag van mijn laatste pedagogische studiedag. U weet wel, zo'n dag waarop de leerlingen vrij hebben en het er voor directie en leerkrachten op aan komt te herbronnen en de uitgezette lijnen te checken op hun haalbaarheid en rendement...
Deze keer blijf ik met een dubbel gevoel zitten.
De eerste sessie is een goede voordracht, dan volgt een enigzins overbodig overlegmoment in kleine groepen en tenslotte is er een toneelvoorstelling. Een echte, die momenteel ook gespeeld wordt in heuse theaters. Stefan Perceval levert een degelijke acteer- prestatie, maar voor deze gelegenheid vond ik - en ik niet alleen- het gebrachte stuk een ongelukkige, zeg maar een foute keuze.

De Leraar, want daarover gaat het, dekt een heel andere lading dan wat voor een studiedag in de onderwijssector als motiverend zou moeten doorgaan. Ik neem aan dat wie verantwoordelijk is voor deze programmatie zich alleen gebaseerd heeft op de titel en op die manier enkel van onvoldoende research en verkeerde interpretatie, en dus niet van bewuste malversatie kan beticht worden. Het is hem of haar alvast vergeven. Wie ben ik om zwaar te tillen aan een gemiste kans, hoewel... dit was mijn laatste.
Het afsluitend koud buffet was dan weer wel in orde, net als de drie koffie- & theepauzes met bijhorende koekjes.
En dan nu nog (ongeveer) honderd dagen...

Marco Polo

On the bike again....

Na twee lange maanden ben ik gisteren eindelijk nog eens met de fiets naar school gereden. Neen, niet met de fiets in de superruime achterbak van de Vectra, maar op de fiets: à vélo, on the bike!!! Zelf trappen en pedaleren en volhouden tot de eindmeet in zicht is. Tot mijn grote vreugde en persoonlijke genoegdoening kon ik vaststellen dat alles langs het vertrouwde traject er nog ongeveer hetzelfde bijlag als toen ik er in 2010 voor het laatst passeerde.

Er was zon, de temperatuur was aangenaam en bovenal: er was weinig of geen wind! Om de draad weer op te pikken zijn dat alleszins favorabele omstandigheden. Het viel dan ook best mee, want zowel bij aankomst op school als na de avondlijke terugrit naar huis voelde heer Polo zich kiplekker en allesbehalve afgepeigerd. De twijfel die tijdens de fietsloze maanden toch stilaan de kop kwam opsteken is meteen weer van de baan: vanaf nu rijd ik wekelijks teminste één keer per fiets naar mijn werkplek in de Antwerpse polder. Van polder naar polder... en terug!
Het mooie weer dat ik gisteren bijeenreed hield vandaag nog even stand. Noemt men zoiets dan "loon naar werken" ?
Hiermee werd vandaag een eerste stap richting lente gezet: prima temperatuur, blauwe lucht, veel zon en voorwaar... de eerste krokussen steken ook in Polo's tuin hun kopjes boven de grond.
Ik ga niet te snel victorie kraaien, maar het voorjaar scoort zijn eerste punten en duwt de winter steeds verder in de verdrukking. Nu nog even standhouden en dan zit ik volgende dinsdag weer op de fiets: on the bike again...

Marco Polo

Once Brothers...

Om de luie dag in stijl af te sluiten ben ik gisteren ingegaan op een voorstel van zoon Bram en dus hebben we 's avonds samen nog een documentaire van ESPN bekeken. Ik loop weer hopeloos achterop, en had Bram mij er niet op gewezen dan was ik nu nog geheel onwetend over het bestaan van de 30 for 30-reeks.
Een serie van 30 gefilmde verslagen met telkens een heel speciale kijk vanuit een somtijds onverwachte invalshoek op een gebeuren en de achtergronden ervan in de Amerikaanse of wereldsport. Bram zei iets over Vlade Divac en Drazen Petrovic en daarmee dacht ik genoeg gehoord te hebben: dit zou zeker de eerste uit die verjaardagsreeks (1979-2009) van ESPN worden die ik ging bekijken. Ik ging er dus rustig voor zitten, want het verhaal van dat duo wilde ik wel eens horen en zien. Twee fantastisch goeie basketbalspelers die eind jaren '80 vanuit Joegoslavië de NBA gingen veroveren. Daar dacht ik aan als de namen vielen en we naar de film begonnen te kijken.

Het is een aangrijpend verhaal over, ik had het moeten weten,
de Serviër Divac en de Kroaat Petrovic en het gaat over veel meer dan basketbal. Waar eerst wederzijdse erkenning, bewondering en innige vriendschap hun deel is, zorgt de Balkanoorlog na het uiteenvallen van Joegoslavië voor een totale ommekeer. Nationalisme vreet aan hun vriendschapsrelatie en de onderlinge verstandhouding is binnen de kortste keren totaal zoek.
Er wordt geen oordeel geveld, maar wel is er de voortdurend herhaalde stelling van Divac dat oorlog en geweld alleen maar verlies en verliezers opleveren. Bovendien overlijdt Petrovic in 1993 aan de gevolgen van een auto-accident. Vlade en Drazen kunnen nooit meer samenzitten om te praten over vroeger en zo proberen de brokken te lijmen...

ESPN levert een aangrijpende reportage van topkwaliteit, Vlade Divac brengt de menselijke facetten van een onmenselijke oorlog die veel dichter bij ons bed was dan we toen konden vermoeden en zoon Bram was er nog eens om mij op een wel heel biezondere wijze weer naar het basketbal te leiden.
Once brothers: ik ga dit niet licht vergeten...

Marco Polo

Lazy Sunday Afternoon...

The Small Faces hebben er in lang vervlogen tijden een song aan gewijd, en sindsdien is het in zalig nietsdoen wegdobberen op een zondagnamiddag tot het culturele erfgoed gaan behoren.
Ieder zichzelf respecterend babyboomer haakt bij regelmaat eens af op zondag, of toch minstens na de noen. Vroeger wilde ik wel eens in de fout gaan en na het middageten snel de auto induiken om ergens in een of andere van God vergeten sporthal mijn coachinglusten bot te vieren op een stelletje al dan niet jonge basketbalhelden. Later durfde ik er nog op uit te trekken om min of meer in de buurt rap een 10 mijl, een half marathonneke of zelfs een hele af te haspelen. In een poging om de matrimoniale kerk in het midden te houden kwam het zelfs zover dat ik me ooit liet overhalen om een strand-, bos- of stadswandeling te maken. Die tijden zijn voorbij: na de zondagse noen pleeg ik tegenwoordig nog weinig activiteit te genereren, blijft de afwas op het aanrecht staan en in ons geval wordt zelfs de vaatwasmachine niet aangezet.
Zo'n lazy Sunday was het vandaag. Zelfs de cyclocross op tv heb ik vanuit de luie zetel bekeken, en nu eens niet peddelend vanop de homeo. Rust, roest. Of laad ik zo toch de batterijen nog eens op?
Morgen zal ik het weten...

Marco Polo

Challenges of Life... and Sports!

Na een paar dagen met van alles en niets en vooral veel onbelangrijke trivialiteiten ben ik vandaag eindelijk nog een keer de homeo opgestapt. Het werd tijd, want al geleden van het zondagse WK cyclocross, dat ik er nog eens een lichte lap op ging geven. Het aloude gezegde indachtig dat "verandering van spijs doet eten" heb ik voor ander kijkmateriaal bij het fietsen gekozen.

Daarbij bleef ik wel bij de serie-achtigen, maar vermeed de snelle overstap van de ene soldatenreeks naar de andere en verkoos een kijkje in de natuur aan het handje van Sir David Attenborough. De eerste aflevering van BBC Life gaat over de uitdagingen van het leven: dieren en planten eten of worden gegeten, overleven en planten zich voort en gaan de grote uitdagingen aan van het leven. Prachtige beelden die eigen zijn aan de gekende BBC-reeksen en getuigen van topkwaliteit. En kijk, de drie wereldberoemde jachtluipaarden zitten ook hier tussen het beeldmateriaal. Dus toch weer een Band of Brothers...

Ik ben deze week ook getuige van meerdere uitdagende confrontaties in de sport. Wat de vrouwen van Salamanca dinsdag konden, deden die van Kieldrecht gisteren ook: hun thuiswedstrijd winnen in een Europese campagne. Asterix Kieldrecht zorgde voor een geweldige stunt door, na het verliezen van de eerste twee sets, de hele boel recht te trekken en finaal in een daverende tie-break over de Russen uit Ekaterinenburg te walsen. Zoals beloofd bij een vorige gelegenheid geef ik nu een beeld prijs van die grotendeels piepjonge meute springmadammen...

Anke & Co zijn op dit eigenste moment van schrijven aan een heuse thriller bezig op het veld van Pecs: zelden zijn er meer dan 3 punten verschil geweest in deze match, en met nog 8 minuten op de klok staat het 53-53. Daar wil ik nu niets meer van missen en klik door naar de live-scouting op FIBA Europe. Winnen ze, dan is de plaatsing voor de kwartfinales een feit. Anders spelen ze volgende week de beslissende match in Salamanca.
Another challenge... of sports!!!

Marco Polo

Digitale vrouwenbenen...

Lezers en -essen die na het vorige bericht betreffende heer Polo's tijdelijk verhoogde aandacht voor volleybalspeelstersbenen zijn verknochtheid aan de sport der sporten in twijfel mochten trekken kan ik meteen geruststellen: er is nog aandacht voor het basketbal én voor de vrouwen- benen aldaar. Gisteravond moest "ons klein" alweer het parket op om in een eerste wedstrijd voor de achtste finales die van Pecs uit Hongarije te bekampen. Op de foto ziet U duidelijk dat Anke haar beste beentje voorzette, en dat tot grote vreugde van heel de Eurosport2-kijkende vrienden- en familiekring. Ten huize Polo heeft de tv-digitalisering nog niet toegeslagen en dus moeten wij voor deze uitzonderlijke gelegenheden op verplaatsing gaan. Gisteren werd dit een bezoek aan Pola's moeder, mijn schoonmoeder, dé Bonnie. Zelf een sportfanate tot in de toppen van haar tenen maakt zij er helemaal geen punt van dat er een uurtje meer naar sport op tv wordt gekeken, integendeel. Zeker als ze haar kleindochter aan het werk kan zien: dan moet alles wijken, zelfs Thuis of Familie.
De programmering had ervoor gezorgd dat de dameswedstrijd in uitgesteld relais werd uitgezonden, aansluitend op een rechtstreekse van Zagreb-Gran Canaria. Dat daar een verlenging zou gespeeld worden kon niemand weten, maar al bij al leverde het geheel wel een lange televisieavond én dus een forse pot basketbal op. Anke speelde een stevige partij: 32 minuten, 15 punten, 8 rebounds, 4 assists en 2 steals... Als veteraan van vele oorlogen leidde zij haar team door deze eerste schermutseling op weg naar de Hongaarse poesta. Oh ja, Salamanca won deze confrontatie met 76-60 en mag vrijdag om 18.00 uur in Pecs gaan proberen om er 2-0 van te maken en zich alzo te plaatsen voor de kwartfinales. Of we het weer op televisie gaan bekijken, en zo ja: waar en wanneer, weet ik U later te vertellen. Nu gaat de aandacht naar Kieldrecht-Ekaterinenburg: donderdag in levende lijven...

Marco Polo