Ik word triatleet...

Zoals beloofd in de epilogiserende slotzin van mijn eerste publicatie na de grote panne ben ik op zoek gegaan naar de kattebelletjes die ik de voorbije drie dagen 't allenkant in huize Polo had achtergelaten teneinde de rijke inspiratie-oogst niet verloren te laten gaan. Het werd, zoals gevreesd, een hopeloze zoektocht: "Hier had ik toch iets over neergekrabbeld... In een kladblokje, op het nachtkastje... Afgescheurd, meegenomen, en waar heb ik het dan gelegd?" en "Waar is het boodschappenlijstje van donderdag? Daarop had ik iets geschreven over... over, verDuveld over wat ook weer?!" of nog "In welke broek stak ik dat winkelbonnetje van de Aldi? Op de achterkant noteerde ik snel drie kapstok-ideeën. Mijn jeans is net in de was!! Ja,..."
En dus moest ik toch op zoek in m'n eigen hoofd waar niet alles zo eenvoudig is als Raymond van het Groenewoud ons ooit pleegde voor te houden. Maar geen nood, ik heb iets gevonden: ik ben op een vrij confronterende evolutie in mijn leesgedrag gestoten dewelke ik aan U ter kennisname én beoordeling wil voorleggen.

Enige tijd geleden was ik in mijn literatuurconsumptie de iets klassiekere weg ingeslagen. Ik had opnieuw een Claus ter hand genomen. Hoewel Hugo zelf achter deze woordkeuze heel andere dingen zou gezocht hebben moet ik toegeven dat de lectuur van zijn schrijfsel mij niet helemaal kon bevredigen. Ooit was er meer geweest, en daarom durfde ik het daaropvolgend aan om terug te grijpen naar De Mandarijnen van Simone de Beauvoir. Op de derde plank links van de linker boekenkast, een voorbestemde plaats? Het was even slikken, want herinneringen kunnen vervagen en ik had er mij iets helemaal anders bij voorgesteld. Na twee tassen straffe koffie en evenveel uren leeskarwei had ik echter de smaak opnieuw te pakken en zat ik in een dusdanig rustig leestempo dat ik het boek tegen de komende kerstvakantie zou uitgelezen hebben. Alle tijd van de wereld. Maar toen kwam Anke terug naar huis, streek ATV-anker Sven van den Abbeele neer voor een reportage in de Graspolderlaan en raakte ik tussen de opnames door met hem aan de praat over zijn sportieve passie: de triatlon. En dat er enkele dagen later een boek ging verschijnen van zijn hand over zijn eerste deelname in Lanzarote en de voorbereiding die eraan vooraf ging.
Mes excuses Mme de Beauvoir, maar daaraan kon ik niet weerstaan.
Binnen de kortste keren had ik een nagelnieuw exemplaar in mijn bezit en nam het overal mee in huis of in de tuin waar ik maar even tijd kon hebben om erin te lezen. Het eerste deel, ingevuld door Sven zelf, leest als een trein en spreekt mij geweldig aan. Heel menselijk, open en zéér herkenbaar. Prachtig man, gij schrijft zoals ge spreekt en ook uw presentaties zijn bevlogen en levensecht. Chapeau! Simone moest wijken en wacht nu gedwee af tot ik haar terug tot mij zal nemen.

Geen paniek, zo lang zal dat niet duren want eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het tweede deel met de trainingsopbouw en coachingtips, geschreven door zijn technisch begeleider Ben, heel wat minder leesbaar is en dus in kleine hapjes zal verorberd worden. Op het gevaar af dat, als ik er al helemaal door geraak, de triatlonmicrobe mij op deze gezegende leeftijd alsnog zou te pakken krijgen?! Never say never...

Marco Polo