First things first...

En dus begin ik met een korte impressie van onze 'reünie en petit comité': de vier musketiers die er na de 40 jaren-bijeenkomst op de Rommeshoef, anno 2008, een gewoonte van gemaakt hebben om op regelmatige tijden en in gezelschap van onze levensgezelinnen verzameling te blazen. Deze keer waren we te gast bij Mieke & dé Peet: niet thuis, maar in hun buitenhuis in Zomerdorp 'Het Zwin', Cadzand. We hebben het geluk en de weergoden aan onze kant, want het werd een goddelijk dagje 'together' onder hemelse omstandigheden.

We geven het niet op, en iedere keer weer genieten we ervan om samen ouwe herinneringen óp, en dito koeien uít de ons omringende grachten te halen, onze standpunten betreffende het actuele wereldgebeuren aan elkaar te toetsen en geheel vrijblijvend, maar evengoed onbezoldigd onze suggesties ter verbetering van wat dan ook op onze planeet de vrije de loop te laten. Een dag is daarvoor nog steeds te kort. Bij deze gaat mijn dank naar de maten van toen, met wie ik het heden ten dage nog steeds goed kan vinden, en naar onze vier vrouwtjes die zulke bijeenkomsten steeds in goede banen blijven leiden.Heer Polo kijkt al uit naar de volgende...

Verder was er dit weekend niet zoveel om mij vrolijk over te maken. In Londen lopen de Spelen op hun laatste Olympische benen. Hoog tijd voor ons, Belgen, dat het gedaan is. Ook de laatste, wederom te hoge, verwachtingen werden niet ingelost. Wie gaat er eindelijk eens durven zeggen dat het met Hellebaut niks meer kan worden. Geen schande natuurlijk, maar een beetje realist zijn op voorhand kan geen kwaad: er is bij Tia, in tegenstelling tot enkele andere 'scherpe' atletiekmama's, wel nog wat extra moedervolume blijven hangen en dat is niet bevorderlijk voor het springvermogen. Op de beelden van de kwalificaties was al te zien dat de dash ontbrak en dat er van haar sowieso beperkte explosiviteit heel weinig was overgebleven. Tegen beter weten in blijven beweren dat ze een grote kans maakte op een medaille getuigt van een pertinent gebrek aan vakkennis bij onze sportjournalisten. Peking was mooi geweest, maar daarna was het dan ook gedaan. Over en out, ondanks de meervoudige come-backs. Daarover gaat het trouwens niet bij de medailleverdeling, hoewel er hier te lande maar al teveel zijn die de 'sportmoeder met kind'-foto's met veelvuldig eremetaal willen belonen. Fout, en hopeloos achterhaald. Net als Clijsters wilde deze mama er nog eens bij zijn, maar dan zonder enige kans op slagen. De radioverslaggever die na afloop haar trainer bedankte voor alles wat zij ons de voorbije vier jaar had gegeven sloeg de bal ook behoorlijk mis. Buiten een hoop opgeklopte illusies was er de afgelopen jaren niets in de sportieve aanbieding. Wakker worden! Dromen zijn bedrog...

Ook de 4 x 400m als Belgisch prestatiedoel mag men voor mijn part opdoeken. Als er dan toch maar twee goeie 400 meter lopers zijn, dan moet het BOIC aandringen op een nieuwe discipline: de 2 x 400m, eventueel mét en/of zonder stuurman. En dan geen excuses meer...
En laat mij het tenslotte ook maar niet te lang hebben over een 'super veldrijder op zijn retour' die naast het vele geld van de cyclocross ook snel even wilde cumuleren en grossieren in Olympische eer en roem via het mountainbiken. Met alle respect: Sven blijf bij uw leest. Een uur ploeteren in het veld en de bossen is iets helemaal anders dan 35 km bergop en bergaf knotsebollen over keien en kiezelpaden, in welk klimaat dan ook. We hebben tijdens deze weken één A-prestatie in een A-discipline gezien, en dat telde eigenlijk voor tien. Stel haalbare prioriteiten bij het BOIC, en voorzie Hans Van Alphen ruim van middelen en centen om zich gedurende de komende vier jaar geheel zorgeloos voor te bereiden op Rio. Dat begint morgen, met een weldoende decompressie-vakantie op kosten van Bloso & Adeps. Ook hier: "First things first..."

Marco Polo