Zomer op zijn laatste zeebenen...

Na de twee vorige epistels, die beiden ons recentelijk verblijf aan de Belgian Coast betroffen en respectievelijk aan de kunst en de kids aldaar gewijd waren, wil ik er zoals beloofd nog eentje aan toevoegen om aldus de Noordzee-trilogie 2013 van Marco Polo te completeren en af te ronden. Deze keer hadden we echt de ultieme momenten van de schoolgerelateerde zomervakantie uitgekozen om er met 'de gasten' op uit te trekken, en het was eraan te zien dat het seizoen op zijn laatste benen liep...

De meeuwen meeuwden af en toe nog statig en de golven golfden onophoudelijk naar het strand... maar die arrogante geelbekken hielden het eind augustus duidelijk voor bekeken en lieten Uw fotograaf bij regelmaat een poepje ruiken. Poseren was er niet meer bij, laat staan in superslow door het zwerk zeilen. Neen, als de portrettentrekker op de proppen kwam draaiden zij hun hielen en dribbelden met een hautaine blik over hun schouder gewoon een eind weg. Ze hadden er blijkbaar genoeg van en droomden al vooruit over herfststormen, een onder schuim bedolven branding en verlaten stranden. Het seizoen was goed geweest, evenzo voor de meeuwen, maar nu hoefde het niet meer...

 

Ook de strandvoetballertjes hadden het bijltje erbij neergelegd. Week in week uit hebben zij zich ingeleefd in de rol van Braziliaanse balgoochelaars op de stranden van Copa Cabana en Ipanema. Sjotten van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, maar na negen lange weken is de bal versleten en zijn de Neymars, Ronaldos en Ronaldinhos terug naar het hinterland en de schoolbanken afgezakt. Het uitgerafelde restant van hun favoriete speeltuig is achtergelaten en valt ten prooi aan de golven. Hier is er definief afgefloten. Zelfs geen drie minuten extra-tijd...

De redders troepen samen tijdens hun laatste diensturen. Gele vlag, opletten, maar met z'n vijven voor één enkele zwemmadam... Beetje van het goede teveel? Ze hebben een hele zomer lang hun best gedaan om alles in goede zwembanen te leiden en ook voor hen mag het september worden. Mijn speciale dank gaat uit naar 'Wim' op het strand van Oostduinkerke. Bij navraag wist hij Witse ervan te overtuigen dat die goed op tijd moest vertrekken om 'over en weer' naar Engeland te zwemmen. Anders zou hij nooit voor donker terug zijn.

De kitesurfers van hun kant kennen dan weer geen grenzen, zij gaan gewoon door. Zomervakantie of niet, zij zullen in grote getale aanwezig blijven voor onze westkust. Daar is veel plaats, én veel wind. En de boei geeft de goede richting aan. Ook naar Engeland...?!

Op het staketsel van Nieuwpoort zijn de kruisnetten niet meer uitgehaald en staan de takelstangen  werkloos in het gelid. Gisteren nog een drukte van jewelste en geduldig wachten tot er een totebel vrijkwam, maar vandaag heerst er rust en discipline in de rij. Geen kat aan de reling, maar ja: die vissen dan ook niet met een kruisnet!

En dan zijn er de strandkabines. Die blijven nog enkele weken beschikbaar, maar staan er meestal leeg en verlaten bij. In De Panne staan ze er nog op hun zwarte spaakwielen, een beetje scheef af en toe en helemaal niet recht in de rij. De meeste gestreept in felle kleuren geschilderd, maar af en toe ook iets soberder. Wie herinnert zich nog de briefjes van honderd Belgische franken uit de jaren '90? De strandscene van Ensor op de achterkant: zo van de plage in De Panne geplukt. Maar ook einde seizoen, en zo loopt alles en iedereen op zijn laatste zeebenen...

Marco Polo