Een spel van kat en muis...

Er is wat tijd overheen gegaan, maar hier ben ik dan weer. Tegen beter weten in, tot groot (on)genoegen van velen, maar wellicht en hopelijk net op tijd om nog enkele koeien uit de gracht te halen. Oud of jong, het maakt niet uit... als ik er maar mijn dagdagelijkse ei mee kwijtraak en bij jullie tenminste een vermoeden van glim- tot grimlach kan opwekken. Niet iedereen is even gevoelig aan mijn prietpraat, correctie dus: ..bij enkelen onder jullie een zweem van glimlachendheid kan losmaken. Nog te optimistisch gedacht? Dan pas ik deze zinsnede ten tweede male aan: ...bij die ene minstens de mondhoeken opwaarts kan laten bewegen om aldus een zachte monkellach los te weken. Goed zo?

Vorige week werden de oscarnominaties bekendgemaakt in Hollywood. Vroeger de 'ver van ons bed'-show, minder zelfs dan een fait-divers. Sinds enkele jaren, en evenveel geselecteerden uit ons kleine landje aan de Noordzee later, wordt dit evenement met de hoogste aandacht gevolgd. Regionale (nationale bestaat niet meer, toch?) en lokale radio en televisie kunnen er niet vlug genoeg bijzijn, en dus zijn daar ook de eminente vertegenwoordigers van het volk die hun woordje desbetreffend willen/mogen/moeten doen. Neem nu mevrouw Schauvliege, of om het in haar eigen niet te evenaren stijl te verfromfraaien: madam Jowanna De Schouwvlieger. Als een torenpoepster kan, waarom dit dan niet? Nadat ze vorig jaar Matthijs Schoenmakers in de bloemetjes zette voor zijn nominatie had ik nu gedacht aan een lijstje met regisseur Felix de Grijze, scenarist Karel Joossens, acteurs Vera Baetens en Johan Van den Heuvel en Miep Dobbelsteen. Niets van dat alles.  Zij is erg blij, en daar blijft het bij.
Matthijs en zijn Ossekop, dat was meer dan genoeg. Maar goed, de nominatie is er en de rode loper ligt te wachten. Nu gaan shoppen en kleedjes kopen, met wat er rest van de 60.000 euro Vlaamse promotiegelden voor de gebroken cirkel. Elio zal zelf een pluim moeten kopen om in zijn federale poep te steken...

Gisteren was het hier te lande prijs: de gouden schoen, of het gala van de wansmaak. Los van de heisa en transfersoap rond de eigenlijke winnaar werd er ook nu weer een hoogst onappetijtelijke avond van gemaakt. Enkel te pruimen door zij die zelf onder de spots ten tonele worden gevoerd. Sommigen zijn voor de volle 90% aanwezig, anderen proberen het iets meer incognito maar daarom niet minder opvallend. Er werd ook een behoorlijke berg bloot rood vlees gepresenteerd. 

Bij deze wil heer Polo, die U voor het gemak deze keer ook Marco mag noemen, U een idee geven van hoe hij zou gekeken hebben naar deze voorstelling. En dan kan het toch nog iets worden, ondanks alle makelaar(s), agent(s), raadgever(s), advocaten (die zijn altijd in veelvoud aanwezig als er geld en aandacht te rapen valt, hé Jef!), clubdirigent(en), naaste familie, verre familie, héél verre familie en vrienden (op zo'n moment is iedereen je vriend natuurlijk). Wie won dit jaar? Torgan Hazard. Par hasard. Ha ja, en die wilde naar Anderlecht, mocht niet, moest, zou dan toch, maar uiteindelijk niet, of toch weer wel... en zou volgens een laatste edoch nog niet trippel gecheckt radiobericht tot nader order toch tot het einde van het seizoen bij Waregem blijven. To be continued.

Het derde luik voor vandaag betreft een gedicht van Bart Moeyaert. Of althans een fragment daaruit. Wie het in extenso wil savoureren raad ik een wandeling naar de Vogelenmarkt aan. Op een zijgevel van de Antwerpse schouwburg heeft de toenmalige stadsdichter een van zijn werken achtergelaten. Zeer de moeite, en dan vooral onderstaande passage die Uw dienaar met enige zin voor vakoverschrijdende interpretatie heeft aangevuld.

Een raam heet raam.
Een huis een huis.
Maar wat een spel is
voor een man
is voor een kat een muis. 
fragment uit 'Klein' 
Bart Moeyaert, 2001 

Een spel van kat en muis.
aanvulling  Marco Polo, 2014 

Marco Polo