In de naam van de moeder, of de vader, of de moeder én de vader, of toch maar de vader als ...

Voor wie er nog mocht aan twijfelen: het gaat heel goed met ons en met ons kleine landje aan de Noordzee. Hoe is het anders te verklaren dat hier al wekenlang een soap loopt in de 'nationale' kamers omtrent de familiale naamgeving van onze nieuwgeborenen. Dat het kind een naam moet hebben wordt door niemand betwist, dat 'het' geen naam heeft al evenmin. 'Het' slaat in deze op het geheel van opeenvolgend ingediende voorstellen, aangevoerde amendementen en de daarover in oeverloos palaver verzandende interpellaties van onze democratisch verkozen vertegenwoordigers van het volk. Die hebben, onder leiding van Mie Truttelboom, blijkbaar niets beters te doen dan in een spelletje namen geven de toch al geheel onnodige oplossing zolang mogelijk te blokkeren en zichzelf op een onvoorstelbaar lullige manier voor aap te zetten.

Hoe halen ze zich zoiets in het parlementaire hoofd: noem de dingen bij hun naam, zeg waar het op staat en dat het om een (tot mislukken gedoemde) campagnestunt gaat in aanloop naar de moeder aller verkiezingen op 25 mei. Ons Annemie had al geen goede naam, en dan met zoiets uit de hoek komen. De familiale naamgeving was waarschijnlijk van een veel te voor de hand liggende simpelheid,  zoals we in het Nieuwe Testament lezen: "In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest..." Daar komt toch ook geen Moeder bij kijken? Of ze moesten de Verwekker erbij betrekken, die Duif. ( Duif is dood meneer, heeft te lang in het zwarte doosje gezeten... Toon Hermans) Dan wordt het in een aantal gevallen nog veel complexer, maar goed. Dus kwam de eerste aanpassing met het voorstel tot vrije keuze om het kind naar de vader of de moeder te vernoemen. Naast de willekeur zou dit ook een totale chaos in de administratie voor gevolg hebben. Bijsturen dus: het kind zou de naam van de vader en de moeder krijgen. Standaard een tweevoudige familienaam dus. Volgende generatie wordt dus 2² familienamen, daarna 2³, enz enz enz... Binnen een goede vijftig jaar loopt hier ergens een  Hannelore Vande Watteyne-De Meulemeester-Peeters-Wittepenninckx-Swartbroekx-Vermeulen-Janssens-Schietekatte rond, ik zeg maar wat. Het kan evengoed Pieter-Jan Jansen-Peeters-Janssen-Peters-Jansens-Pieters-Janssens-Petersen zijn. Of toch niet? Of is die veronderstelling nog zo gek niet? Ze moeten ergens 'stront ' geroken hebben, nattigheid gevoeld of de draad zijn kwijtgeraakt en dus kwam la Truttelboom met de formidabel onvoorstelbaar geniale vondst om bij gebrek aan consensus tussen partijen de naam van de vader door te geven, zoals - en ik citeer letterlijk- in de meeste ons omringende landen!!  U gelooft het toch zelf niet! Doet zij haar naam zodoende alle eer aan of haalt ze hem daarentegen eigenhandig door het slijk ? Mijn naam is haas, of toch weer niet:? "Nomen est omen" en dus valt de appel valt niet ver van die domme truttelboom.

Marco Polo