Zei in een vorige bijdrage dat er heel wat afspraken op het programma stonden. Dat het druk ging worden. Dat is het ook geweest, en is het nog. Dat het teveel zou worden om ze hier allemaal aan bod te laten komen. En dan maar niks zou vermelden om niemand te vergeten en aldus voor het zere been te schoppen. Toch maak ik daarop nu een uitzondering. Een afspraak die om diverse redenen boven de anderen uitsteekt. Een lunch bij Ca Va in Wilrijk, aansluitend wandeling, koffietje in het Middelheimpark en dan nog even goeiendag zeggen bij La Pola, tijdens de Leuvense jaren "ons Nicole". In dat verre Sportkot-verleden waren we als bij hemels toeval vrienden - hele goeie vrienden - geworden. Vooral in '2de Kan.' waren we twee handen op één gesixpackte buik. Op basis van onze sportachtergronden lag dat niet voor de hand: hij kwam uit het keurturnen, een lijf van beton, en een kachelpijp waardoor dagelijks een hele serie Johnsons smoorden. Ik een halfwassen balsporter met een voorkeur voor basket. We zijn allebei lid van de bewuste lichting van '69: een keure van redelijk getalenteerde maar vooral enthousiast trainende sportievelingen. Met interesse en tijd om naast de 20 sport- en evenveel theorie-uren op onze weekkalender ook nog een tandje bij te steken en nieuwe ervaringen op te doen. Extra baantjes trekken in de zwemkelder om onze schoolslag te perfectioneren. En nog eentje om onze tijd te verbeteren. Urenlang hebben we samen in het krachthonk gezeten, halters en gewichten duwen, stoten en trekken, powerjumps en reactie-oefeningen. Edmond 'Mon' Vanden Eynde zaliger had ons gespot tijdens de praktijklessen als mogelijke hinkstapper en speerwerper voor zijn Daring Club Leuven (DCL). Een succesverhaal voor mijn buddy en een veelbelovende maar net-niet passage in de landelijke atletiek voor heer Polo. Samen ontelbare keren op stap in het Leuvense nachtleven, naar de Vismarkt, in de Cutter...
Maar omdat we niet allebei hetzelfde parcours hebben afgelegd tijdens die studentenjaren verloren we mekaar uit het oog. Heel verschillende levensroutes en uiteenlopende besognes zorgden ervoor dat het meer dan 40 jaar zou duren voor we mekaar weer op de inmiddels behoorlijk afgetakelde lijven liepen. Kwamen elkaar terug op het spoor via La Pola en haar studievriendinnen. Bleek hij een tennispartner van Greet, en Greet een vriendin van Nicole, en Nicole ondertussen de Pola van Polo, die voor hij Marrek werd vroeger de Marc was, de vriend van Luc Carlier, de Calle... !!!
Hoewel die 4 decennia niet zo lang lijken als ze werkelijk geweest zijn hebben de jaren wel degelijk hun sporen achtergelaten. Bij de ene een pak kilo's erbij, bij de ander een massa spieren verdwenen. Over haargroei maak ik mij al lang geen zorgen meer, mijn voorhoofd wordt steeds hoger. En ook wat bovenlipbegroeiing aangaat geeft 'de Luc' mij het nakijken. Maar zoals gezegd, die 40 jaren maken niet zoveel uit. We hebben mekaar teruggevonden en zijn van plan om een en ander in te halen. We hadden gisteren al heel veel te vertellen en te verwerken. Emoties. Van een blij weerzien gesproken...!!!
Marco Polo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten