Vijgen...

't Is makkelijk tellen deze keer: vorig bericht op één, en vandaag is het zeven. Allebei april. Een week geleden, dus?! Nog geen ramp natuurlijk, maar er heeft al meer regelmaat op deze blog gezeten. Zwak moment? Nog maar eens. Dat griepje heeft dus meer impact gehad op de ouwe Polo dan hij wil toegeven. Een mens gaat er soms wat licht overheen, maar als de klap stevig aankomt is er geen ontkomen aan. Twee weken aan de kant, en dan steken blijkbaar meerdere zwakheden tegelijk de kop op. Rug en nek en schouders en heup en in 't kopje niet helemaal helder en... wat kan er zo nogal fout gaan in een overjaarse constructie? We gaan er niet te zwaar meer aan tillen, beterschap is op komst. Het ergste leed lijkt geleden en als het zonnetje nu nog wat mee wil. Ik heb dus gewacht tot na Pasen om mijn volgende blog te lossen.
Een kort overzicht...

De eieren zijn gelegd, de kemels geschoten en de hazen hebben het op een lopen gezet. Van alle kanten voelen we de grote goesting opkomen. We beginnen eraan. De lentekriebels moeten er nu eindelijk maar eens werk van maken. Die komen voor Stief Stee Vaert een week te laat. Hij had allicht wat gehad aan een straaltje zonneschijn en wat warmte op zijn nek. Hoewel, hij had zich natuurlijk veel meer en/of teveel op zijn nek gehaald. Maar toch. Er is heel wat te doen om het hoe en waarom. En het fijne zullen we er nooit helemaal van weten. Als we dat al zouden willen. De wijze van berichtgeving er omtrent staat zeker ter discussie, maar op een manier waardoor maar al te snel en gretig de spots van het ware gebeuren worden weggedraaid. Er is veel meer aan de hand natuurlijk, maar niet voor publicatie. Een ander scenario, maar het voert mij in analogie onweerstaanbaar terug naar de affaire André Cools. Of zou dat maar een gedacht zijn? Voor de enen was het de aanleiding tot een zware journalistieke afrekening, terwijl anderen dan weer handen te kort komen om hem in ware aanbidding op weg te dragen. Enfin, daar is een mens verdronken. En da's nooit fijn.

De hele godganse semana santa is deze keer onopgemerkt aan mijn blogistiek oog voorbij gegaan. Witte donderdag noch goede vrijdag zijn in staat gebleken een zuchtje leven in dat schriele geestesvogeltje van mij te blazen. Zelfs uit 'Vlaanderens mooiste' viel op de pasquale hoogdag zelve enkel een licht verdovend slaapeffect te puren. Maar dan, laat op de paasmaandagse avond waren zij daar...

Als de allerbeste 'vijgen ná...' De voltallige bende van Monty Python in The Life of Brian.  Inderdaad, voor de zoveelste keer. Een film uit 1979, een heerlijke persiflage waar menige zuurpruim zijn kiezen op heeft stuk geknarst maar die nog steeds even actu- als univers-eel is. Absolute top. Kwam net op tijd om den deze boven water te halen...

Marco Polo