Pa-pa radox...

Eerst de heren Cleese, Palin en andere 'Brian' Chapman's. Daarna de homeodraad terug opgepikt, dat geeft een boost. Vandaag en gisteren met zowaar zomers weer de tuin in. En zo raakt een mens wederom op het goede spoor. Op dat spoor kwam ik 't Stad van vroeger tegen, een aangenaam leesbaar en warm aan te bevelen boek van stadsgids en beroepsAntwerpenaar Tanguy Ottomer.

Echt iets voor wie houdt van de 'koekenstad'. U komt meteen ook aan de weet waarom Antwerpen die bijnaam kreeg. Een boek dat ik cadeau kreeg met nieuwjaar van mijn petekind Charlotte.
Neen, niet de Charlotte uit Raf Walschaerts' Jongen Toch! Zij die op eigen vraag alsnog in het verhaal geschreven werd en de boel nog een scherpe draai gaf ook. Die viervoudige herinnering bracht mij vorige nacht op een idee. Niet dat ik nog zo laat op stap was, neen gewoon een sanitaire slaaponderbreking. U weet wel: de leeftijd. Het is natuurlijk te laat, wegens einde van de voorstellingenreeks. Maar stel nu...

"En ik Raf?" dacht ik vanop stoel LJ25 in CC De Fabriek van Sint Lievens Houtem. "Zou je voor mij ook niet een plekje in je vertelling kunnen reserveren?" Een cameo die net 9 seconden tekst en 3 seconden stilte in beslag neemt. Mag evengoed omgekeerd. Misschien zelfs liever zo. Het zou ook helemaal op het einde kunnen. In een soort appendix. Of net ervoor: in de epi-piloog. Ik kan als ex-collega van je vader nog achter jou aan het tuinpad op komen lopen. Charlotte, die zou het nu zelf niet meer weten. Zo van: "Wat komt die hier nog doen, Raf? Dat maakt de zaak er niet eenvoudiger op." Mijn tekst mag zich beperken tot wat onverstaanbaar gemompel. En dan het licht uit.
Een pa-pa-radoxaal einde van een hoogst intrigerend optreden.
Te lang in de zon gezeten...??

Marco Polo