Fiere papa's...

Deze keer hebben overmoed en misplaatste werkijver mij opgezadeld met ruim uitzwermende, maar vooral in de laagte gelokaliseerde rugpijnen. Hoe lang gaat de kruik te water en wanneer treden de eerste barsten op? Zijn de schouders nog sterk genoeg om zware lasten te dragen of is mijn lage rug-toestand een variante op de historische Achilleshielproblematiek?
Veel woorden kan ik er aan vuilmaken, potten zat en meer dan genoeg hete brij om er omheen te draaien. Uiteindelijk blijft er maar één conclusie: ik heb mezelf nog maar eens overschat en pluk daar nu de pijnlijke vruchten van. Gedwongen rust, dat is de boodschap. Maar ook niet helemaal stilzitten, want dat roest.
Dus bleef de ouwe krijger in beweging, reed naar Beveren, en ging in een goed gevulde zaal een andere veteraan bewonderen.

Theater Zuidpool heeft Jan Decleir geadopteerd om samen met hen Lucifer van Joost van den Vondel op de scéne te zetten.
De kaarten waren al lang gereserveerd, nog voor de Gentse kuch- en hoestperikelen de media haalden. Jan had zich enkele weken geleden in het NTG, Gent tijdens een optreden aldaar even laten gaan. Jammer van de mediaopstoot, want met die wetenschap in gedachte keken broer Guy en ikzelf toch enigzins anders naar dit klassieke meesterwerk. Voor een echte recensie, in Vondeliaanse toonaarden, verwijs ik U naar een bijdrage van Guido Lauwaert in Knack. Van een uithaal naar kuchers en hoesters bleven we gisteravond gespaard, hoewel er ook nu weer voldoende van deze stoorzenders aanwezig waren in de zaal. Zou het aan de goede akoestiek gelegen hebben? Weinig terugklank naar de scène, maar alles vol de zaal in. Zelfs de twee gsm-oproepen en een binnenkomend sms-signaal bij het begin van de voorstelling stoorden de heer Decleir niet. Toch niet doof geworden, Jan?
Zo ja, dan kan dat in Uw geval enkel Oost-Indisch en tegelijk zeer selectief zijn. Blijft enkel het gegeven dat het een zeer sterke voorstelling was die inderdaad zowel van spelers als publiek een opperste concentratie vergt. Groot acteur, die Jan, maar ook zijn dochter die in hetzelfde stuk optreedt. Sofie wordt een grote madam, uit het goede acteerhout gesneden en van de juiste genen voorzien. Hij mag er terecht fier op zijn.

Fier is ook heer Polo. Ondanks de zere rug, de snotneus en nog wat kleine mankementjes geniet ik weer mee van de prachtige resultaten die "ons klein" deze week heeft neergezet met haar basketploegske. Nog maar net waren wij terug van onze laatste Salamanca-trip of daar gingen de chicas van Avenida er weer Europees tegenaan. Dinsdag wonnen zij thuis de eerste kwartfinale tegen Krakow (87-70) en gisteren scoorden zij opnieuw in Polen: 60-72. Twee-nul en geplaatst voor de Final Four.
Da's top!!! Bovendien zette Anke twee keer een heel gave prestatie neer om niet te zeggen dat zij in deze kwartfinales telkens een bepalende rol speelde om de overwinning binnen te halen.

Goede timing, op het juiste moment in form, pieken naar de grote wedstrijden... topsport is toch mooi, he?! Dikke proficiat!!!
Jan en Marco, twee fiere papa's !

Marco Polo