't Is vijf uur in de eerste zomerochtend en ik lig onbewust al een goed half uur naar het ochtendgloren te luisteren. Veel te zien is er niet in de grijze aanzet van de 21ste juni, dus ben ik één en al oor voor de merels in onze tuin. Het is een concert zoals er zovele te horen zijn in de vroege uurtjes nabij het Polderbos, wat wil zeggen dat er nog heel wat andere flierefluiters bij betrokken zijn. Deze keer lijken de geelgebekten echter te weten dat er een extra inspanning mag geleverd worden om het warme seizoen in te zetten en het geluidsniveau is er dan ook naar. Uit volle merelborst fluiten zij hun ode aan de midzomer en halen daarbij het onderste uit de zwarte kan. Het getureluur en gefluter scoort behoorlijk wat decibels, zodanig zelfs dat la Pola erop aandringt het slaapkamerraam te sluiten.
De fluiteniers schrikken op van een schurend scharniertje en het klikkende vensterslot, en vliegen zichzelf in veligheid en ons in voorlopige stilte. Mijn eega dommelt snel terug in, en iets later hebben de merels opnieuw positie gekozen en gaan verder met een spetterende Summertime Blues.
Thanks to the Lord!
Marco Polo
1 opmerking:
zolang ge ze hoort fluiten en niet ziet vliegen is er niks aan de hand ;-)
Een reactie posten