De verteller in mij moet het afleggen tegen de snelle rapporteur, anders geraken we er niet door. Zoveel leuke dan wel meldenswaardige dingen om mijn vertelselkens aan op te hangen dat ik in ademnood dreig te komen. Daar zit natuurlijk ook het warme weer voor iets tussen. Na een paar hoogzomerse dagen kennen we vandaag de tweede tropische vrijdag op rij. Bovendien wil ik niet te ver achterop raken met m'n leesprogramma en zit/lig ik vaak urenlang met een boek in de hand onder de dakplataan. Maar nu eerst Hellas-Griekenland-Peloponnesos.
Dag vijf: het moest er dan toch van komen,
Olympia. Uit de reacties heb ik verstaan dat sommigen hierop zaten te wachten. Dé spelen uit de oudheid vonden hier plaats. Vroeg in de ochtend, ja waarom ook niet, trekken we door een vrijwel verlaten site. De oefenbaan, de atletenverblijven, enkele tempels, het stadion, gedenkstenen...
Als ik m'n ogen sluit tijdens de Georgiaanse uiteenzetting hoor ik het jagend hijgen van de lopers, het kreunen van de worstelaars, de gezangen van de priesteressen en de stem van de omroeper in de verte. Ik kan zelfs de massage-olie ruiken. Wie van de oudjes heeft zijn heup ingesmeerd? Ikzelf? De aarde heeft hier ooit ook stevig gebeefd. Of dacht U dat onderstaande foto na een spelletje domino is gemaakt?
De enige rechtopstaande zuil diende als 'orgelpunt' voor de 'vlam'ceremonie bij de spelen van Athene 2004. Blijkbaar had een regisseur daarop aangedrongen. Voor 'ons' niet echt noodzakelijk...
Wat mij dan weer wel erg kon bekoren was bovenstaande herdenkingssteen: ene Markos uit Antiochië heeft bij de jongeren een overwinning behaald tijdens de 'zoveelste' Olympische spelen. Knap gedaan kerel. En mijn Grieks is inderdaad niet meer wat het geweest is, maar dat we naar een naamgenoot geleid worden was lekker meegenomen. Ik ben echter heel selectief, deze twee foto's moeten volstaan. Het museum wenkt...
Hier beperk ik mij, niet omdat de rest niet de moeite waard is maar om de tijd en de blogruimte, tot één enkele prent. En waarom net deze?
De mobiel bellende filosoof in het tympanon van de -ik zeg maar wat- Apollo-tempel lijkt als twee druppels water op mijn goede vriend Aloysius Primus. Het is een eeuwigheid geleden dat hij hier nog ter sprake kwam. Misschien dat ik daarom meteen aan hem moest denken toen ik voor dit beeld stond. Hij heeft voorwaar een klassieke look-a-like die hier vele eeuwen geleden al model heeft gestaan. Straffe kost!
Misschien blijven enkele onder U op hun honger en hadden zij meer beelden verwacht. Het zij zo, maar zoals gezegd: de tijd dringt en U bent steeds welkom om de hele presentatie te bekijken. Of binnenkort zelfs La Pola's fotoboek. Steeds een mooie weergave van de hele reis.
Als overstap naar het volgende etmaal hierboven een dagdagelijks bijgewerkte map zoals wij die telkens doorkregen tijdens de verbindingsritten. Zo konden wij, en nu ook U, het verloop van de trip op de voet volgen. Georgina zij geloofd.
Dag zes: hoewel we ook nu vlak bij de lokatie overnacht hebben staat de wekker terug op half zeven. En weer trekken we vòòr de grote drukte door de site, deze keer
Delphi. Alom bekend om zijn orakel. Een heel verhaal, dat echter volgens onze gids in zijn essentie terug te brengen is naar een ontwikkelen van zelfkennis en gezond verstand. Nog steeds een hele opgave. Voor Polo zo mogelijk nog moeilijker, zoniet onhaalbaar. Verder was Delphi voor de oude Grieken het middelpunt/de navel van de aarde. En daarnaast is er de vergelijking met Scherpenheuvel, Lourdes of Mekka: een bedevaartsoord waar 'ze' van heinde en verre naartoe kwamen.
In dit ronde gebouw, veelal foutief voorgesteld in de brochures als het orakel -maar wel mooi en inspirerend- werden de geloofsbrieven van de bedevaarders gecontroleerd en de volgorde van doorgang bepaald. Voorrang aan VIP's is van alle tijden.
In één beeld gevangen: de offertafel voor Gaia, het aardse en matriarchale en daarboven de tempel van de hemelse godheid en het patriarchaal systeem. Vraag mij geen namen meer: de punt was van mijn potlood en ik kon echt niet volgen met noteren. Was al blij met de foto, dus daar doet U het nu ook maar mee...
In het museum van Delphi is deze wagenmenner het absolute topstuk. Gedecideerde trekken. Hoewel de wimpers nog aanwezig zijn knippert hij niet met de ogen. Focus 100%. Schitterend kopje!!
Daarna bezoeken we iets heel anders: het Byzantijnse klooster van Ossios Loukas. Wat heeft die hier uitgevreten? Prachtige mozaïeken, fresco's en iconen, veel kunst en vliegwerk. Toch kies ik, eigenwijs en tegendraads, voor twee sobere prenten.
Mijn eigen sfeerbeeld, of hoe ik tegen dit bezoek heb aangekeken. Misschien een beetje anders dan anderen in de groep, maar we genoten er allemaal op onze eigen manier van...
Dat kunnen, om tussentijds af te sluiten, de supporters van de Rode Duivels niet zeggen. Ik vermoed dat die 1-0 in Wales voor een bittere nasmaak zorgt. En Kampfschwein Wilmots mag van geluk spreken dat ik mijn handen volheb aan een Grieks vervolgverhaal anders zou ik hem hier uitgebreid door de mangel halen. Maar 'niet' dus, gewoon even op adem komen, genieten van een verfrissende tussendag en mij voorbereiden op deel vier en tevens afsluiter van deze reeks. Tot later.
Μέχρι αργότερα.
Marco Polo
